Za dar jego długiego, pracowitego i prawego życia pragniemy wyrazić Bogu wdzięczność podczas Mszy św. pogrzebowej ks. prof. dr hab. Eugeniusz Weron SAC, której przewodniczyć będzie J. Eks. ks. bp Alojzy Orszulik SAC, we czwartek 30 kwietnia o godzinie 11.00 w kościele seminaryjnym pw. Królowej Apostołów w Ołtarzewie.
W imieniu całej Rodziny pallotyńskiej a zwłaszcza Współbraci należących do polskich Prowincji Chrystusa Króla i Zwiastowania Pańskiego oraz Wspólnoty SAC w Otwocku pragniemy przekazać smutną wiadomość, że w dniu 28 kwietnia 2009 roku w godzinach popołudniowych odszedł do chwały Pana niestrudzony głosiciel apostolstwa laikatu, wieloletni Przełożony Prowincjalny, rektor i wykładowca WSD w Ołtarzewie, kierownik Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego, członek Komisji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Świeckich, nasz drogi Współbrat ks. prof. dr hab. Eugeniusz Weron SAC. Ksiądz Profesor zasnął w Panu przeżywszy lat 96 lat, czego 71 lat w kapłaństwie.
Sekretariat Zarządu Prowincjalnego Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie
Niech Bóg, obdarzając Go życiem wiecznym, wynagrodzi mu całe dobro czynione dla Jego chwały oraz wszelkie trudy wędrówki drogami życia doczesnego!
Współbracia, członkowie Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, wraz z całą Rodziną Pallotyńską w Polsce i poza granicami
Śp. ks. prof. Eugeniusz Weron SAC
Urodził się 30 stycznia 1913 r. w Białej (ówczesny powiat rzeszowski). Syn Jana i Wiktorii z domu Jakim, został ochrzczony w kościele w Słocinie 2 lutego. Jak sam wspomina, zgodnie z życzeniem ojca, z zawodu rolnika, bardzo wcześnie bo już w 4 roku życia podjął naukę w szkole podstawowej. Po jej ukończeniu w 1925 r., w wieku 12 lat rozpoczął naukę w pallotyńskim Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu.
W 1930 r. rozpoczął nowicjat w Sucharach, gdzie w 21 sierpnia przyjął strój Stowarzyszenia Księży Pallotynów. Pierwszą konsekrację złożył 13 marca 1933 r. w Wadowicach. W tym też roku uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia z filozofii i teologii, które odbywał w Sucharach i Ołtarzewie. 19 marca 1936 r., na koniec pobytu w Sucharach, złożył wieczną konsekracją. Świecenia diakonatu przyjął 12 marca 1938 r. zaś 11 czerwca tego samego roku, wraz z szesnastoma innymi współbraćmi przyjął święcenia kapłańskie w katedrze warszawskiej z rąk biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej Stanisława Galla.
Wkrótce po święceniach, powierzono ks. Eugeniuszowi Weronowi wykłady z filozofii dla alumnów w Sucharach, które prowadził tylko przez rok, do wybuchu II wojny światowej. Z tego powodu zamiast w Rzymie na studiach, znalazł się w Wadowicach, służąc pomocą w nauczaniu w Collegium Marianum, które po zajęciu Kopca przez Niemców i wysiedleniu pallotynów zostało przeniesione do Kalwarii Zebrzydowskiej. Po wyzwoleniu w 1945 r., ks. Eugeniusz Weron podjął studia na wydziale teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1947 uzyskując tytuł doktora.
W latach 1948-1954, przez dwie kadencje pełnił urząd rektora pallotyńskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie, a po jego ukończeniu kontynuował pracę dydaktyczno-wychowawczą. W 1958 r. został skierowany do pracy redakcyjnej w Wydawnictwie „Pallottinum” w Poznaniu, gdzie zajął się m. in. opracowaniem planu wydawania podręczników naukowych dla polskich wyższych seminariów duchownych.
W rok później uczestniczył, jako delegat, w Zebraniu Generalnym w Rzymie, i w tym samym 1959 r. otrzymał nominację na Prowincjała Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce, który to urząd pełnił przez dwie kolejne kadencje do lipca 1965 r. Czas posługi prowincjalskiej ks. Eugeniusza Werona przypadł w bardzo trudnym dla Kościoła w Polsce okresie represji duchowieństwa i konfiskaty mienia. Wszystkie te sprawy ks. Eugeniusz Weron przeżywał „bardzo boleśnie, usiłując ratować co tylko było jeszcze możliwe do uratowania”, przez co naraził się ówczesnym władzom państwowym i ku swemu wielkiemu zmartwieniu nie mógł wyjechać nawet na uroczystość kanonizacyjną św. W. Pallottiego w roku 1963.
W 1960 r., spotkało go jednak niemałe wyróżnienie, gdyż jako Przełożony Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce dekretem Prymasa Stefana kard. Wyszyńskiego został ustanowiony Przewodniczący Zakonnej Komisji Soborowej, której zadaniem było zebranie i przygotowanie wniosków na rozpoczynający się Sobór watykański II. Po zakończeniu drugiej kadencji Przełożonego Prowincjalnego, w roku 1965, ks. Eugeniusz Weron osiadł w domu Stowarzyszenia w Otwocku. Był to początek nowego niezwykle ważnego okresu jego życia i pracy naukowej, których owocem stało się opublikowanie kilku niezwykle ważnych artykułów i pozycji książkowych z dziedziny teologii laikatu.
W 1972 r., ponowny wybór na radcę prowincjalnego skłonił ks. Werona do powrotu to Ołtarzewa, gdzie jako wykładowca seminarium duchownego oraz Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego współtworzył środowisko upowszechniania soborowej myśli apostolstwa świeckich i rozwijania teologii apostolstwa oraz życia wewnętrznego laikatu. W uznaniu wysiłków i zaangażowania, z jakimi ks. Eugeniusz Weron propagował poprzez publikacje i wykłady ideę apostolstwa laikatu (inspirowaną skądinąd charyzmatem św. Wincentego Pallottiego), kard. Stefan Wyszyński powierzył mu 19 maja 1973 r. pełną odpowiedzialność w kierowaniu Prymasowskim Studium (obecnie Instytut) Życia Wewnętrznego, które stało się dla niego „źródłem duchowego wzbogacenia a także i duchowego podtrzymania w trudniejszych chwilach [mego] kapłańskiego życia”. Ks. Weron pełnił funkcję kierownika Studium nieprzerwanie aż do 1993 r.
W tym czasie intensywnej intelektualnej i duchowej pracy przeprowadził w roku 1975 przewód habilitacyjny na Akademii Teologii Katolickiej i otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni. Ponadto, dzięki swemu entuzjastycznemu podejściu do apostolskiej misji świeckich w Kościele, ks. Weron został powołany w skład Komisji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Świeckich, której był członkiem od samego momentu powstania w 1968 r., aż do roku 1985. Będąc członkiem Komisji poznał osobiście jej długoletniego przewodniczącego – kard. Karola Wojtyłę. Z właściwym sobie wyważonym poczuciem humoru wspominał z satysfakcją, że największe wyróżnienie, jakie go w życiu spotkało, a mianowicie zawezwanie w roli eksperta do Rzymu na Synod Biskupów w październiku 1987 r., „nastąpiło prawdopodobnie na osobiste życzenie Jana Pawła II”.
Swoją aktywność na polu naukowym i dydaktycznym ks. prof. Eugeniusz Weron zakończył w roku 1998. Osiągnąwszy piękny wiek 85 lat, naznaczony jubileuszem 60 lat kapłaństwa na własną prośbę usunął się powtórnie do „swojego miejsca przemiany ducha i myśli” do Otwocka. Przez minione 10 lat ciągle jednak pozostał twórczy i zaangażowany, pisząc liczne recenzje oraz krótkie artykuły, które dodatkowo jeszcze ubogacały jego obszerną bibliografię zawierającą ponad autorskich 10 pozycji książkowych (z których najbardziej monumentalne, podsumowujące całokształt życia i pracy nosi znaczący tytuł „Obudzić olbrzyma”) oraz kilkaset artykułów publikowanych w dziełach zbiorowych oraz czasopismach, a zwłaszcza w Collectanea Theologica, gdzie był redaktorem „Biuletynu Teologii Laikatu”.
W ubiegłym 2008 r., ks. prof. Eugeniusz Weron obchodził w Otwocku skromny jubileusz 70 lat kapłaństwa. Kilka miesięcy później, przeczuwając nadchodzącą śmierć, w kilku słowach zwrócił się w formie listowej do „[swoich] młodszych współbraci”, przedstawiając sposób, w jaki przeżywa swoją „starość”. Kończąc udzielił jeszcze paru cennych rad, które – praktykowane w życiu ks. prof. Eugeniusza Werona – stały się jego kluczem na długie i szczęśliwe życie w przyjaźni z Bogiem oraz w szacunku i życzliwości od i dla ludzi: „Chcąc prawidłowo i owocnie przeżywać wiek starości, należy się do niego wcześniej przygotować, zaczynając od czasu, kiedy bardziej refleksyjnie zastanawiamy się nad życiem.”
KS. PROFESOR EUGENIUSZ WERON SAC ŁAGODNIE ZASNĄŁ W PANU PO GODZINIE 16.00, 29 KWIETNIA 2009 R. W DOMU WSPÓLNOTY OTWOCKIEJ.
