Posadzie Olchowskiej na terenie powiatu i parafii Sanok (na
Podkarpaciu). Naukę rozpoczął w rodzinnej miejscowości w 4-klasowej
szkole podstawowej. Pierwsze pięć klas gimnazjalnych ukończył w Sanoku
(1926-1931), a następne w Małym Seminarium w Niepokalanowie i Lwowie,
gdzie w 1935 r. zdał maturę.
6 września 1933 r. rozpoczął w Niepokalanowie nowicjat i rok
później, 7 września 1934 r., złożył pierwsze śluby zakonne. Należał do prowincji krakowskiej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych.
Po maturze rozpoczął we Lwowie studia filozoficzno-teologiczne, które w
latach 1936-1947 kontynuował w Krakowie i ukończył jako magister
teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplom pedagoga uzyskał w
Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie.
W Krakowie 1 listopada 1937 r. złożył śluby wieczyste i 3 września
1939 r. przyjął święcenia kapłańskie. Tam spędził pierwsze 20 lat
zakonnej i kapłańskiej służby. W latach 1947-1951 był sekretarzem
prowincji. W latach 1951-1953 – po aresztowaniu przez komunistyczne
władze ówczesnego prowincjała o. Wojciecha Zmarza – pełnił obowiązki
komisarza generalnego.
tym czasie w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie
wykładał liturgikę oraz katechetykę. W 1953 r. na kapitule zwyczajnej
został wybrany prowincjałem. W 1956 r. powierzono mu funkcję magistra
kleryków, którą pełnił do 1959 r. Następne dziesięć lat (do 1969 r.)
był gwardianem w Krośnie na Podkarpaciu. W latach 1969-1973 pracował w
Horyńcu k. Lubaczowa jako rekolekcjonista i misjonarz ludowy.
18 sierpnia 1973 r. warszawska prowincja franciszkanów pw. Matki
Bożej Niepokalanej – za zgodą władz prowincji krakowskiej – powierzyła
mu urząd magistra nowicjatu wspólnego dla obu prowincji. Mieścił się
początkowo w Łodzi-Łagiewnikach, a następnie w Smardzewicach.
7 września 1977 r. o. Ireneusz wrócił do Krakowa
i podjął obowiązki ojca duchownego w WSD Franciszkanów. Do 1987 r.
wykładał w nim liturgikę. W sierpniu 1989 r. zakończył wieloletnią
pracę formacyjną w Krakowie i zamieszkał w Krośnie, gdzie pracował
ostatnie 13 lat życia.
W
pamięci jego współbraci – w większości są to jego wychowankowie –
pozostaje wzorem i przykładem świątobliwego, gorliwego i pogodnego
życia w zakonie i kapłaństwie. Swoim usposobieniem, miłością do zakonu
i autentyczną pokorą zdobywał serca i wdzięczność wszystkich, którym
służył.
Nieżyjący już warszawski prowincjał o. Stanisław Frejlich OFMConv (1919-1983)
pozostawił o nim takie świadectwo: "Spełniał różne obowiązki i
piastował kolejno od najniższych do najwyższych stanowiska oraz urzędy
w zakonnej hierarchii. Jego sumienność i gorliwość w ich wykonywaniu
pozostaną chlubną kartą w dziejach naszego zakonu w Polsce. Jako mistrz
nowicjatu zasiewał w serca i umysły nowicjuszy prawdy, którymi sam żył:
historię zakonu, znajomość ustaw, liturgię świętą, modlitwę
brewiarzową, śpiew kościelny, zasady życia ascetycznego.
Zaszczepiał pobożność, umiłowanie zakonu i jego szlachetne tradycje.
Jak troskliwy ojciec dbał o potrzeby materialne najmłodszych ‘pociech’
zakonu, zwracając czujne oko na ich zdrowie, wyżywienie, sport,
fizyczną pracę i godziwą rozrywkę. Jako wytrawny pedagog wykrywał i
rozwijał ich wrodzone talenty".
Do tej charakterystyki warto dodać jeszcze jeden, znamienny rys jego osobowości – głęboką pokorę.
W 1999 r. przed uroczystościami związanymi z 60. rocznicą święceń
kapłańskich, w liście do ówczesnego wikariusza prowincji o. Kazimierza
Malinowskiego OFMConv, który miał wygłosić kazanie, o. Ireneusz
napisał: "Mam jedną prośbę, by to było słowo Boże o kapłaństwie a nie o
mnie. Bardzo proszę. Dziękuje Panu Bogu przez Niepokalaną za
miłosierdzie, za łaski i przepraszam za swoją nędzę, bo teraz widzę jak
nędzny jestem, jak oszczędzał mnie Jezus. Gdy czytam o męczennikach
1939-1945, to widzę jak marny jestem i dlatego bardzo proszę, by
chwalić Boga za kapłaństwo, a nie za mnie".
O. Ireneusz Bronisław Żołnierczyk zmarł w Krośnie, 20 czerwca 2002
r., w wieku 86 lat. Został pochowany cztery dni później w grobowcu
franciszkańskim na cmentarzu komunalnym w Krośnie.
opr. jz / wp