filozofii, były radca prowincjalny, były rektor seminariów duchownych –
pallotyńskiego w Ołtarzewie i diecezjalnego w Ełku, wybitny znawca i
propagator apostolstwa laikatu oraz niezwykle ceniony kierownik życia
duchowego.
Zginął tragicznie w wypadku samochodowym, do którego doszło 25
czerwca 2011 r., około godz. 14.00, w Mostowie, na trasie
Koszalin-Bobolice.
Pogrzeb śp. ks.
Romana Foryckiego SAC,
będzie miał miejsce we czwartek 30 czerwca 2011 r. w
kościele seminaryjnym
pw. Królowej Apostołów w Ołtarzewie.
O godz. 9.00, przywiezienie ciała i modlitwa
przy trumnie
Zmarłego.
O godz. 11.00, Msza św. pogrzebowa, pod
przewodnictwem ks.
abp Henryka Hosera SAC.
Po Mszy, obrzędy pogrzebowe i złożenie ciała
do grobu w pallotyńskiej
kwaterze na cmentarzu w Ołtarzewie.
Kapłani pragnący uczestniczyć w
koncelebrowanej Mszy św.
proszeni są o przybycie z własnymi albami i stułami w kolorze
fioletowym.
Romana Foryckiego SAC
się 9 sierpnia 1936 r. w miejscowości Wilczebłota, w powiecie
kościerskim (Kościerzyna). Syn Korneliusza i Emilii z d.
Reszka, do sakramentu chrztu św. został przestawiony przez rodziców w parafii
Stare Polaszki (ówczesna diec. chełmińska).
W roku 1954, rozpoczął pallotyński nowicjat
w Ząbkowicach Śl., przyjmując 8 września strój Stowarzyszenia z rąk
ks. prowincjała Stanisława Czapli SAC. On też przyjął akt pierwszej konsekracji
ks. Romana, która miała miejsce dwa lata później (tj. 8 września 1956 r.),
również w Ząbkowicach Śl.
Studia seminaryjne z filozofii (1955-1957)
i teologii (1957-1961), ks. Roman Forycki odbył w całości
w Wyższym Seminarium Duchownym SAC w Ołtarzewie. Tam też, w roku
1959, złożył na ręce ks. prowincjała Stanisława Martuszewskiego SAC konsekrację
wieczną w Stowarzyszeniu i otrzymał sakrament święceń, którego na
kolejnych stopniach udzielił mu ks. bp Zygmunt Choromański (tonsura – 20
stycznia 1958 r., diakonat – 22 stycznia 1961 r. i w tym samym roku
prezbiterat – 4 czerwca).
Dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom
i predyspozycjom intelektualnym, od samego początku został przewidziany
przez przełożonych do kontynuowania studiów i podjęcia pracy
naukowo-dydaktycznej, którą rozpoczął – tuż po uzyskaniu magisterium
z filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1965 r. – od
prowadzenia wykładów z filozofii Boga dla alumnów pallotyńskiej Alma
Mater w Ołtarzewie. Swoją wiedzę, wykształcenie i osiągnięcia naukowe
pogłębił odbywając studia doktoranckie i przygotowując tezę
z filozofii teoretycznej, którą przedstawił w pracy zatytułowanej: Zagadnienie
punktu wyjścia teodycealnej argumentacji z przygodności, i obronił
w 1972 r.
Od samego początku pobytu w ołtarzewskiej Wspólnocie
seminaryjnej, ks. Roman Forycki czynnie zaangażował się w rozwijanie
i pogłębianie refleksji nad istotą, teologią i praktycznym wymiarem
apostolstwa świeckich. W 1972 r., zostało mu powierzone kierownictwo
Instytutu Apostolskiego, kontynuującego zadania wcześniej istniejącego Ośrodka
Studiów Apostolskich. Tym samym przyczynił się czynnie do powołania
w późniejszym czasie Instytutu Teologii Apostolstwa, działającego obecnie,
jako ośrodek badawczy Uniwersytetu Stefana Karola Wyszyńskiego w Warszawie
z siedzibą w Ołtarzewie.
2 września 1978 r., Rada Prowincjalna Prowincji Chrystusa
Króla SAC powołała ks. Romana Foryckiego na stanowisko i urząd rektora
Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie. W tym samym czasie, ks.
Forycki rozpoczął również ściślejszą współpracę z Akademią Teologii
Katolickiej w Warszawie, podejmując zajęcia zlecone i wykłady
z filozofii religii.
W marcu 1981 r., po rozpatrzeniu głosów wyborczych
Współbraci z Prowincji, Przełożony Generalny w Rzymie mianował ks.
Romana Foryckiego radcą prowincjalnym. W tym samym roku, 13 czerwca, ks.
Forycki rozpoczął drugą kadencję rektora WSD w Ołtarzewie, z której
został zwolniony w 1984 r., po ponownym wyborze na urząd radcy
prowincjalnego, przenosząc się z dniem 25 marca 1984 r. do Domu Zarządu Prowincjalnego
w Warszawie.
Po zakończonej drugiej kadencji w Radzie Prowincjalnej,
ks. Forycki został rektorem Domu Wspólnoty SAC przy ul. Pszczyńskiej
w Warszawie, do której przynależeli współbracia zaangażowani
w różnorakie dzieła apostolskie i w duszpasterstwo
specjalistyczne. Tu również sprawował urząd przez dwie kadencje, aż do roku
1993 r., czyli do przekształcenia Prowincji Chrystusa Króla i utworzenia
drugiej pallotyńskiej Prowincji Zwiastowania Pańskiego.
W 1993 r., czyli w niespełna rok po wprowadzeniu
nowego podziału administracyjnego Kościoła w Polsce i ustanowieniu
diecezji ełckiej (1992), ks. Roman Forycki został poproszony przez ks. bp.
Wojciecha Ziembę o przyjęcie stanowiska rektora i pokierowanie
organizacją powstającego w Ełku diecezjalnego Wyższego Seminarium
Duchownego. Po uzyskaniu zgody przełożonych, ks. Roman Forycki podjął się tego
zadania w ramach przynależności do Prowincji Chrystusa Króla i do
Wspólnoty w Rynie, do której został formalnie przydzielony na czas pobytu
w Ełku, trwającego nieprzerwanie do 2002 r.
Oprócz pełnionej funkcji Rektora WSD w Ełku, ks. Roman
Forycki wszedł w skład Rady Kapłańskiej diecezji ełckiej, został
Dyrektorem Wydziału ds. Zakonnych Ełckiej Kurii Diecezjalnej, a także
podejmował wykłady zarówno w Seminarium, jak i na Wydziale
Teologicznym Uniwersytetu warmińsko-mazurskiego (1999-2001).
Po zakończeniu posługi w diecezji ełckiej, ks. Roman
Forycki powrócił w lipcu 2002 r. do Ołtarzewa, gdzie podjął na nowo
wykłady z filozofii, pełniąc jednocześnie funkcję ojca duchownego alumnów.
W 2005 r., uzyskał jeszcze pozwolenie na prowadzenie
zajęć w filii Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji
św. Jana Chrzciciela w Wilnie, które podjął w roku akademickim
2005/2006 r. wraz z ks. prof. Lucjanem Balterem SAC.
W swoim życiu i pracy naukowo-dydaktycznej, ks.
Roman Forycki był człowiekiem, kapłanem i współbratem niezwykle
zaangażowanym. W odpowiedzi na prośby przełożonych i rodzące się
potrzeby Prowincji i Kościoła uczestniczył czynnie w pracach wielu
komisji, sekretariatów i grup eksperckich. Na wspomnienie zasługują m. in.
przewodniczenie Komisji ds. opracowania polskiej wersji Modlitewnika SAC
i Rytuału SAC (1989) oraz Komisji ds. opracowania Vademecum
Rektora pallotyńskiej Wspólnoty (2003-2004); a także członkostwo
w Komisji Ojców Duchownych Prowincji Chrystusa Króla (1990); w Radzie
Wydawniczej przy Zarządzie Prowincjalnym (1990); w Zespole Koordynacyjnym
ZAK (1990, 2002); w krajowym Komitecie organizacyjnym Kongresu ZAK (1991);
w Komisji ds. Formacji przy Zarządzie Prowincjalnym (1993);
w powołanym w 1996 r. Sekretariacie ds. Miłosierdzia Bożego (do 2005
r.); w Grupie Ewangelizacyjnej przy Krajowej Radzie ZAK oraz Grupie
Studyjnej przy Krajowej Radzie ZAK (1996); w Radzie Sekretariatu
Fatimskiego (1999); w Radzie Instytutu Pallottiego (2000); w Zespole
ds. opracowania programu formacji wstępnej i podstawowej do ZAK (2005);
w Radzie Sekretariatu ds. Apostolstwa (2005).
Ponadto, ks. Roman Forycki wielokrotnie był zapraszany
w charakterze eksperta, konferencjonisty i prelegenta do uczestnictwa
w zjazdach przełożeńskich, spotkaniach formacyjnych, a także
kongresach i sympozjach, których tematyka skupiała się zasadniczo wokół
apostolstwa laikatu i Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. W 1992
r., powołany został także do uczestnictwa w Zebraniu Prowincjalnym, jako
ekspert od tych zagadnień i ojciec duchowny „kapituły”.
Pośród innych ważnych zadań, których realizacji podjął się
ks. Roman Forycki, wspomnieć jeszcze wypada opracowanie zarysu Komentarza
teologiczno-duchowego do Prawa SAC oraz przyjęcie funkcji postulatora
i wicepostulatora, odpowiedzialnego za przygotowanie
i przeprowadzenie zakończonych już procesów beatyfikacyjnych bł. ks.
Józefa Stanka SAC i bł. ks. Józefa Jankowskiego SAC, a także ciągle
trwającego procesu ks. Stanisława Szulmińskiego SAC.
Ks. Roman Forycki podejmował także szereg własnych
inicjatyw, występując jako doradca, inspirator i propagator apostolskich
przedsięwzięć, w których realizację wkładał całe swoje bogate doświadczenie
kierownika duchowego, spowiednika i organizatora. Z tej formy posługi
kapłańskiej ks. Foryckiego najliczniej korzystały siostrzane zgromadzenia
zakonne, ale także osoby świeckie oraz instytucje związane z życiem
konsekrowanym. Przytoczyć tu można jego zaangażowanie w duchowe
towarzyszenie powstającemu zgromadzeniu Braci Apostołów Miłosierdzia Bożego,
czy założenie – w 1988 r. – Wspólnoty Kapłańskiej Osób Świeckich.
Ks. Roman Forycki był także niezwykle kreatywnym autorem
artykułów, recenzji, opracowań i w mniejszym stopniu tłumaczeń.
W zbiorach Archiwum Prowincjalnego odnotowano około 430 różnych
publikacji, z których przeważająca ilość dotyczy charyzmatu św. Wincentego
Pallottiego, duchowości apostolskiej laikatu oraz sposobów upowszechniania idei
Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
W przekonaniu wielu Współbraci oraz osób, które znały
ks. Romana Foryckiego, jego twórcza praca miała trwać nadal i przynosić
kolejne owoce, gdyż w bieżącym roku 2011 obchodził radośnie swój jubileusz
50-lecia kapłaństwa, uroczyście celebrowany ze Współbraćmi święceń 4 czerwca
w Ołtarzewie, i nic nie wskazywało, by rozpoczęty wkrótce po tym
urlop, połączony ze spotkaniem z Rodziną, miał zakończyć się tragicznie
i przerwać linię jego doczesnego życia. Sam ks. Roman jednak, od pewnego
czasu liczył się z tym, co następuje niezależnie od ludzkiej woli
i zamiarów. Końcem 2008 r., dziękując z głębi serca Panu Bogu, że
pozwolił mu dożyć 73 roku życia, stwierdził, iż dostrzega potrzebę głębszej
refleksji, uporządkowania wewnętrznego i lepszego przygotowania na jego
ostateczne spotkanie z Panem.
Spotkanie to nastąpiło niespodziewanie, na skutek
tragicznego wypadku drogowego, do którego doszło 25 czerwca 2011 r.,
w Mostowie k. Koszalina.
Bożą, nasz Współbrat, ks. Roman Forycki SAC odszedł do Pana w 75 roku
życia, po 50. latach owocnej posługi kapłańskiej i 55. latach oddanych
Stowarzyszeniu i sprawie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Niech Bóg, obdarzając Go życiem wiecznym,
wynagrodzi mu całe dobro czynione dla
Jego chwały oraz wszelkie trudy wędrówki
drogami życia doczesnego!
Współbracia Pallotyni wraz z całą Rodziną Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego