90. rocznicy Aktu poświęcenia Sercu Jezusowemu całej naszej Ojczyzny,
wracając w ten sposób do źródeł odkupienia i łaski, które są w
Najświętszym Sercu Pana Jezusa i do wzorca w tymże Sercu nam
zostawionego” – podkreśla przewodniczący Episkopatu abp Józef Michalik.
Znakiem jedności wszystkich biskupów Polskich w uroczystym ponowieniu
Aktu poświęcenia polskiego narodu Sercu Jezusowemu, które nastąpi w
uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa 1 lipca br., będzie udział
w tym wydarzeniu metropolity krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza i
prymasa seniora kard. Józefa Glempa. Msza św. rozpocznie się o godz.
18.00 w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie.
Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa, wraz ze Mszą św. i
oficjum brewiarzowym, ustanowił w 1765 r. papież Klemens XIII. Był to
przywilej tylko dla Polski, dla ówczesnego Królestwa Polskiego i jednej
Konfraterni Najświętszego Serca w Rzymie. W ten sposób Stolica
Apostolska odpowiedziała na memoriał biskupów polskich z 1764 r.
Oczywiście początku samego kultu Serca Jezusowego można upatrywać
wcześniej. Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński podkreślał, że pierwszą
Jego czcicielką była bez wątpienia Najświętsza Panna. „Dwa te
najpiękniejsze Serca – Jezusa i Maryi – biły zawsze zgodnie i najżywiej
ze sobą współczuły i w chwilach radości, i w godzinach bólu czy męki” –
pisał kard. Wyszyński w 1965 r. Do grona czcicieli Najświętszego Serca
Jezusowego należeli m.in. św. Bernard, Bonawentura, Katarzyna ze Sieny,
Franciszek Salezy. Najbardziej znaną pozostaje jednak św. św.
Małgorzata Maria Alacoque (1647-1690), wizytka z klasztoru w
Paray-le-Monial. Obok takich praktyk pobożnych jak pierwsze piątki,
Komunia św. wynagradzająca czy „godzina święta” (adoracja przez godzinę
Najśw. Sakramentu w nocy z czwartku na pierwszy piątek) – Pan Jezus
zlecił jej podjęcie starań o ustanowienie w Kościele święta Jego Serca,
w piątek po oktawie Bożego Ciała.
Na ziemiach polskich Serce Boskiego Zbawcy czczone było jeszcze przed
objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque. Pierwszy w świecie
podręcznik tego nabożeństwa napisał o. Kacper Drużbicki. Autor
książeczki „Ognisko serc – Serce Jezusa” zmarł 13 lat przed
objawieniami w Paray. O ustanowienie święta Bożego Serca zabiegali u
Stolicy Apostolskiej polscy królowie i biskupi. Dekret z 1765 r. był
właśnie odpowiedzią na sławny memoriał polskich biskupów, który podaje
historyczny przegląd kultu i uzasadnia wymowę tego nabożeństwa. Prymas
Polski abp Ledóchowski poświęcił Najświętszemu Sercu metropolię
gnieźnieńską. Nabożeństwem do Serca Jezusowego odznaczali się biskupi
Bilczewski i Pelczar, autor dzieł o Najświętszym Sercu i założyciel
zgromadzenia sióstr sercanek. Kolejny prymas, kard. Dalbor, w imieniu
Episkopatu powierzył Polskę Sercu Zbawiciela i Jego Najświętszej Matce.
W 1921 r. jako wotum wdzięczności Sercu Bożemu za odzyskanie
niepodległości przez Naród Polski konsekrowano bazylikę Najświętszego
Serca Pana Jezusa w Krakowie. W Poznaniu wzniesiono też pomnik
„Sacratissimo Cordi – Polonia Restituta” (został on zburzony w 1940
r.). W 1948 r. biskupi zachęcali wiernych do osobistego poświęcenia się
Najświętszemu Sercu Jezusowemu, a trzy lata później Episkopat Polski
ogłosił rok poświęcenia Narodu Polskiego Najświętszemu Sercu Pana
Jezusa.
„Sam Pan Jezus, ukazując św. Małgorzacie swe Serce spragnione miłości,
żądał tego poświęcenia, które ona nazywała prywatnym albo małym w
odróżnieniu od publicznego poświęcenia się całych społeczeństw” –
przypomnieli biskupi. Praktyka prywatnego poświęcenia się Sercu Pana
Jezusa została zapomniana i dopiero po 200 latach, po objawieniach w
Paray-le-Monial, przypomniał je papież Pius XI. O osobistym poświęceniu
mowa w encyklice „Miserentissimus Redemptor” z roku 1928.
Polscy biskupi zachęcali do osobistego poświęcenia Sercu Jezusowemu,
ale i oddania całych rodzin, co nazywane jest intronizacją Serca
Jezusowego w rodzinach. Dopiero zwieńczeniem modlitw prywatnych było
wspólne poświęcenie Najświętszemu Sercu Jezusowemu Narodu i
Rzeczypospolitej. Nastąpiło to w uroczystość Chrystusa Króla w 1951 r.
Akt poświęcenia poprzedził tydzień modłów do Serca Jezusowego, który
rozpoczął się 21 października tego roku. „Jest w tej okoliczności
wymowna symbolika: Matka Najśw., Królowa Różańca świętego prowadzi i
przekazuje Narów Synowi swojemu, nieśmiertelnemu Królowi wieków; oddaje
swoje dzieci jego najmiłościwszemu Sercu” – czytamy w orędziu
Episkopatu. Biskupi podkreślają w nim również znaczenie samego
poświęcenia Narodu Sercu Jezusowemu, tłumacząc: „(…) przez to
uroczyste poświęcenie Narodu wyrażamy niezłomną wolę, by wszystkie
dziedziny życia naszego, zarówno prywatne jak publiczne, były urządzone
według zasad Jezusa Chrystusa”. Aby w akcie tym mogło wziąć udział jak
najwięcej wiernych, poświęcenie Narodu Sercu Jezusa odbywało się nie w
jednym miejscu, ale w całej Polsce. W parafiach odprawiono uroczyste
nieszpory z procesją i kazaniem. 25 lat później, w ostatnią niedzielę
roku kościelnego w kościołach ponowiono akt oddania Narodu Sercu Pana
Jezusa.
Stolica Apostolska dopiero po ścisłych i dokładnych badaniach zezwoliła
na obchodzenie święta, jak i na cześć wizerunków Jezusowego Serca w
formach dzisiaj powszechnie przyjętych. Memoriał polskich biskupów
wysłany do papieża Klemens XIII w 1765 r. przyczynił się do
zatwierdzenia nabożeństwa do Serca Pana Jezusa, a także święta dla
niektórych diecezji i zakonów. Na cały Kościół święto Serca Pana Jezusa
rozszerzył papież Pius IX w roku 1856. Znamienny jest też akt oddania
całego Kościoła i rodzaju ludzkiego w opiekę Serca Jezusowego, jakiego
dokonał 31 grudnia 1899 roku papież Leon XIII. Nowy rys nadał papież
Jan Paweł II. Począwszy od 1995 r. w uroczystość Najświętszego Serca
Pana Jezusa, która wypada zawsze w piątek po oktawie Bożego Ciała,
ustanowił on Światowy Dzień Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów.
Przyjmij nas, o Serce Najświętsze
św. Józef Sebastian Pelczar
Pomnij, o Boskie Serce Jezusa, na to wszystko, coś uczyniło, aby zbawić
nasze dusze,
i nie pozwól, żeby one zginęły. Pomnij na wieczną i nieskończoną
miłość, jaką masz dla nich.
Nie odrzucaj tych dusz, które przychodzą do Ciebie,
upadając pod ciężarem swej nędzy i przyciśnięte cierpieniem.
Ulituj się nad naszą nędzą, ulituj się nad nami wśród niebezpieczeństw,
jakie nam grożą ze wszystkich stron. Ulituj się nad nami, jęczącymi
i wzdychającymi wśród cierpień życia codziennego.
Pełni ufności i miłości przychodzimy do Twego Serca,
jako do Serca najlepszego z Ojców, najczulszego
i najbardziej współczującego Przyjaciela.
Przyjmij nas, o Serce Najświętsze,
w swym nieskończonym dla nas miłosierdziu.
Daj nam odczuć skutki Twego współczucia i Twojej miłości.
Okaż się naszym Wspomożycielem, naszym Pośrednikiem wobec Ojca
i przez zasługi Twej Przenajdroższej Krwi użycz nam siły w niemocy,
pociechy w utrapieniach oraz łaski do miłowania Ciebie w czasie
i posiadania Cię w wieczności. Amen.
Zobacz także:
Bazylika NSPJ w
Krakowie
Za: md © Biuro Prasowe KEP 2011.