Eugeniusz de Mazenod, założył Zgromadzenie w 1816 roku dla głoszenia Ewangelii ubogim. Uważał także, że ta misja wypełnia się przez wstawiennictwo Niepokalanej. Początkowo zgromadzenie nosiło nazwę Misjonarzy Prowansji. Ta nazwa przestała jednak być odpowiednia, gdy misjonarze założyli dom i zaczęli pracować poza Prowansją. Przyjęto wówczas nazwę Oblatów Świętego Karola. Jednak już w 1825 roku Eugeniusz de Mazenod przed audiencją u papieża postanowił zmienić nazwę swojej rodziny zakonnej powierzając ja Niepokalanej. Odkrył on w Maryi najbardziej adekwatny model życia apostolskiego, którego, jako osoba najpełniej zaangażowana służbę Chrystusa, ubogich i Kościoła pragnął w założonym przez siebie Zgromadzeniu.
17 lutego 1826 r. papież Leon XII zatwierdził Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej i jego Reguły. Nazwa zgromadzenia zakonnego odpowiada celowi i naturze jego duchowości. Mazenod chciał zawsze aby oblaci utożsamiali się z niepokalaną Maryją. Nie wybrał on nazwy Zgromadzenia z racji kultu, ale raczej kierując się pragnieniem, aby właśnie utożsamianie się oblatów z Maryją było programem ich życia. Pragnął także, aby Maryja zawsze była obecna w życiu Zgromadzenia. Wyznaczył Jej zatem odpowiednie miejsce w modlitwie indywidualnej i wspólnotowej. Domagał się także od oblatów, aby zawierzali tej „Dobrej Matce” wszystkie swoje problemy, rozbudzali kult maryjny i prowadzili wiernych do Jezusa i do Maryi.
W oblackim apostolacie Maryja jest obecna, jest Matką i towarzyszką misjonarzy. Uprzywilejowaną posługą zaś jest praca duszpasterska w sanktuariach maryjnych. Jedna trzecia placówek oblackich przyjętych przez Założyciela stanowiły sanktuaria maryjne. Dziś oblaci zajmują się taką posługa na całym świecie m.in. w Lourdes, gdzie stanowią grupę kilkunastu kapelanów przy sanktuarium. W Polsce oblaci prowadzą sanktuaria maryjne w Kodniu nad Bugiem i w Markowicach na Kujawach.
Za: www.oblaci.pl.