450
Papieska intencja misyjna na miesiąc styczeń:
Aby chrześcijanie osiągnęli pełną jedność, dając świadectwo całemu rodzajowi ludzkiemu, że Bóg jest Ojcem wszystkich.
Zapraszamy do zapoznania się z treścią rozważania nad intencją przepisaną na bieżący miesiąc.
Chrystus modli się o doskonałą jedność, którą gwarantuje miłość Ojca do uczniów na miarę Jego miłości do Syna. To ta miłość gromadzi, jednoczy i spaja rozproszonych uczniów Jezusa w jeden Kościół, jedną owczarnię, której On jest jedynym pasterzem. O ile w pozostałych rozdziałach Ewangelii Janowej Chrystus daje różne wskazówki, polecenia i poucza, to w siedemnastym rozdziale nie zaleca jedności, nie poucza o niej, lecz modli się o nią. Można ją bowiem osiągnąć tylko dzięki modlitwie.
O rozłamach pośród wyznawców Chrystusa słyszymy już w czasach apostolskich, a św. Paweł surowo je karci jako godne potępienia (por. 1 Kor 11,18-19; Ga 1,6-9; 1 J 2,18-19). Na szczególną uwagę zasługują te, które „miały miejsce na Wschodzie […] na tle zaprzeczenia orzeczeniom dogmatycznym soborów efeskiego i chalcedońskiego” (Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio, nr 13) odnośnie do stosunku między naturą Boską i ludzką Jezusa Chrystusa. Nade wszystko jednak trzeba tutaj wymienić dwa największe rozłamy, z których pierwszy dotknął przede wszystkim chrześcijaństwo na Wschodzie, drugi na Zachodzie. Schizma wschodnia w 1054 r. dokonała się „na skutek rozerwania wspólnoty (communio) między wschodnimi patriarchatami a stolicą rzymską” (Unitatis redintegratio, nr 13). W wyniku tego rozłamu istnieje w obrębie chrześcijaństwa Kościół bądź Kościoły prawosławne, których historyczne centrum znajduje się w Konstantynopolu.
Inne rozłamy miały miejsce ponad czterysta lat później na Zachodzie w następstwie zdarzeń określanych jako reformacja. Liczne wspólnoty narodowe czy wyznaniowe odłączyły się od Rzymu, przestając uznawać zwierzchność papieża jako następcy Piotra Apostoła. Wśród tych, w których nieprzerwanie trwają w pewnej mierze katolickie tradycje i formy ustrojowe, szczególne miejsce zajmuje Kościół anglikański.
Kościół zawsze polecał modlitwy o jedność chrześcijan. Okazją do nich jest kolejny, przeżywany tradycyjnie w styczniu, Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Ojciec Święty Jan Paweł II w Liście apostolskim Novo millennio ineunte na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 napisał: „Modlitwa Chrystusa przypomina nam, że ten dar [jedności] winien być przyjmowany i nieustannie pogłębiany. Wezwanie ut unum sint jest dla nas wiążącym poleceniem i jednocześnie siłą, która nas wspomaga oraz zbawiennym napomnieniem pomagającym przezwyciężać nasze lenistwo i ciasnotę serca. Właśnie na modlitwie Jezusa, a nie na naszych umiejętnościach, opiera się ufność, że możemy także w rzeczywistości doczesnej ustanowić pełną i widzialną komunię wszystkich chrześcijan” (nr 48).
Przyjmijmy apel Benedykta XVI i włączmy do naszych modlitw bliską jego sercu intencję o jedność wszystkich wyznawców Jezusa Chrystusa, rozpoczynając czy kontynuując usuwanie tego podziału, który „jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla świata, i przy tym szkodzi najświętszej sprawie przepowiadania Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” (Unitatis redintegratio, nr 1).
Zakończmy nasze rozważania słowami modlitwy odmawianej codziennie przez członków Wspólnoty Chemin Neuf (katolicka wspólnota, której charyzmatem jest ekumenizm). W tej modlitwie, ułożonej na podstawie słów o. Paula Couturiera (prekursora ekumenizmu w Kościele katolickim), bracia i siostry z różnych Kościołów pokornie proszą Najwyższego Arcykapłana: „Panie Jezu, który modliłeś się, aby wszyscy byli jedno, prosimy Cię o jedność chrześcijan taką, jakiej Ty chcesz, poprzez środki, jakie Ty wybierasz. Niech Twój Duch Święty da nam doświadczyć cierpienia podziałów, zobaczyć nasz grzech i mieć nadzieję ponad wszelką nadzieję. Amen”.
Dominika Jasińska SSpS
Misjonarz 1/2011
Papieska intencja misyjna na miesiąc styczeń:Aby chrześcijanie osiągnęli pełną jedność, dając świadectwo całemu rodzajowi ludzkiemu, że Bóg jest Ojcem wszystkich.
Zapraszamy do zapoznania się z treścią rozważania nad intencją przepisaną na bieżący miesiąc.
Najpiękniejszym wzorem modlitwy o jedność jest modlitwa arcykapłańska Chrystusa w Wieczerniku (J 17). Jezus modli się za swoich uczniów, czyli za Kościół żyjący w świecie, narażony na różne niebezpieczeństwa, jak np. rozbicie wspólnoty, nienawiść świata, niewierność Bogu, ekspansję i dynamikę zła. Wśród tych próśb dominuje sprawa jedności, o którą Chrystus czterokrotnie prosi Ojca: aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J 17,21). Jedność Kościoła otrzymuje najwyższe uzasadnienie: jej wzorem jest jedność łącząca Ojca i Syna, zakładająca nie tylko trwanie w znajomości Boga, objawionej przez Chrystusa, lecz również w świętości, sprawiedliwości i miłości. Jedność chrześcijan nie tylko czerpie wzór z jedności Osób Boskich, lecz z niej pochodzi.
Chrystus modli się o doskonałą jedność, którą gwarantuje miłość Ojca do uczniów na miarę Jego miłości do Syna. To ta miłość gromadzi, jednoczy i spaja rozproszonych uczniów Jezusa w jeden Kościół, jedną owczarnię, której On jest jedynym pasterzem. O ile w pozostałych rozdziałach Ewangelii Janowej Chrystus daje różne wskazówki, polecenia i poucza, to w siedemnastym rozdziale nie zaleca jedności, nie poucza o niej, lecz modli się o nią. Można ją bowiem osiągnąć tylko dzięki modlitwie.
O rozłamach pośród wyznawców Chrystusa słyszymy już w czasach apostolskich, a św. Paweł surowo je karci jako godne potępienia (por. 1 Kor 11,18-19; Ga 1,6-9; 1 J 2,18-19). Na szczególną uwagę zasługują te, które „miały miejsce na Wschodzie […] na tle zaprzeczenia orzeczeniom dogmatycznym soborów efeskiego i chalcedońskiego” (Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio, nr 13) odnośnie do stosunku między naturą Boską i ludzką Jezusa Chrystusa. Nade wszystko jednak trzeba tutaj wymienić dwa największe rozłamy, z których pierwszy dotknął przede wszystkim chrześcijaństwo na Wschodzie, drugi na Zachodzie. Schizma wschodnia w 1054 r. dokonała się „na skutek rozerwania wspólnoty (communio) między wschodnimi patriarchatami a stolicą rzymską” (Unitatis redintegratio, nr 13). W wyniku tego rozłamu istnieje w obrębie chrześcijaństwa Kościół bądź Kościoły prawosławne, których historyczne centrum znajduje się w Konstantynopolu.
Inne rozłamy miały miejsce ponad czterysta lat później na Zachodzie w następstwie zdarzeń określanych jako reformacja. Liczne wspólnoty narodowe czy wyznaniowe odłączyły się od Rzymu, przestając uznawać zwierzchność papieża jako następcy Piotra Apostoła. Wśród tych, w których nieprzerwanie trwają w pewnej mierze katolickie tradycje i formy ustrojowe, szczególne miejsce zajmuje Kościół anglikański.
Kościół zawsze polecał modlitwy o jedność chrześcijan. Okazją do nich jest kolejny, przeżywany tradycyjnie w styczniu, Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Ojciec Święty Jan Paweł II w Liście apostolskim Novo millennio ineunte na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 napisał: „Modlitwa Chrystusa przypomina nam, że ten dar [jedności] winien być przyjmowany i nieustannie pogłębiany. Wezwanie ut unum sint jest dla nas wiążącym poleceniem i jednocześnie siłą, która nas wspomaga oraz zbawiennym napomnieniem pomagającym przezwyciężać nasze lenistwo i ciasnotę serca. Właśnie na modlitwie Jezusa, a nie na naszych umiejętnościach, opiera się ufność, że możemy także w rzeczywistości doczesnej ustanowić pełną i widzialną komunię wszystkich chrześcijan” (nr 48).
Przyjmijmy apel Benedykta XVI i włączmy do naszych modlitw bliską jego sercu intencję o jedność wszystkich wyznawców Jezusa Chrystusa, rozpoczynając czy kontynuując usuwanie tego podziału, który „jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla świata, i przy tym szkodzi najświętszej sprawie przepowiadania Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” (Unitatis redintegratio, nr 1).
Zakończmy nasze rozważania słowami modlitwy odmawianej codziennie przez członków Wspólnoty Chemin Neuf (katolicka wspólnota, której charyzmatem jest ekumenizm). W tej modlitwie, ułożonej na podstawie słów o. Paula Couturiera (prekursora ekumenizmu w Kościele katolickim), bracia i siostry z różnych Kościołów pokornie proszą Najwyższego Arcykapłana: „Panie Jezu, który modliłeś się, aby wszyscy byli jedno, prosimy Cię o jedność chrześcijan taką, jakiej Ty chcesz, poprzez środki, jakie Ty wybierasz. Niech Twój Duch Święty da nam doświadczyć cierpienia podziałów, zobaczyć nasz grzech i mieć nadzieję ponad wszelką nadzieję. Amen”.
Dominika Jasińska SSpS
Misjonarz 1/2011
Za: www.werbisci.pl.
