Dewizą życiową kapucyna o. José Tousa y Solera były słowa: „Wiara i zaufanie do Boga”. Z powodu prześladowań Kościoła i zakonów w XIX w. przez hiszpańskie władze był on zmuszony chronić się za granicą. Gdy sytuacja polityczna w jego rodzinnej Katalonii poprawiła się wrócił do Hiszpanii, nie mógł jednak nosić habitu ani żyć we wspólnocie. Posługę duszpasterską prowadził poza klasztorem. Założył zgromadzenie Sióstr Kapucynek Matki Boskiego Pasterza, zajmujące się wychowaniem dziewcząt. Jego beatyfikacji przewodniczył w imieniu Papieża kardynał sekretarz stanu Tarcisio Bertone.
Mar w Barcelonie. W uroczystości wzięli udział pielgrzymi z Hiszpanii,
Włoch oraz z pięciu krajów Ameryki Łacińskiej, w których pracują Siostry
Kapucynki Matki Boskiego Pasterza. „Jest to pierwsza beatyfikacja od
XII w., którą celebruje się w tym mieście” – wskazał w homilii kard.
Bertone. Przypomniał trudne czasy, w których przyszło żyć o. José. „W
obecnym Roku Kapłańskim błogosławiony José Tous ofiaruje nam wielki
przykład wierności. Zachęca nas wszystkich, abyśmy żyli tą wiernością
wobec Chrystusa, naszego Dobrego Pasterza, w obecnej chwili, w której
także nie brakuje trudności”. „Jakże aktualne są słowa, które były jakby
hasłem jego życia: «Choćby wszystko było ciemne, trzeba zawsze być
wiernym. Wiernym Bogu i ludziom»” – podkreśli kard. Bertone.
José Tous y Soler urodził się w 1811 r. w miejscowości Igualada na
przedmieściach Barcelony w głęboko religijnej rodzinie chrześcijańskiej.
Miał 11 rodzeństwa. Atmosfera domowa, codzienna wspólna modlitwa
rodziców i rodzeństwa ukształtowały jego bogate życie wewnętrzne,
wrażliwość i łagodność. Od dziecka pociągała go duchowość
franciszkańska, toteż mając 13 lat zapragnął zostać kapucynem. W 1828 r.
złożył śluby wieczyste, a sześć lat później (24 maja 1834) przyjął w
Barcelonie święcenia kapłańskie. Były to czasy prześladowań Kościoła.
Wypędzono wówczas z Hiszpanii ok. 36 tys. zakonników.
O. José udał się do Włoch, rozpoczynając okres tzw. eksklaustracji,
czyli pozostawania poza klasztorem, który trwał już do końca jego życia.
W 1843 r. sytuacja polityczna w jego ojczystej Katalonii poprawiła się
na tyle, że mógł tam powrócić, ale pod warunkiem, że nie będzie nosił
habitu zakonnego ani żył we wspólnocie. Zamieszkał wówczas z kilkoma
innymi zakonnikami działając duszpastersko w różnych parafiach. Po
pewnym czasie, wraz z grupką trzech młodych dziewcząt, postanowił
założyć zgromadzenie, które w duchu franciszkańskim szerzyłoby kult
Maryi Pasterki oraz rozwijałoby i umacniało wiarę u młodych. W marcu
1850 r. w Ripoll (w północnej Katalonii, w pobliżu granicy z Francją)
rozpoczęło działalność Zgromadzenie Sióstr Kapucynek Matki Boskiego
Pasterza, zajmujące się wychowaniem dziewcząt.
Przez resztę życia o. José działał na polu charytatywnym i opiekował
się założonym przez siebie dziełem, którego hasłem były słowa,
stanowiące też jego dewizę życiową: „Wiara i zaufanie do Boga”. Zmarł
podczas sprawowania Eucharystii w kaplicy domu Zgromadzania w Barcelonie
w 1871 r., mając 60 lat.
M. Raczkiewicz CSsR, Madryt
