zmarłego 27 grudnia 2010 r. w wieku 76 lat, który w latach 1989-1992 był przełożonym Prowincji Matki Bożej Niepoaklanej Zakonu franciszkanów (OFMConv),
odbył się 30 grudnia 2010 r. (czwartek)
o godz. 12.00 w Łodzi-Łagiewnikach
(około godz. 10.30 przywiezienie trumny z ciałem,
modlitwy i pożegnanie)
Ojciec Fabian Stefan Piętka, franciszkanin, profes wieczysty i kapłan Prowincji Matki Bożej Niepokalanej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, były prowincjał, jubilat w zakonie, zmarł 27 grudnia 2010 r., w Łodzi, przeżywszy 76 lat, w tym 58 w zakonie, a 49 w kapłaństwie.
Stefan Piętka urodził się 15 września 1934 r., w Piętkach-Basiach (woj. białostockie), w zubożałej, utrzymującej się z pracy na roli rodzinie szlacheckiej, jako jedno z siedmiorga dzieci Franciszka i Anny z Wojnów. Dnia 1 listopada 1934 r., w kościele parafialnym pw. Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej w Klukowie (diec. łomżyńska), na prośbę rodziców i chrzestnych – Józefa Piętki i Amelii Wojnówny – ks. Kazimierz Staniszewski udzielił Stefanowi sakramentu chrztu świętego.
Odebrane w domu rodzinnym wychowanie sam Stefan określał jako religijne i patriotyczne. W trudnym czasie drugiej wojny światowej i stalinizmu zdobył wykształcenie na poziomie podstawowym i średnim. W latach 1939-1941, zgodnie z układem Ribbentrop-Mołotow, Piętki-Basie znajdowały się pod okupacją rosyjską. W roku 1941 rodzina Piętków, jako kułacka, została przeznaczona do deportacji na Syberię. Uniknęła tragicznego losu, spędzając noce w specjalnej, podziemnej kryjówce. Już pod okupacją niemiecką Stefan został uczestnikiem tajnego nauczania, organizowanego przez Armię Krajową. Po wojnie kontynuował edukację, kończąc w 1950 r. siedmioklasową szkołę podstawową w Wojnach-Krupach. W latach 1950-1952 pobierał nauki w Małym Seminarium w Niepokalanowie. W 1952 r., po rozwiązaniu szkoły przez władze państwowe, odbył w Łodzi-Łagiewnikach, pod kierunkiem o. Augusta Rosińskiego, roczny nowicjat, zwieńczony 31 sierpnia 1953 r. złożeniem ślubów czasowych. Dwie brakujące klasy licealne kończył – już jako zakonnik, brat Fabian – w tajnych szkołach klasztornych, w Niepokalanowie (1953/54) i Gnieźnie (1954/55). W 1956 r., po złagodzeniu prześladowań Kościoła, złożył państwowy egzamin dojrzałości. Przygotowując się do święceń kapłańskich, studiował filozofię w Gnieźnie (1955-1957), a teologię w Krakowie (1957-1961), gdzie 4 października 1957 r. złożył śluby wieczyste, w 1960 r. przyjął z rąk bp. Karola Wojtyły święcenia diakonatu, zaś 15 czerwca 1961 r. przyjął z rąk bp. Juliana Groblickiego święcenia prezbiteratu. Jako kleryk był wybierany na dziekana i wicedziekana. W latach 1961-1965 studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując 6 sierpnia 1965 r. tytuł zawodowy magistra i tytuł licencjata nauk kościelnych, na podstawie rozprawy zatytułowanej Podziały i dystynkcje w metafizyce tomistycznej, przygotowanej pod kierunkiem ks. prof. Stanisława Kamińskiego.
Prosząc o przyjęcie do zakonu, młody Stefan Piętka napisał 10 lipca 1952 r.: „pragnę, aby dalszy ciąg mego życiorysu był wspanialszym niż dotychczasowy, by zawierał dużo pracy i zasług na polu duchowym”. Wychowawcy zakonni mieli o nim przeważnie dobre zdanie: „zdolny, trochę pewny siebie, wesoły, we współżyciu dobry” (o. August Rosiński), „z obowiązków swoich wywiązuje się doskonale, można zawsze na nim polegać, zdolny, pilny, pobożny bez przesady, we współżyciu dobry, zadowolony, może zbyt pewny siebie, rano nie może opanować senności” (o. Benedykt Rdzanek), „należy do kleryków zdolniejszych, nawet wybijających się w nauce, w życiu duchowym wygląda na jednostkę zwartą, rzeczową, jest jednym z zakonników bardziej wartościowych” (o. Ireneusz Żołnierczyk).
Przez czterdzieści lat ojciec Fabian wykładał logikę, metodologię nauk i teorię poznania w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach (1965-1969), Krakowie (1969-1978) i ponownie Łagiewnikach (1978-2005). Prowadził też wykłady logiki i metodologii nauk w Wyższym Seminarium Duchownym Salezjanów w Łodzi i na Akademii Teologii Katolickiej. W latach 1974-1977 pełnił funkcję asystenta prowincjalnego i prowincjalnego prefekta studiów. Pełnił też funkcje: proboszcza w Łodzi-Łagiewnikach (1978-1983), gwardiana i proboszcza w Kaliszu (1983-1986) i gwardiana w Niepokalanowie (1986-1989). Był delegatem na kapitułę generalną w Meksyku (1992) i w Asyżu (1995).
30 czerwca 1989 r. Kapituła Prowincjalna wybrała o. Fabiana na asystenta prowincjalnego, a 6 lipca 1989 r. powierzyła mu ponadto urząd gwardiana w Niepokalanowie. 7 grudnia 1989 r. Rada Prowincjalna wybrała o. Fabiana na urząd wikariusza prowincjalnego. Dwa dni później, 9 grudnia 1989 r. Sekretariat Prymasa Polski ogłosił decyzję Ojca Świętego Jana Pawła II o mianowaniu Prowincjała, o. Błażeja Mariana Kruszyłowicza, biskupem. Tym samym o. Fabian przejął obowiązki prowincjała i pełnił je do 1992 r.
Ojciec Fabian rządził Prowincją w latach transformacji ustrojowej, związanej z upadkiem PRL. W tym czasie miała miejsce beatyfikacja o. Rafała Chylińskiego (9 czerwca 1991 r.) i ogólnoprowincjalne obchody pięćdziesięciolecia męczeńskiej śmierci o. Maksymiliana Kolbego. Prowincja prowadziła 9 parafii, a 28 zakonników nauczało religii, którą w tym czasie przywrócono szkołom. Ustanowiono klasztory w Iwieńcu, Porozowie i Holszanach (Białoruś), oraz w Uelzen (Niemcy).
Złożywszy w 1992 r. urząd wikariusza prowincjalnego, o. Fabian osiadł w Łodzi-Łagiewnikach. W tamtejszym klasztorze św. Antoniego pełnił funkcję wikariusza klasztornego i kronikarza, odpowiadał za prowadzenie kancelarii parafialnej, był niekwestionowanym przywódcą bardzo żywotnego i skutecznego Towarzystwa Przyjaciół Klasztoru, a także wypełniał zwykłe obowiązki duszpasterskie. Do końca życia zachował energię, lotność umysłu, wybitną gościnność i słynne poczucie humoru. Zmarł po kilku tygodniach bardzo ciężkiej choroby.
Warszawa, 28 grudnia 2010 r.
o. Marcin Tkaczyk / o. Paweł Warchoł / Redakcja