„Dziękuję, Bracie Bazyli, za przykład który dałeś pokoleniom braci w ciągu tych stu lat!” – napisał generał Zakonu Franciszkanów o. Marco Tasca do byłego generała Zakonu o. Bazylego Heisera, który 4 stycznia skończył 100 lat.
Obecny przełożony Zakonu życzy zakonnikowi jeszcze dłuższych lat życia. „Niech Pan nadal błogosławi Zakon obecnością o. Bazylego przez czas jaki zechce, a my życzymy, by był to czas długi i szczęśliwy” – czytamy.
Zdaniem o. Tasci rocznica urodzin o. Bazylego „to moment niecodzienny i godny najwyższego szacunku, który zasługuje na to, by obchodzić go w sposób godny”. Dlatego proponuje, aby „święto to rozszerzyło się na cały Zakon. Przede wszystkim poprzez pamięć modlitewną, ale też i w innych formach, które franciszkanie uznają za najbardziej odpowiednie”.
Jak pisze przełożony Zakonu, ten szacunek dla jubilata, powinien wynikać nie tylko z wieku osiągniętego przez franciszkanina, ale przede wszystkim z cnót, jakimi się odznacza.
„O. Bazyli dał się poznać jako człowiek kompetentny i zarazem serdeczny w relacjach międzyosobowych. Pozostaje wspaniałym przykładem pokoju, miłości do Pana i do braci, obowiązkowości w życiu wspólnotowym” – wymienia o. Marco.
List z podziękowaniami i życzeniami dla jubilata generał zakończył odwołaniem się do etymologii imienia Bazylego.
„Wiemy wszyscy, że imię to w języku greckim znaczy „król”. Dla tych, którzy znają o. Bazylego nie będzie trudno dostrzec oznaki majestatu w Jego pańskim zachowaniu i w szlachetności duszy, jak również w mądrości, z którą prowadził wielokrotnie Zakon na wielu urzędach, powierzonych Mu przez Opatrzność, a które nadal Go wyróżniają. I tak, jak się to dzieje w przypadku każdego dobrego króla, wszystkim tym dobrym cechom towarzyszy pokora i prawdziwa prostota, typowe dla tego, kto wykonuje posługę władzy bez konieczności uciekania się do autorytaryzmu” – przypomniał o. Marco Tasca.
O. Bazyli (na Chrzcie św. otrzymał imię Herman) urodził się w Terre Haute (Indianapolis, USA) 4 stycznia 1909 r. Do Zakonu wstąpił 12 lipca 1925 r. w Prowincji MB Wspomożycielki Wiernych. Pierwszą profesję zakonną złożył 18 lipca 1926 r.; wieczystą – 11 lutego 1930 r. w Rzymie. A święcenia kapłańskie przyjął 24 stycznia 1932 r.
Studiował w Kolegium „St. Francis” w Floyd Konobs (Indiana, USA), a następnie w seminarium „St. Anton” w Rensselaer (New York, USA). Na Papieskim Fakultecie św. Bonawentury w Rzymie 1 stycznia 1932 r. ukończył studia, zdobywając stopień doktora.
Po powrocie do USA studiował literaturę i filozofię, zdobywając dyplom Magister Artium na Uniwersytecie w Waszyngtonie (DC) i doktorat z filozofii na Uniwersytecie w Toronto. Otrzymał tytuł Magistra Zakonu. W 1945 r. został nominowany Definitorem wieczystym swojej prowincji. Pełnił w niej różne urzędy: profesora w Angola (Indiana) i w Carey (Ohio); prefekta i rektora studiów oraz przełożonego seminarium w Carey i w Chaska (Minnesota). Od 1951 do 1954 r. przez kilka lat był członkiem redakcji czasopisma „Franciscan Studies”.
W 1954 r. został wybrany Ministrem prowincjalnym swojej prowincji. Ponownie na ten urząd został powołany w 1957 r. Na zakończenie trzeciej kadencji, podczas Kapituły generalnej, 4 czerwca 1960 r. został wybrany generałem Zakonu, 114. następcą św. Franciszka.
Przy objęciu urzędu Ministra generalnego (dwie kadencje, 12 lat – red.) jako motto swojej posługi obrał słowa św. Pawła: „W miłości wkorzenieni i ugruntowani” (Ef 3,17).
Uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II w roli ojca soboru i odnowy legislacji dotyczącej Instytutów Życia Konsekrowanego. W czasie Jego generalatu został wyniesiony na ołtarze o. Maksymilian M. Kolbe (w 1971 r. – red.).
Po zakończeniu urzędu generała został spowiednikiem w Bazylice św. Franciszka w Asyżu i wikariuszem kustodii. Jego pobyt w tym miejscu nie trwał długo. 21 listopada 1972 r. papież Paweł VI mianował go podsekretarzem w Kongregacji ds. Zakonów i Instytutów Świeckich. Funkcję tę pełnił przez dwanaście lat, aż do 29 grudnia 1984 r.
Przez wiele dalszych lat udzielał się jako konsultor wyżej wspomnianej Kongregacji oraz jako Przewodniczący Stowarzyszenia na rzecz klasztorów klauzurowych oraz Sekretariatu do spraw pomocy ubogim klasztorom żeńskim.
jms