Z okazji 180. rocznicy śmierci i 20. rocznicy beatyfikacji kapucyna Honorata Koźmińskiego Senat RP przyjął uchwałę dla uczczenia jego postaci i dokonań. Zakonnik był współtwórcą reformy życia społecznego i religijnego przełomu XIX i XX wieku. Jest też patronem diecezji łowickiej.
Senatorowie napisali m.in.: „Senat RP uznaje błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego za godny naśladowania wzór Polaka oddanego sprawom Ojczyzny, wzór działacza społecznego, którego nie zniechęciły skrajnie trudne warunki, poświęcającego się obronie godności Polaków w zniewolonym kraju. Senat oddaje hołd Jego postawie moralnej, wierności wartościom oraz oddaniu Ojczyźnie, która według słów samego Koźmińskiego wymaga ciągłej pracy i troski”.
W dzisiejszej uroczystości przyjęcia uchwały wziął udział nuncjusz apostolski w Polsce abp Józef Kowalczyk, biskup łowicki Andrzej F. Dziuba oraz biskup drohiczyński Antoni Dydycz. Przed rozpoczęciem obrad Senatu marszałek Bogdan Borusewicz otworzył wystawę poświęconą Błogosławionemu. Nuncjusz apostolski zwrócił uwagę, że Założyciel ponad 20 zgromadzeń zakonnych żył w niezmiernie trudnych czasach, które nie stały się okazją do rezygnacji z dobra, ale wzmocnieniem wysiłków w umacnianiu Kościoła.
Biskup łowicki zwrócił uwagę na konieczność propagowania i popularyzowania postaci i postaw bł. Honorata oraz tych, którzy dobrze przysłużyli się ojczyźnie i Kościołowi. Wskazując na dzieci z jednej z warszawskich szkół noszących imię błogosławionego kapucyna, stwierdził, że ich pokolenie już wkrótce będzie kierować krajem. Zauważył, że zgodność wszystkich senatorów w dzisiejszych uchwałach, niezależnie od opcji politycznych dobrze wróży przyszłości Izby.
Honorat Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Do kapucynów wstąpił w 1848 r. w Lubartowie, święcenia kapłańskie przyjął w 1852 r. Jego postawa wobec władz carskich, jako gwardiana klasztoru warszawskiego, a później generalnego komisarza prowincji, była pełna godności i patriotyzmu. Po powstaniu styczniowym, gdy w zaborze rosyjskim zakazano działalności zakonów, o. Koźmiński założył wiele zgromadzeń ukrytych, zarówno męskich, jak i żeńskich, opartych na regule trzeciego zakonu św. Franciszka, w istocie patriotycznych.
Wierny przekonaniu, iż „tu Opatrzność Boża nas postawiła, tu pracować będziemy", mimo carskich represji o. Koźmiński zjednoczył wokół swoich działań patriotycznych, charytatywnych i religijnych tysiące osób, wskazując im najważniejsze pola pracy: kształcenie młodzieży, wychowanie dzieci, służbę chorym, opiekę nad ubogimi, wyzyskiwanymi i odrzuconymi, podnoszenie poziomu kulturalnego uwłaszczonego ludu wiejskiego. Był lektorem teologii, kaznodzieją, spowiednikiem i organizatorem, zwracał się również do współczesnych w licznych publikacjach o tematyce religijnej.
Nie doczekał odzyskania przez Polskę niepodległości. Zmarł 16 grudnia 1916 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, w zakonie, wśród współbraci kapucynów.
Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 16 października 1988 r., w 10. rocznicę swego pontyfikatu.
za: www.niedziela.pl
