„nie są zewnętrzne dzieła, ale przede wszystkim uobecnianie w świecie samego
Chrystusa przez osobiste świadectwo" – przypomina bp Kazimierz Gurda przed Dniem
Życia Konsekrowanego. Tradycyjnie obchodzony jest on 2 lutego, w święto
Ofiarowania Pańskiego.
Mam nadzieję, że ten Dzień modlitwy i
refleksji pomoże Kościołom lokalnym nie tylko docenić dar życia konsekrowanego,
ale również przyjąć jego przesłanie, tak aby znaleźć właściwą równowagę między
akcją a kontemplacją, modlitwą i dziełami charytatywnymi, między zaangażowaniem
w historię a eschatologią" – pisał Jan Paweł II, ustanawiając 6 stycznia 1997
roku Dzień Życia Konsekrowanego.
Co roku Kościół obchodzi ten dzień w
święto, w którym wspomina się ofiarowanie Jezusa w świątyni. Staje się ono ikoną
całkowitego oddania własnego życia osób konsekrowanych. – Ten wybór, ta
odpowiedź na wezwanie Boże wymaga, aby człowiek żył dla samego Boga i umarł nie
tylko dla grzechu, lecz także wyrzekł się świata; aby złożył ostateczny i
całkowity dar z siebie i poświęcił się Bogu bez reszty poprzez profesję rad
ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – tłumaczy bp Kazimierz Gurda,
przewodniczący Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia
Apostolskiego. Do zakonów męskich i żeńskich, tzw. czynnych (działających w
świecie), zakonów klauzurowych i świeckich instytutów życia konsekrowanego
należy w Polsce 40 tys. mężczyzn i kobiet.
W nawiązaniu do hasła roku
duszpasterskiego „Bądźmy świadkami Miłości", bp Kazimierz Gurda zwraca uwagę na
trzy płaszczyzny, na których realizują świadectwo osoby zakonne. Pierwszą z nich
jest wspólnota zakonna. – Tego świadectwa potrzebują i oczekują wszyscy, którzy
do konkretnej wspólnoty należą, ale może najbardziej potrzebują takiego
świadectwa te osoby, które życie zakonne rozpoczynają – mówi. Drugą płaszczyzną
jest wspólnota Kościoła, która potrzebuje miejsc, „w których każdy utrudzony,
zmęczony i zagubiony będzie mógł usłyszeć i doświadczyć prawdy o Bożej miłości".
Zastrzega przy tym, że działalność charytatywną zakonów mierzy się nie tyle
wymierną skutecznością niesienia pomocy co „zdolnością bycia bliźnim". (Takie
rozumienie „nowej wyobraźni miłosierdzia" przedstawił Jan Paweł II w „Novo
Millenio Ineunte"). Ostatnia płaszczyzna realizacji świadectwa to wspólnota
ogólnoludzka. Osoby konsekrowane podejmują pracę misyjną pośród wyznawców innych
religii, a bodźcem do misji „ad gentes" jest ich własne doświadczenie Bożej
miłości.
Dzień Życia Konsekrowanego jest szczególną okazją, by wierni
wyrazili swą wdzięczność za tych, którzy całkowicie oddali się modlitwie i „w
samotności i milczeniu naśladują swoim życiem Chrystusa modlącego się na górze".
Wbrew pozorom, zgromadzenia klarysek, wizytek, benedyktynek, karmelitanek,
bernardynek, kamedułek i kamedułów wcale nie są odcięte od świata. To właśnie
mnisi i mniszki modlą się w wielu intencjach „przynoszonych ze świata", m.in. za
pośrednictwem skrzynek modlitw umieszczonych na portalach katolickich.
–
Błogosławione serca, które patrzą dalej i widzą, gdzie potrzeba miłości i
działają z wyobraźnią i konsekwencją w niełatwej misji charytatywnej – mówi bp
Gurda, podkreślając działalność osób konsekrowanych z tzw. zakonów czynnych.
Siostry i bracia pochylają się nad przeróżnymi rodzajami biedy ludzkiej i służą
przede wszystkim najuboższym i najbardziej potrzebującym: w szpitalach,
placówkach opieki społecznej, w przytułkach i schroniskach, w domach samotnej
matki, w noclegowniach i jadłodajniach dla bezdomnych.
Biskup Gurda
zwraca szczególną uwagę na misjonarzy, którzy daleko od ojczyzny realizują
świadectwo miłości „przez codzienny (często heroiczny) trud i wierność do końca
swemu powołaniu". Na misjach przebywa obecnie 2229 osób zakonnych, z czego 787 w
Afryce, a 661 w Ameryce Południowej i Środkowej. „Gotowość misjonarzy do oddania
nawet własnego życia może rodzić się tylko z głębokiej miłości do Boga i do
ludzi ewangelizowanych" – podkreśla bp Gurda. W ostatnim dziesięcioleciu średnio
w miesiącu ginie dwóch misjonarzy: kapłanów, braci i sióstr zakonnych. W gronie
współczesnych misjonarzy-męczenników znajdują się również s. Czesława Lorek ze
Zgromadzenia Najświętszego Serca Pana Jezusa Sacre-Coeur, o. Henryk Dejneka –
misjonarz oblat Maryi Niepokalanej i ojcowie franciszkanie Zbigniew Strzałkowski
i Michał Tomaszek (a także ks. Jan Czuba i kleryk Robert Gucwa). Dzień Życia
Konsekrowanego jest również okazją do modlitwy za nich.
Tradycyjnie 2
lutego można wesprzeć zakony klauzurowe, które mają trudności w znalezieniu
środków utrzymania. Niektóre klasztory klauzurowe posiadają pracownie haftu,
wiele domów zajmuje się wypiekiem opłatków, jednak niejednokrotnie nie wystarcza
to na utrzymanie budynków zakonnych.