Popularna nazwa zgromadzenia – albertynki – nawiązuje do zakonnego imienia założyciela. Zgromadzenie opiera swoje Konstytucje na pierwotnej regule św. Franciszka z Asyżu.
Współzałożycielką albertynek jest s. Bernardyna – Maria Jabłońska (1878-1940). Brat Albert, który zgromadzeniem kierował przez prawie 10 lat, w 1902 r. mianował ją pierwszą przełożoną generalną.
stała na czele wspólnoty przez 38 lat i odegrała bardzo ważną rolę w
procesie powstawania zgromadzenia. Po śmierci Brata Alberta napisała
Konstytucje, co zapewniło stabilizację prawną zgromadzeniu. W chwili
jej śmierci albertynki prowadziły 56 placówek i liczyły około 500
sióstr.
Na wzór swego założyciela siostry albertynki służą najbiedniejszym,
bezdomnym i opuszczonym. Terenem posługi sióstr są: przytuliska otwarte
dla bezdomnych, kuchnie dla głodnych, domy opieki dla osób starszych i
samotnych, domy pomocy społecznej dla dorosłych i dzieci, domy samotnej
matki, świetlice i ochronki dla dzieci z rodzin w trudnej sytuacji,
hospicja dla terminalnie chorych, domy księży emerytów.
Siostry początkowo obecne były tylko w Krakowie, później otwierały
nowe przytuliska na terenie całej Polski. Najstarszym z zachowanych
jest dom przy ul. Krakowskiej 47, dokąd św. Brat Albert przeniósł w 1908 r. główne przytulisko dla kobiet.
Zgromadzenie ma 82 placówki, w tym 15 za granicą: w Anglii,
Argentynie, Boliwii, Rosji (Syberia), na Słowacji, w Stanach
Zjednoczonych, na Ukrainie, w Watykanie i we Włoszech (dane z 2006 r.)
Godłem albertynek jest godło franciszkańskie (na tle krzyża
skrzyżowane ręce) uzupełnione symbolem chleba, będącego wyrazem
dobroci, zgodnie ze słowami św. Brata Alberta: "Powinno się być dobrym jak chleb".
W Polsce, terytorialnie zgromadzenie jest podzielone na trzy
prowincje: krakowską, warszawską i poznańską. Dom generalny mieści się
w Krakowie.
wsm
Na zdjęciu strój zakonny (habit) albertynek (od lewej): postulantki,
nowicjuszki, juniorystki, profeski wieczystej, habit noszony we
Włoszech oraz w krajach misyjnych / fot. arch. SAPU