Do PRF należą: rektor seminarium, magister nowicjatu i postulatu,
gwardiani domów formacyjnych, ojcowie duchowni seminarium, bracia
odpowiedzialni za juniorat oraz bracia zaangażowani w duszpasterstwo
powołaniowe. Spotkanie PRF jest czasem refleksji nad dotychczasowym
sposobem formowania i wychowania, jak również czasem rozeznawania (np.
PRF proponuje m.in. kandydatów na studia podyplomowe oraz kandydatów na
przyszłych formatorów).
Braci Mniejszych Kapucynów służy również pogłębianiu więzi pomiędzy
prowincjami. Krakowskie spotkanie było także czasem refleksji nad
bieżącymi problemami związanymi z postępującą sekularyzacją i zmianami
dokonującymi się w społeczeństwie, które wyciskają swoje piętno na
kandydatach do życia zakonnego, a także na braciach żyjących już
ślubowanymi radami ewangelicznymi. Szczególnymi gośćmi spotkania byli
bracia z Rzymu będący członkami Generalnego Biura Formacji w Zakonie Kapucynów: br. Rocco Timpano OFMCap oraz br. Marek Miszczyński OFMCap.
III. Formacja w ogólności
1. Formacja jest to kształtowanie braci i wspólnot braterskich w taki
sposób, aby nasze życie stawało się coraz bardziej zgodne ze świętą
Ewangelią i duchem franciszkańskim, według wymogów miejsc i czasów.
Formacja ta winna być ciągła, czyli trwać przez całe życie i obejmować
zarówno wartości ludzkie jak i życie ewangeliczne i zakonne.
2.
Pełna formacja odnosi się do całej osoby, a dotyczy zwłaszcza aspektu
psychicznego, zakonnego, kulturalnego a także zawodowego czyli
technicznego. Składa się ona z dwóch etapów: formacji początkowej i
formacji ciągłej.
23. 1. Wszelka formacja jest przede wszystkim
działaniem Ducha Świętego, który ożywia od wewnątrz zarówno
wychowawców, jak i wychowanków.
2. Czynna formacja wymaga
współpracy wychowanków, którzy w pierwszym rzędzie sami siebie
kształtują i ponoszą odpowiedzialność za własny rozwój.
3. Każdy
brat, przez całe życie jest równocześnie tym, który jest wychowywany i
który wychowuje, ponieważ zawsze może sam czegoś się nauczyć i nauczać
innych; tę zasadę należy uznać za przewodnią w formacji i wprowadzić w
praktykę życia.
4. Pierwotnym elementem powołania
franciszkańskiego jest życie we wspólnotach braci mniejszych. Dlatego
też życie braterskie niech będzie zawsze i wszędzie podstawowym
wymogiem w procesie formacyjnym.
5. Aby jednak poszczególne
wspólnoty braterskie, zwłaszcza te, które mają charakter formacyjny,
mogły wypełnić to pierwszorzędne zadanie, winny czerpać natchnienie i
bodźce z tej szczególnej braterskiej wspólnoty, jaką jest braterska
wspólnota prowincjalna.
6. Jakkolwiek wszyscy bracia winni być
wychowawcami, to jednak potrzebni są tacy, którzy obdarzeni większym
poczuciem odpowiedzialności, będą do tego obowiązku przeznaczeni. Wśród
nich, na pierwszym miejscu należy wymienić ministra prowincjalnego i
gwardianów, którzy są zwyczajnymi animatorami i
koordynatorami w
procesie wychowania braci, następnie wychowawców posiadających
kwalifikacje, którzy ten szczególny obowiązek podejmują w imieniu
braterskiej wspólnoty.