Urodził się 100 lat temu. Był redaktorem, najbliższym współpracownikiem i zastępcą o. Maksymiliana Kolbe. W obozie koncentracyjnym w Auschwitz nazywano go apostołem cierpienia.Ludwik Bartosik – późniejszy bł. o. Pius – urodził się 21 sierpnia 1909 r. w ubogiej rodzinie we wsi Kokanin koło Kalisza. Był najstarszym dzieckiem Wojciecha i Wiktorii z Tomczyków. Ponieważ w domu panowała bieda, dlatego Ludwik przez proboszcza i kilka innych osób został przygotowany do podjęcia nauki w gimnazjum w Kaliszu, gdzie ukończył niższe klasy.
W wieku 17 lat (4 września 1926 r.) wstąpił we Lwowie do
franciszkanów, do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Otrzymał
zakonne imiona Pius Maria. W tamtejszym Małym Seminarium dokończył
naukę w gimnazjum. Nowicjat rozpoczął w Kalwarii Pacławskiej koło
Przemyśla, zakończył go w Łagiewnikach koło Łodzi.
Maturę zdał w 1931 r. we Lwowie. Studia filozoficzno-teologiczne
odbył w Wyższym Seminarium Duchownym franciszkanów w Krakowie.
Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1935 roku z rąk biskupa
Stanisława Rosponda. Jego pierwszą placówką duszpasterską było Krosno
nad Wisłokiem. Poza działalnością w kościele i parafii, czas poświęcał
również na twórczość pisarską, mając w perspektywie przyszłą pracę
apostolską w tej dziedzinie.
Na kapitule prowincjalnej w 1936 r. o. Maksymilian Kolbe
został wybrany gwardianem Niepokalanowa. Postarał się o przeniesienie
tam o. Piusa i mianował go swoim wikariuszem. O. Pius redagował
równocześnie "Rycerza Niepokalanej", "Rycerzyka Niepokalanej" i
kwartalnik "Miles Immaculatae".
O. Pius był piątym w kolejności (po o. Maksymilianie, o. Alfonsie Kolbe
i o. Justynie Nazimie) redaktorem naczelnym "Rycerza Niepokalanej". Sam
pisał wiele i pozostawił w rękopisie książkę o tematyce mariologicznej.
Był gorliwym kapłanem, wiele czasu spędzał w konfesjonale.
19 września 1939 r. znalazł się w grupie 34 franciszkanów z
Niepokalanowa, którzy zostali aresztowani przez hitlerowców. Jednym z
aresztowanych był o. Kolbe. Zakonnicy przebywali w obozach w Lamsdorf,
Amtitz i w Ostrzeszowie. 8 grudnia 1939 r. wrócili do Niepokalanowa.
– został aresztowany 17 lutego 1941 r. Gestapo umieściło franciszkanów
na warszawskim Pawiaku. 4 kwietnia 1941 r. przewieziono go do obozu
koncentracyjnego Auschwitz. Został więźniem o numerze 12832.
Początkowo pracował w komandzie budowlanym. Był wielokrotnie bity i
maltretowany. Z powodu bolesnej rany na nodze trafił na tzw. rewir. Tam
również niósł pomoc duchową współwięźniom. Był wzorem cierpliwości i
nieustannej modlitwy. Nazywano go apostołem cierpienia.
O. Pius był pierwszą osobą, która przekazała braciom w Niepokalanowie wiadomość o męczeństwie o. Maksymiliana Kolbego.
Podał współwięźniom ułożoną przez siebie modlitwę przez jego
wstawiennictwo: "Pobłogosław, Panie Boże, nas cierpiących i daj nam
wolność przez śmierć i mękę o. Maksymiliana Kolbe".
Zasłynął również ze zdania: "Dotychczas pisaliśmy i mówiliśmy innym,
jak należy znosić cierpienie. Teraz musimy sami praktycznie to przejść,
bo w przeciwnym razie co warte byłyby nasze słowa?"
Wyspowiadał się u współwięźnia ks. Konrada Szwedy i w opinii
świętości zmarł w szpitalu obozowym, w nocy z 12 na 13 grudnia 1941
roku. Miał 32 lata.
Należy do grona 108 męczenników Kościoła w Polsce z okresu II wojny
światowej, beatyfikowanych 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papieża
Jana Pawła II. Wśród 108 męczenników znalazło się siedmiu
franciszkanów. Czterech z Niepokalanowa – o. Antonin Bajewski, br. Tymoteusz Trojanowski, br. Bonifacy Żukowski (i o. Pius Bartosik); dwóch z Pierszaj (obecnie na Białorusi) – o. Achilles Puchała i o. Herman Stępień oraz z Grodna – o. Innocenty Guz W liturgii męczennicy wspominani są 12 czerwca.
wp
Za: www.franciszkanie.pl .
