582
Publikacja ks. prof. UKSW dr hab. Czesława Parzyszka SAC, pt. Nowa ewangelizacja – drogą Kościoła do nadziei. Refleksje w oparciu o nauczanie Jana Pawła II, wyrosła z pogłębionej refleksji nad przebogatym dziedzictwem nauczania Jana Pawła II, który przez cały okres swego długiego pontyfikatu niezmordowanie wskazywał jak żyć, co jest sensem ludzkiego bytowania i jak w pełni przeżywać swoje człowieczeństwo.
W tak zarysowanej panoramie współczesnej religijności termin nowa ewangelizacja stanowi klucz do zrozumienia apostolskiej działalności wszystkich wyznawców Chrystusa, która stawała się stopniowo udziałem ludzi autentycznie wierzących podczas pontyfikatu Czcigodnego Sługi Bożego Jana Pawła II, wspaniale zwieńczonego obchodami Wielkiego Jubileuszu, zgodnie ze wskazaniami listów Tertio millennio adveniente oraz Novo millennio ineunte. Całym rzeszom chrześcijan, opowiadającym się wówczas dobitnie po stronie Boga trójjedynej miłości towarzyszyła świadomość granicznego momentu historii, w jakim ciągle znajduje się świat przełomu wieków, a w tym świecie Chrystusowy Kościół. Ks. Czesław Parzyszek SAC, jako wieloletni wykładowca pallotyńskiego seminarium duchownego oraz wychowawca młodzieży pallotyńskiej, jak również profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, którego prężny Ośrodek Naukowo-badawczy stanowi Instytut Teologii Apostolstwa w Ołtarzewie, perfekcyjnie przeprowadził refleksje na temat nowej ewangelizacji u początku trzeciego tysiąclecia, wskazując drogę ku nowemu człowiekowi w Chrystusie, ku nowemu społeczeństwu i budowaniu cywilizacji miłości. Na szczególną uwagę zasługuje prezentacja Papieża Polaka jako „Świadka nadziei”, która płynie z objawienia nieskończonej miłości i miłosierdzia Boga, obejmując współczesne „areopagi” nowej ewangelizacji.
Należy podkreślić, będący pierwszym zadaniem Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, rozwój posłannictwa świeckich, którzy w ramach charyzmatu Założyciela mają przepajać świat duchem Chrystusowym. Warto przypomnieć, że w homilii wygłoszonej 22 czerwca 1986 r. Jan Paweł II nazwał św. Wincentego Pallottiego wielkim naśladowcą Jezusa Chrystusa oraz niestrudzonym zwiastunem ewangelicznego orędzia zbawienia. Natomiast w Orędziu z okazji dwusetnej rocznicy urodzin św. Wincentego Pallottiego z 21 kwietnia 1995 r. Ojciec Święty odniósł się wprost do zaangażowania rodziny pallotyńskiej w nową ewangelizację, pisząc: Wyzwaniem „nowej ewangelizacji” jest zaniesienie Ewangelii Chrystusa tam, gdzie nie jest ona jeszcze znana. W naszych czasach nie można zatem zapomnieć o wezwaniu waszego Założyciela: «nie jest w stanie skuteczniej szerzyć chwały Boga i przysporzyć pożytku bliźniemu aniżeli misje w krajach, do których niestety nie dotarło jeszcze światło Ewangelii, a w których bezkresne tereny i brak robotników sprawiają, że wierni pozostają prawie w opuszczeniu» (OOCC V, s. 80). Wiem dobrze, jak Pallotyni zaangażowani są w działalność misyjną; niech wiedzą, że Kościół jest im głęboko wdzięczny za tę drogocenną służbę. Głoszenie wiary prowadzi do odkrycia Boga, który jest miłością (por. 1 JĄ, 8). Był to temat nieustannego i niestrudzonego przepowiadania św. Wincentego Pallottiego, które opierało się na jego osobistym poczuciu, że jest kochany przez Boga całkowicie i bezgranicznie. Jego medytacje nie przestają rozbrzmiewać w sercach jego synów duchowych.
Jako swoisty testament trzeba traktować słowa wygłoszone do uczestników – ostatniego za życia Czcigodnego Sługi Bożego Jana Pawła II – Zebrania Generalnego SAC w dniu 14 października 2004 r., kiedy to, nawiązując do tematyki obrad, tj. do służby, jaką wielka rodzina pallotyńska pełni w Kościele, Papież porównał Stowarzyszenie Księży i Braci Pallotynów do pnia wielkiego drzewa, które przez uczestnictwo świeckich w urzeczywistnianiu pierwotnej intuicji charyzmatycznej swymi gałęziami sięga do różnych środowisk społecznych, aby je ożywiać autentycznym duchem ewangelicznym. Widać tu wyraźnie wskazanie na konieczność odważnego włączania się w codzienne życie wspomnianych środowisk społecznych, które ma stopniowo owocować wewnętrznym przekształceniem autentycznych wartości kulturowych przez ich integrację w chrześcijaństwie i zakorzenienie chrześcijaństwa w różnych kulturach (por. Redemptoris missio, nr 52).
Powołując się natomiast na słowa św. Pawła Apostoła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!”, Papież wyjaśnił, że istnieją jeszcze środowiska i mentalności, a także kraje i całe regiony, które czekają na ewangelizację, a to zakłada długi i śmiały proces inkulturacji, by Ewangelia mogła przeniknąć w duszę żywych kultur, odpowiadając na ich najszlachetniejsze oczekiwania i wspomagając ich wzrost na miarę wiary, nadziei i miłości chrześcijańskiej (Jan Paweł II, Nauczanie papieskie VI, 1, Poznań 1998, s. 74).
Oddając do rąk czytelników nową książkę ks. prof. Czesława Parzyszka, która ukazuje się jako dziesiąty już numer w serii: Biblioteka Instytutu Teologii Apostolstwa, żywimy głębokie przekonanie, że jej lektura pozwoli sprostać oczekiwaniom Kościoła i świata na ożywienie Nowej Ewangelizacji na miarę potrzeb obecnego czasu. Oby dzięki powszechnemu otwarciu wszystkich chrześcijan na przynaglającą miłość Chrystusa (2 Kor 5, 14) serce i pragnienia każdego współczesnego człowieka napełniło się łaską bogatego w swoim miłosierdziu Boga, który zechciał, by w Nim (czyli właśnie w Chrystusie) zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko ze sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża (Kol 1, 19-20).
Ks. dr hab. Marian Kowalczyk SAC, „Słowo wstępne”
Publikacja ks. prof. UKSW dr hab. Czesława Parzyszka SAC, pt. Nowa ewangelizacja – drogą Kościoła do nadziei. Refleksje w oparciu o nauczanie Jana Pawła II, wyrosła z pogłębionej refleksji nad przebogatym dziedzictwem nauczania Jana Pawła II, który przez cały okres swego długiego pontyfikatu niezmordowanie wskazywał jak żyć, co jest sensem ludzkiego bytowania i jak w pełni przeżywać swoje człowieczeństwo.
Po zapoznaniu się z treścią książki, należy z całym przekonaniem przyznać, iż nowa ewangelizacja stanowiła szczególnie żywotną kwestię apostolatu Papieża Polaka, zwłaszcza po załamaniu się systemów totalitarnych, a także postępującej sekularyzacji społeczeństw, cieszących się dotychczas demokratyczną wolnością, a dziś ulegającym zniewoleniu moralnemu i nihilizmowi religijnemu. Zasadniczy problem współczesnego świata stanowi tzw. „materializm praktyczny” powiązany ściśle z obojętnością religijną, w wyniku której ludzie żyją tak, „jakby Boga nie było”. Jeszcze większy niepokój budzi wychowanie dzieci i młodzieży, poszukujących złudnego szczęścia w tzw. nowoczesnych formach religijności i skłaniających się ku różnego rodzaju sektom.
W tak zarysowanej panoramie współczesnej religijności termin nowa ewangelizacja stanowi klucz do zrozumienia apostolskiej działalności wszystkich wyznawców Chrystusa, która stawała się stopniowo udziałem ludzi autentycznie wierzących podczas pontyfikatu Czcigodnego Sługi Bożego Jana Pawła II, wspaniale zwieńczonego obchodami Wielkiego Jubileuszu, zgodnie ze wskazaniami listów Tertio millennio adveniente oraz Novo millennio ineunte. Całym rzeszom chrześcijan, opowiadającym się wówczas dobitnie po stronie Boga trójjedynej miłości towarzyszyła świadomość granicznego momentu historii, w jakim ciągle znajduje się świat przełomu wieków, a w tym świecie Chrystusowy Kościół. Ks. Czesław Parzyszek SAC, jako wieloletni wykładowca pallotyńskiego seminarium duchownego oraz wychowawca młodzieży pallotyńskiej, jak również profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, którego prężny Ośrodek Naukowo-badawczy stanowi Instytut Teologii Apostolstwa w Ołtarzewie, perfekcyjnie przeprowadził refleksje na temat nowej ewangelizacji u początku trzeciego tysiąclecia, wskazując drogę ku nowemu człowiekowi w Chrystusie, ku nowemu społeczeństwu i budowaniu cywilizacji miłości. Na szczególną uwagę zasługuje prezentacja Papieża Polaka jako „Świadka nadziei”, która płynie z objawienia nieskończonej miłości i miłosierdzia Boga, obejmując współczesne „areopagi” nowej ewangelizacji.
Należy podkreślić, będący pierwszym zadaniem Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, rozwój posłannictwa świeckich, którzy w ramach charyzmatu Założyciela mają przepajać świat duchem Chrystusowym. Warto przypomnieć, że w homilii wygłoszonej 22 czerwca 1986 r. Jan Paweł II nazwał św. Wincentego Pallottiego wielkim naśladowcą Jezusa Chrystusa oraz niestrudzonym zwiastunem ewangelicznego orędzia zbawienia. Natomiast w Orędziu z okazji dwusetnej rocznicy urodzin św. Wincentego Pallottiego z 21 kwietnia 1995 r. Ojciec Święty odniósł się wprost do zaangażowania rodziny pallotyńskiej w nową ewangelizację, pisząc: Wyzwaniem „nowej ewangelizacji” jest zaniesienie Ewangelii Chrystusa tam, gdzie nie jest ona jeszcze znana. W naszych czasach nie można zatem zapomnieć o wezwaniu waszego Założyciela: «nie jest w stanie skuteczniej szerzyć chwały Boga i przysporzyć pożytku bliźniemu aniżeli misje w krajach, do których niestety nie dotarło jeszcze światło Ewangelii, a w których bezkresne tereny i brak robotników sprawiają, że wierni pozostają prawie w opuszczeniu» (OOCC V, s. 80). Wiem dobrze, jak Pallotyni zaangażowani są w działalność misyjną; niech wiedzą, że Kościół jest im głęboko wdzięczny za tę drogocenną służbę. Głoszenie wiary prowadzi do odkrycia Boga, który jest miłością (por. 1 JĄ, 8). Był to temat nieustannego i niestrudzonego przepowiadania św. Wincentego Pallottiego, które opierało się na jego osobistym poczuciu, że jest kochany przez Boga całkowicie i bezgranicznie. Jego medytacje nie przestają rozbrzmiewać w sercach jego synów duchowych.
Jako swoisty testament trzeba traktować słowa wygłoszone do uczestników – ostatniego za życia Czcigodnego Sługi Bożego Jana Pawła II – Zebrania Generalnego SAC w dniu 14 października 2004 r., kiedy to, nawiązując do tematyki obrad, tj. do służby, jaką wielka rodzina pallotyńska pełni w Kościele, Papież porównał Stowarzyszenie Księży i Braci Pallotynów do pnia wielkiego drzewa, które przez uczestnictwo świeckich w urzeczywistnianiu pierwotnej intuicji charyzmatycznej swymi gałęziami sięga do różnych środowisk społecznych, aby je ożywiać autentycznym duchem ewangelicznym. Widać tu wyraźnie wskazanie na konieczność odważnego włączania się w codzienne życie wspomnianych środowisk społecznych, które ma stopniowo owocować wewnętrznym przekształceniem autentycznych wartości kulturowych przez ich integrację w chrześcijaństwie i zakorzenienie chrześcijaństwa w różnych kulturach (por. Redemptoris missio, nr 52).
Powołując się natomiast na słowa św. Pawła Apostoła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!”, Papież wyjaśnił, że istnieją jeszcze środowiska i mentalności, a także kraje i całe regiony, które czekają na ewangelizację, a to zakłada długi i śmiały proces inkulturacji, by Ewangelia mogła przeniknąć w duszę żywych kultur, odpowiadając na ich najszlachetniejsze oczekiwania i wspomagając ich wzrost na miarę wiary, nadziei i miłości chrześcijańskiej (Jan Paweł II, Nauczanie papieskie VI, 1, Poznań 1998, s. 74).
Oddając do rąk czytelników nową książkę ks. prof. Czesława Parzyszka, która ukazuje się jako dziesiąty już numer w serii: Biblioteka Instytutu Teologii Apostolstwa, żywimy głębokie przekonanie, że jej lektura pozwoli sprostać oczekiwaniom Kościoła i świata na ożywienie Nowej Ewangelizacji na miarę potrzeb obecnego czasu. Oby dzięki powszechnemu otwarciu wszystkich chrześcijan na przynaglającą miłość Chrystusa (2 Kor 5, 14) serce i pragnienia każdego współczesnego człowieka napełniło się łaską bogatego w swoim miłosierdziu Boga, który zechciał, by w Nim (czyli właśnie w Chrystusie) zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko ze sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża (Kol 1, 19-20).
Ks. dr hab. Marian Kowalczyk SAC, „Słowo wstępne”
