lutego, zakończyło się XIV Zebranie plenarne Europejskiej Unii
Konferencji Przełożonych Wyższych (UCESM) zakonów męskich i
żeńskich. Przez cały tydzień około 100 delegatów poszukiwało
odpowiedzi w jaki sposób zakonnice i zakonnicy, których w Europie
jest obecnie ponad 400 tysięcy mogą pomóc współczesnym ludziom
odnaleźć sens życia, a przez to być świadkami chrześcijańskiej
nadziei. Owocem dyskusji jest list skierowany do osób konsekrowanych
Europy, którego polskie tłumaczenie zamieszczamy poniżej:
Do wszystkich zakonników
i zakonnic Europy!
My, członkowie
trzydziestu siedmiu europejskich krajowych Konferencji zakonów
męskich i żeńskich zebraliśmy się w Częstochowie, by podjąć
refleksję na temat: „Życie zakonne w Europie: historie pełne
nadziei – nadzieją dla historii".
Dane nam było w wymowny
sposób doświadczyć komunii i obecności Chrystusa, gdy
nawiedziliśmy obóz zagłady Auschwitz, podczas wizyty w miejscach
związanych z początkami chrześcijaństwa w Polsce na terenie
Krakowa, i w ośrodkach głębokiej duchowości, jakimi są
sanktuaria Matki Bożej na Jasnej Górze i Miłosierdzia Bożego w
Łagiewnikach.
Zakony w Europie, nie
lękajcie się! – oto przesłanie, które usłyszeliśmy. –
Nadal nieście współczesnym kobietom i mężczyznom świadectwo
nadziei. Życie konsekrowane samo w sobie jest nadzieją dla historii
obecnego czasu jak i jutra ludzkości, podobnie jak w przeszłości
nadzieję nieśli wyznawcy i męczęnnicy tacy jak Maksymilian Kolbe
czy Edyta Stein. Miejcie odwagę śpiewać pieśń życia, wraz z
Barankiem, który zdaje się być zabity (por. Ap 5,6), lecz naprawdę
pozostaje w sercu historii każdego okresu i każdego ludzkiego
życia.
Żyjemy w czasach, w
których człowiek często próbuje znaleźć szczęście poza Bogiem
a dochodzi do pustki i bezsensu. Także my sami możemy być
poddani pokusie utraty życiowej pasji, związanej z nadzieją.
Jednak każdego dnia odradza się w nas na nowo wielka nadzieja, gdy
spostrzegamy, iż u źródeł tęsknot naszych braci i sióstr nadal
leży głębokie pragnienie wartości duchowych oraz poszukiwanie
transcendencji. Któż potrafi zaspokoić ten głód i to pragnienie?
Życie zakonne – dar
Boga dla Kościoła i dla świata – zawsze w historii otwierało
drogi nadziei, oddając serca i dłonie osób konsekrowanych na
służbę Bogu i bliźniemu. Właśnie takie jest nasze zadanie
dzisiaj. Niech nasze domy będą otwarte na wszystkich, niech będą
przestrzenią modlitwy, miejscami gorliwej pracy i braterskiego
przeżywania wspólnoty – odbiciem światłości bijącej ze źródła
nadziei, jakim jest Jezus Chrystus, który umarł i zmartwychwstał
dla nas wszystkich.
Poczuwamy się do żywego
uczestnictwa w wielkich przemianach dokonujących się na naszym
kontynencie. Działanie Ducha Świętego napełnia nas zdecydowaniem
i odwagą w niesieniu nadziei co do przyszłości Europy. Wraz z
Maryją pragniemy być zasłuchani w Słowo Boże i przyjmować dar
Ducha, by mieć swój udział w missio Dei, by prowadzić
otwarty dialog ze wszystkimi.
Bracia i Siostry!
Przeżywając radość z doświadczenia tego szczególnego czasu
łaski, który już dobiega końca, wracamy do naszych wspólnot
wołając: Maranatha! Przyjdź, Panie Jezu! Niech nasza
nadzieja będzie jasna i silna, bo Ten, który powołał nas do
takiej formy życia odpowiada: „Zaiste, przyjdę niebawem!" (por.
Ap. 22)
Częstochowa, w dniu 13 lutego AD 2010