„W tym reportażu nie skupiamy się tylko na śmierci w KL Auschwitz. Chcemy przedstawić pełną sylwetkę o. Kolbe. Pokazujemy św. Maksymiliana jako misjonarza, twórcę klasztoru-wydawnictwa, radiowca" – mówi red. Joanna Adamik, autorka dzieła.
Zdjęcia kręcone były w Niepokalanowie, Oświęcimiu, byłym niemieckim obozie KL Auschwitz i w Centrum św. Maksymiliana w Harmężach k. Oświęcimia. Zdjęcia wykonała Katarzyna Katarzyńska.
Reportaż kończy się zaproszeniem na uroczystości rocznicowe ku czci Męczennika, które odbędą się w dniach 13-14 sierpnia na Ziemi Oświęcimskiej.
Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli. Syn Juliusza Kolbego i Marii z domu Dąbrowskiej tego samego dnia został ochrzczony w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP i otrzymał imię Rajmund.
W 1907 r. pod wpływem nauk misyjnych głoszonych w Pabianicach przez franciszkanina o. Peregryna Haczelę Rajmund zgłasza się do Małego Seminarium Franciszkanów we Lwowie. Trzy lata później w tym mieście rozpoczyna nowicjat w zakonie św. Franciszka. Otrzymuje habit zakonny i imię Maksymilian.
5 września 1911 r. Maksymilian składa pierwsze śluby czasowe. W 1912 r. rozpoczyna studia filozoficzne w Rzymie na Uniwersytecie Gregoriańskim. 1 listopada 1914 r. składa śluby wieczyste i wiąże się z Zakonem na całe życie. Przybiera sobie dodatkowe imię Maria.
W 1915 r. uzyskuje doktorat z filozofii. Tego samego roku rozpoczyna studia teologiczne na Papieskim Wydziale Teologicznym św. Bonawentury w Rzymie.
16 października 1917 r. zakłada stowarzyszenie Rycerstwo Niepokalanej (MI), którego celem ma być zdobycie całego świata dla Chrystusa, zbawienie wszystkich ludzi.
28 kwietnia 1918 r. o. Maksymilian Maria Kolbe przyjmuje święcenia kapłańskie w kościele pw. św. Andrzeja della Valle. Sakramentu udziela mu kard. Basilio Pompili, wikariusz Rzymu. Mszę prymicyjną sprawuje następnego dnia w kościele pw. św. Andrzeja delle Fratte.
W 1919 r. o. Maksymilian uzyskuje doktorat z teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym św. Bonawentury w Rzymie i wraca do Polski. Zostaje profesorem historii Kościoła w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie.
W 1920 r. wyjeżdża na leczenie gruźlicy do Zakopanego. Po rocznej kuracji wraca do Krakowa. W styczniu 1922 r. wydaje pierwszy numer czasopisma „Rycerz Niepokalanej" w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. W październiku tego roku o. Kolbe zostaje przeniesiony przez przełożonych do klasztoru w Grodnie. Tam oprócz druku „Rycerza Niepokalanej" wydaje również „Kalendarz Rycerza Niepokalanej" na rok 1925 w nakładzie 12 tys. egzemplarzy.
W 1926 r. o. Maksymilian znów udaje się na kilkumiesięczną kurację do Zakopanego.
Od czerwca 1927 r. prowadzi rozmowy i pertraktacje z księciem Janem Drucko-Lubeckim w sprawie uzyskania terenu koło Teresina pod budowę nowego klasztoru-wydawnictwa. W uroczystość Przemienienia Pańskiego, 6 sierpnia na pozyskanej bezpłatnie parceli w Paprotni ustawia figurę Matki Bożej Niepokalanej. Jesienią stawia pierwsze budynki klasztoru i przenosi Wydawnictwo z Grodna. 7 grudnia prowincjał o. Korneli Czupryk eryguje tam klasztor. Wspólnotę tworzy dwóch ojców i 18 braci. Przełożonym zostaje o. Maksymilian. W następnym roku franciszkanie przenoszą tam ze Lwowa nowicjat dla braci zakonnych. W 1929 r. otwierają szkołę średnią dla chłopców – Małe Seminarium Misyjne.
W 1930 r. o. Kolbe wyjeżdża z czterema współbraćmi na misje na Daleki Wschód. Obowiązki przełożonego w Niepokalanowie przejmuje jego rodzony brat o. Alfons. Jeszcze tego samego roku wydaje „Rycerza" w języku japońskim („Seibo no Kishi") w nakładzie 10 tys. egzemplarzy. Rok później w Nagasaki zakłada japoński Niepokalanów – „Ogród Niepokalanej". W 1936 r. otwiera Małe Seminarium.
Wiosną 1936 r. udaje się na Kapitułę do Polski, gdzie zostaje ponownie wybrany na gwardiana w polskim Niepokalanowie.
8 grudnia 1938 r., w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, nadaje próbną audycję radiową na żywo (Stacja polska 3 – Radio Niepokalanów). W tym czasie „Rycerz Niepokalanej" osiąga miesięczny nakład miliona egzemplarzy.
Kilka dni przed wybuchem II Wojny Światowej w sierpniu 1939 r. o. Kolbe znów zostaje wybrany przez ojców kapitulnych przełożonym w Niepokalanowie.
19 września Niemcy aresztują o. Maksymiliana i pozostałych niepokalanowian. Po trzech miesiącach wypuszczają ich na wolność.
W 1940 r. władze okupacyjne na prośbę o. Maksymiliana pozwalają na jednorazowe wydanie „Rycerza Niepokalanej" w nakładzie 120 tys. egzemplarzy.
17 lutego 1941 r. gestapo aresztuje o. Maksymiliana i osadza go na Pawiaku w Warszawie. 28 maja deportuje go do KL Auschwitz pod Oświęcimiem. Tam otrzymuje numer 16670.
Około 30 lipca o. Kolbe świadomie i dobrowolnie zgłasza się na śmierć głodową w zamian za męża i ojca rodziny Franciszka Gajowniczka. 14 sierpnia 1941 r., w wigilię Wniebowzięcia NMP umiera w bunkrze, dobity zastrzykiem fenolu.
17 października 1971 r. pp. Paweł VI ogłasza o. Maksymiliana Marię Kolbego błogosławionym. 10 października 1982 r. pp. Jan Paweł II ogłasza go świętym.
jms