Początki zakonu krzyżackiego to okres III krucjaty i oblężenie Akki w
ok.1191 roku, w trakcie którego rycerze krzyżowi pochodzenia
niemieckiego założyli, przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z
Lubeki, nieformalne stowarzyszenie, które miało się opiekować rannymi i
chorymi Niemcami. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony
templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi
krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan.
Pełna nazwa brzmi: Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu
Niemieckiego w Jerozolimie. Zakon Niemiecki istnieje do dzisiaj, a
obecną siedzibą wielkiego mistrza jest dom zakonny w Wiedniu przy
Singerstraße 7, obok archikatedry św. Szczepana. Zgromadzenie ma swe
domy również w Niemczech, Włoszech, Słowenii, Czechach, Słowacji, Belgii
i Holandii. Zakon kieruje parafiami, prowadzi pracę duszpasterską,
sprawuje opiekę duchową w szpitalach zakonnych, prowadzi różne placówki
służby zdrowia, domy starców i domy dziecka.
Współczesny zakon składa
się z czterech gałęzi: braci zakonnych (kapłanów (ojców) i nie-kapłanów
składających śluby zakonne), księży oblatów (księży nie składających
ślubów), sióstr zakonnych (składających śluby zakonne),oraz familiares –
familiarów – przynależących do zakonu osób świeckich i duchownych
diecezjalnych. Najbardziej zasłużeni familiarzy należą do grupy rycerzy
honorowych (byli nimi w ostatnich latach m.in. arcybiskup Wiednia Franz
kardynał König i książę Liechtensteinu Franciszek Józef II a obecnie
kard. Kolonii Joachim Meisner oraz Otto von Habsburg i Karl
Habsburg-Lothringen).
W sumie do zakonu w roku 2010 należy 87 braci
(66 ojców, 11 braci-bez świeceń kapłańskich (w tym klerycy), 9 oblatów,
154 sióstr zakonnych oraz około 750 familiarów (dane o familiarach z
roku 2007). Współczesna reguła Zakonu Niemieckiego oparta jest na
zasadach augustiańskich i dlatego członkowie Zakonu Niemieckiego, obok Kanoników
Laterańskich, Premonstratensów (Norbertanów) są zaliczani do
grupy Kanoników Regularnych.
Członkowie Zakonu noszą strój
zgodny z gałęzią do której należą. Nowicjusze Zakonu przywdziewają
czarną sutannę przepasaną pasem oraz czarny płaszcz. Dodatkowo na szyi
noszą na sznurku krzyż zakonny. Po ślubach czasowych otrzymują czarny
płaszcz z krzyżem zakonu. Po ślubach wieczystych w sutannę "na stałe"
zostaje wpięty krzyż zakonny, zaś zamiast czarnego płaszcza bracia noszą
biały płaszcz z czarnym krzyżem. Kandydaci na księży oblatów noszą
najpierw szary płaszcz, zaś później szary płaszcz z czarnym krzyżem.
Siostry zakonne noszą czarne habity oraz biały welon oraz podobnie jak
bracia krzyż przewieszony na szyi. Familiarzy świeccy noszą na świeckim
ubraniu czarny płaszcz z krzyżem zakonnym, zaś duchowni diecezjalni do
sutanny w kolorze zgodnym z ich godnością i komży czarny mucet z krzyżem
zakonnym i krzyż powieszony na szyi.
Dewizą zakonu są słowa „Pomagać
i leczyć”. Współczesny Zakon Krzyżacki pragnie swoją chrześcijańską
misję realizować i podporządkować przyjętemu charyzmatowi.
FOTO [kliknij]
Za: www.kanonicy.pl.