Kard. Umberto Betti miał 87 lat, z czego 71 przeżył w zakonie, 63 w kapłaństwie i 2 jako kardynał. Urodził się 7 marca 1922 r. w Pieve S. Stefano (Włochy). Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił w 1937 r. Pierwsze śluby złożył w 1938, a wieczyste – w 1943 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1946 r.
Rozprawę doktorską napisał z teologii dogmatycznej, studiował na Katolickim Uniwersytecie w Louvain (Belgia). Wykładał teologię dogmatyczną na franciszkańskich wydziałach teologicznych w Sienie i Fiesole.
W 1961 r. został mianowany konsultorem komisji teologicznej przygotowującej Sobór Watykański II, a w 1963 r. – ekspertem na tym soborze. Czynnie uczestniczył w przygotowaniu konstytucji dogmatycznych "Lumen gentium" i "Dei verbum".
W lipcu 1964 r. został wykładowcą Papieskiego Uniwersytetu "Antonianum" Rzymie. W latach 1966-1969 był dziekanem wydziału teologicznego tej uczelni, a w 1975-1978 – jej rektorem. Do września 1995 r., kiedy przeniósł się do La Verna, był członkiem wspólnoty Międzynarodowego Kolegium św. Antoniego. W latach 1991-1995 był rektorem Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego.
Współpracował z różnymi dykasteriami Kurii Rzymskiej, m.in. z Kongregacją Nauki Wiary, Sekretariatem Stanu i Kongregacją ds. Biskupów. Był członkiem zwyczajnym Papieskiej Akademii Teologicznej oraz członkiem Komisji Wiara i Ustrój światowej Rady Kościołów. W 1995 r. papież Jan Paweł II przyznał mu Krzyż pro Ecclesia et Pontifice.
Na konsystorzu 24 listopada 2007 r. papież Benedykt XVI podniósł go do godności kardynalskiej. Otrzymał tytuł kardynała-diakona Ss. Vito, Modesto e Crescenzia.
Zmarł 1 kwietnia br., w klasztorze Zakonu Braci Mniejszych w Fiesole (Włochy), gdzie mieszkał.
BP OFM / wp
Więcej na www.franciszkanie.pl.