Długie lata był wychowawcą włoskich nowicjuszy franciszkańskich. Razem ze św. Maksymilianem Kolbe w 1917 roku założył Rycerstwo Niepokalanej.
Quirico Pignalberi urodził się 11 lipca 1891 roku we Włoszech, w Serrone (Frosinone), był najmłodszym z pięciu synów. W rodzinnej miejscowości uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum. Był świadkiem wzmożonej działalności masonerii, co prowadziło do destabilizacji społecznej i politycznej oraz do podważania wiary i autorytetu Kościoła.
W 1908 roku, kiedy miał 17 lat, wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych) i rozpoczął w Rzymie nowicjat. Tam studiował na jezuickim Uniwersytecie Gregorianum (1911-1913) i we franciszkańskim Papieskim Wydziale św. Bonawentury "Seraphicum" (1914-1917).
W Rzymie spotkał się z klerykiem Maksymilianem Kolbe, późniejszym świętym, który w latach 1912-1919 studiował na Gregorianum i Seraphicum filozofię i teologię. Młodzi zakonnicy dostrzegali zagrożenia Kościoła ze strony masonerii, dlatego postanowili temu przeciwdziałać i 16 października 1917 roku założyli Milicję (Rycerstwo) Niepokalanej.
10 sierpnia 1917 roku kleryk Quirico przyjął święcenia kapłańskie, a ponieważ był to czas I wojny światowej, przez krótki okres pracował jako kapelan wojskowy. Po zakończeniu działań wojennych pracował jako rektor kleryków w Rzymie. W 1925 roku został mianowany mistrzem nowicjuszy w Bagnoregio (Viterbo).
Stamtąd przeniesiono go do Piglio (Frosinone), gdzie w klasztorze San Lorenzo prawie 50 lat był mistrzem nowicjuszy. Zapraszano go do wielu parafii jako wybitnego kaznodzieję i spowiednika.
W życiu religijnym praktykował surowe posty i umartwienia, długie godziny spędzał na modlitwie i kontemplacji. Dla młodych zakonników był wzorem życia i świętości. Wyrozumiały i łagodny, a kiedy było trzeba, wymagał od innych. Lubił pracę fizyczną, zwłaszcza w ogrodzie.
Z klasztoru w Piglio wyjeżdżał tylko dwa razy. W 1958 roku był z pielgrzymką w Lourdes, a w 1971 roku przyjechał do Polski na beatyfikację swojego przyjaciela i współbrata o. Maksymiliana Kolbe (1894-1941). Odwiedził wówczas Kraków, Niepokalanów i Oświęcim.
W późniejszych latach podupadł na zdrowiu i został przeniesiony do klasztoru w Anzio Colonia, gdzie wcześniej pracował 15 lat. 1 kwietnia 1979 roku spotkał się z papieżem Janem Pawłem II, który podkreślił z uznaniem, że jest jedynym żyjącym z siedmiu franciszkanów, którzy zakładali Rycerstwo Niepokalanej.
Zmarł w opinii świętości w Anzio, 18 lipca 1982 roku. Miał 91 lat. Początkowo pochowano go w grobowcu rodzinnym w Serrone. W marcu 1985 roku ciało przeniesiono do kaplicy w klasztorze San Lorenzo w Piglio. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w diecezji Anagni 20 lipca 1992 roku, został zamknięty 2 lutego 2007 roku.
