sprawie heroiczności cnót Sługi Bożego Jana Pawła II, Piusa XII oraz
męczeństwa ks. Jerzego Popiełuszki a także cudu dokonanego za wstawiennictwem bł. Stanisława Kazimierczyka.
Od tej chwili Janowi Pawłowi II będzie przysługiwał tytuł
„Czcigodnego Sługi Bożego”. Kolejnym etapem koniecznym do beatyfikacji
będzie kwestia cudu, jakiego za wstawiennictwem Karola Wojtyły doznała
francuska zakonnica, siostra Marie Simon-Pierre. Sprawę tą zbada
komisja lekarska, komisja teologów oraz komisja kardynałów i biskupów –
członków Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ostateczną decyzję w tej
kwestii podejmie Benedykt XVI.
Beatyfikacja Jana Pawła II będzie
miała miejsce najprawdopodobniej 16 października 2010 r., w 32.
rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Oczekuje się,
że w uroczystościach beatyfikacyjnych weźmie udział około miliona osób.
Podobnie
wygląda sytuacja procesu beatyfikacyjnego Piusa XII, zmarłego 9
października 1958 r. Także do tej beatyfikacji konieczny będzie dekret
w sprawie cudu za jego przyczyną.
Dekret w sprawie cudu za sprawą bł. Stanisława Kazimierczyka otwiera drogę do jego kanonizacji, której dokona osobiście papież. Błogosławiony
urodził się 27 września 1433 r. w Kazimierzu, wówczas osobnym mieście
pod Krakowem. Jego ojciec był tkaczem, a zarazem rajcą miejskim.
Stanisław ukończył teologię na Akademii Krakowskiej. W 1456 r. wstąpił
do klasztoru Kanoników Regularnych Laterańskich przy kościele Bożego
Ciała w Krakowie. Klasztor ów został założony na specjalne życzenie
błogosławionej królowej Jadwigi. Po przyjęciu święceń kapłańskich
(1462/1463?), przełożeni zlecili mu pełnienie urzędu oficjalnego
kaznodziei i spowiednika, a w klasztorze funkcji mistrza nowicjatu,
lektora i zastępcy przełożonego. Powierzonym obowiązkom poświęcił się
bez reszty. Był przy tym wierny regule i przepisom zakonnym. „Dla wielu
był przewodnikiem na drogach życia duchowego” – powiedział o nim Jan
Paweł II. Prowadził intensywne życie kontemplacyjne, a zarazem jako
znakomity kaznodzieja skutecznie oddziaływał na swoich słuchaczy.
Zbliżał ich do Pana Boga nie tylko słowami prawdy, ale również
przykładem życia i miłosierdziem wobec bliźnich. Bardzo troszczył się o
chorych i biednych, usługiwał im z miłością. Często oddawał część
własnego pożywienia potrzebującym. Wiele czasu spędzał na modlitwie,
żywił gorące nabożeństwo do Męki Pana Jezusa, czcił Matkę Najświętszą i
uważał się za Jej "wybranego" syna. Szczególną pobożnością otaczał
swojego patrona, pielgrzymował na jego grób raz w tygodniu.
W
klasztorze przeżył 33 lata. Zmarł 3 maja 1489 r. w opinii świętości.
Pochowano go pod posadzką kościoła Bożego Ciała, zgodnie z jego pokorną
prośbą, aby wszyscy go deptali. Już w rok po śmierci księdza Stanisława
sporządzono spis 176 nadzwyczajnych łask uzyskanych dzięki jego
orędownictwu. Elewacja relikwii odbyła się w 1632 r. 18 kwietnia 1993
roku podczas uroczystej Mszy świętej beatyfikacyjnej Jan Paweł II
dokonał potwierdzenia kultu księdza Stanisława Kazimierczyka i zaliczył
go do grona błogosławionych.
Dekret w sprawie męczeństwa ks. Jerzego Popiełuszki oznacza, że możliwa będzie beatyfikacja Sługi Bożego.
Benedykt
XVI podpisał także 4 inne dekrety w sprawie cudów dokonanych za
wstawiennictwem błogosławionych, w tym australijskiej zakonnicy Mary
MacKillop, 5 dekretów odnośnie do cudów za wstawiennictwem Sług Bożych
oraz 8 innych dekretów o heroiczności cnót.
jk
Za: www.kanonicy.pl.