W bieżącym roku gmina Skórzec – po uzyskaniu pozytywnej opinii komisji heraldycznej – otrzymała swój własny herb. Co jest interesujące, nowy herb został zaprojektowany według zasad heraldyki kościelnej i nawiązuje do obecności marianów w Skórcu i w gminie – na tzw. hiszpańskiej tarczy herbowej koloru czerwonego widnieje godło, na które składają się złoty herb Radwan i srebrna lilia.
Herb Radwan to złota chorągiew kościelna o trzech polach zwieńczona krzyżem kawalerskim. Obecność tego symbolu w herbie Skórca nawiązuje do osoby ks. Józefa Przygodzkiego, kanonika kamienieckiego i proboszcza parafii Suchożebry, który ufundował pierwszy kościół i klasztor w Skórcu (1710) oraz sprowadził tam marianów (zamieszkali w klasztorze rok później). Przypomnijmy: uwagę kanonika Przygodzkiego przykuł prawdopodobnie jeden z celów niedawno założonego zakonu, jakim była praca wśród ludności religijnie zaniedbanej. Mieszkańcy okolic Skórca musieli pokonywać wtedy odległą drogę do świątyni parafialnej, która mieściła się w oddalonych o kilkanaście kilometrów Niwiskach. Ufundowanie i erygowanie klasztoru było brzemienne w skutki nie tylko dla życia religijnego okolic Skórca, ale też dla szeroko pojętej kultury. Marianie założyli tu pierwszą szkołę parafialną, dbali o kulturę rolną, a w okresie rozbiorów i związanych z nimi walk narodowowyzwoleńczych wspierali miejscowych powstańców i sami inspirowali działalność patriotyczną. Niektórzy z nich przypłacili to aresztem, zsyłką na Syberię oraz innymi karami. Warto jeszcze wspomnieć, że na wniosek o. Stanisława Pórzyckiego (†1863), władze Królestwa Polskiego zatwierdziły w 1822 r. powstanie gminy w Skórcu, a zakonnika – inicjatora ustanowiły jej pierwszym wójtem (będąc prezydentem klasztoru został potraktowany jako właściciel ziemski, a tacy z reguły byli mianowani wójtami przed wprowadzeniem prawa o uwłaszczeniu chłopów; w dodatku zaś od 1820 r. marianie byli jedynymi właścicielami Skórca).
Srebrna lilia w heraldyce kościelnej nawiązuje do osoby Matki Bożej; została zatem przyjęta jako symbol nawiązujący do mariańskich zakonników. Lilia heraldyczna jest zresztą stosowana już od wczesnego średniowiecza – wtedy oznaczała „niepokalane rycerstwo". W ogólnym zaś pojęciu symbolizuje cnotę, czystość, pokorę.
Herb jest znakiem rozpoznawczym jakiejś osoby, całego rodu lub społeczności. W tym znaczeniu zawarta w nim symbolika (godło, barwy) zawsze ma charakter pewnego komunikatu. W roku, w którym marianie świętują 300. lat od chwili przybycia do Skórca, gmina przyjęła zatem herb wyraźnie nawiązujący do obecności zakonników oraz ich wkładu w życie i kulturę skórzeckiej społeczności. Odwołuje się on bowiem do kulturotwórczej i religijnej roli mariańskiego klasztoru, który jawi się jako swego rodzaju „serce" gminy. Jest to zresztą bodaj pierwszy przypadek, gdy świecka społeczność przyjęła do swojego herbu symbolikę związaną ze Zgromadzeniem Księży Marianów. Do tej pory marianie zapisali się jedynie w nazewnictwie miejscowości (Puszcza Mariańska, Mariańskie Porzecze, Mariampol) lub ich części (Marianki w Górze Kalwarii) oraz ulic (ul. Mariańska w Sulejówku i Lublinie, ul. o. Stanisława Papczyńskiego w Górze Kalwarii i Puszczy Mariańskiej, ul. ks. Zygmunta Trószyńskiego w Warszawie).
Krzysztof Trojan MIC
