Uroczystość Cudotwórcy z Padwy

Urodził się około 1190 roku w Lizbonie, jako syn dobrej i szlachetnej
rodziny. Na chrzcie otrzymał imię Fernando. W wieku dwudziestu lat
wstępuje do opactwa św. Wincentego u kanoników regularnych św.
Augustyna na peryferiach Lizbony. Jest faktem stwierdzonym, że Antoni
został wyświęcony na kapłana w Koimbrze przed rokiem 1220, w każdym
razie przed wstąpieniem do franciszkanów.

Do zakonu św. Franciszka wstąpił kierowany pragnieniem męczeństwa za wiarę, pobudzony do tego wiadomością o męczeńskiej śmierci pięciu męczenników franciszkańskich w Maroku, zamordowanych 16 stycznia 1220 roku. Wstępując do franciszkanów przyjął imię Antoni i natychmiast otrzymał pozwolenie udania się na misje do niewiernych w Maroku. W Maroku Antoni ciężko zachorował i na wiosnę 1221 roku wraca do Europy, a w maju tego samego roku Antoni uczestniczy w kapitule generalnej w Asyżu. Przy tej okazji Antoni spotyka po raz pierwszy św. Franciszka. Przełożony prowincji Romanii, zwanej bolońską, skierowuje go do pustelni w Montepaulo, koło Forli, aby prowadził życie surowej ascezy, pokuty i studium Pisma świętego.

 

Zaproszony niespodziewanie do wygłoszenia przemówienia z okazji święceń kapłańskich w Forli w 1222 roku Antoni ujawnia ukryty w sobie skarb wiedzy i mądrości. Konsekwencją tego było opuszczenie eremu i podjęcie życia czynnego w kaznodziejstwie, nauczaniu i rządzeniu braćmi oraz w pracy pisarskiej. Przez trzy lata jest prowincjałem wielkiej prowincji Romanii. Jednocześnie udziela się jako kaznodzieja i pisze swoje Sermones, najpierw niedzielne, a potem dotyczące świętych. Umiera 13 czerwca 1231 roku. Kanonizował go papież Grzegorz IX w Spoleto 30 maja 1232 roku, niecały rok po śmierci . W obecnej bazylice w Padwie spoczywa od 1263 roku. Jest świętym i wielkim cudotwórcą, czczonym również jako doktor Kościoła.

Jako doktor Zakonu i Kościoła św. Antoni słynie świętością życia i prawowiernością nauki. Już przez św. Franciszka i pierwsze pokolenie franciszkańskie był uważany za jednego z najdoskonalszych realizatorów ideału ewangelicznego i franciszkańskiego. Jak wiemy, św. Franciszek darzył go zaufaniem, nazywając go swoim biskupem . Później św. Bernardyn ze Sieny, inny doskonały naśladowca św. Franciszka, mówiąc o św. Antonim i wspominając szczególnie o tytule "biskup" nadanym mu przez św. Fundatora, powiedział: "(…) sanctus Antonius fuit magis fidus socius, quem habuerit sanctus Franciscus" .

Znamy początki augustiańskie Antoniego: był kanonikiem regularnym św. Augustyna, uczniem szkoły augustiańskowiktoryńskiej, od początku nastawiony na życie zakonne bardziej kontemplacyjne niż aktywne lub apostolskie. Taka formacja, szczególnie zależność doktrynalna od Augustyna i wiktorynów, nie mogła być przeszkodą do zrozumienia i realizowania duchowości franciszkańskiej. On, dusza augustyńska, posiadał cudowne pokrewieństwo z duchem św. Franciszka i jego zakonu. Wiemy, że szkoła filozoficzna, teologiczna i duchowa franciszkańska staje się najwierniejszą kontynuatorką średniowiecznego augustynizmu. św. Antoni jawi się nam jako owoc szczęśliwej symbiozy augustynizmu i franciszkanizmu: pierwszego przez formację, a drugiego z natury.

Jedynym źródłem doktryny teologicznej i duchowej Antoniego są jego kazania. Jako kaznodzieja ludowy był świadom, że jego słuchacze są w większości ludźmi, którzy powinni przejść ze stanu grzechu do stanu łaski; zlikwidować wady i wejść na drogę praktykowania cnót. Wśród nich prym wiedzie miłość, "zwornik wszystkich cnót"  i istota doskonałości. Cnotami najczęściej zalecanymi przez św. Antoniego są te, które najwyraźniej jaśnieją w Chrystusie jako człowieku, a które są przeciwieństwem wad głównych: pokora, ubóstwo, czystość, pokuta .

Dzięki głębokiej wiedzy o życiu kontemplacyjnym, czynnym i kontemplacyjnoczynnym, a zwłaszcza z racji ducha modlitwy, a przeto kontemplacji, Antoni został zaliczony do największych autorów mistycznych, jako łącznik między wiktorynami i wielkimi scholastykami, aż do św. Jana od Krzyża. Bardziej cenił życie kontemplacyjne niż aktywne, ale ponad jedno i drugie stawiał apostolskie, zwane mieszanym, które ma fundament w kontemplacji.

 

Za: www.franciszkanie.com.