nurtów duchowości katolickiej, poprzez angelologię średniowieczną,
przedstawili analizę „serafickości” św. Franciszka z Asyżu i rozumienie
ducha serafickiego w ujęciu bł. Honorata Koźmińskiego a następnie
konkretne przejawy tego ducha w różnych zgromadzeniach.
Ks. prof. Stanisław Urbański z UKSW omówił nurty
katolickiej duchowości w Europie na przełomie XIX i XX wieku
kształtującej się w kręgu ścierania wielu poglądów niereligijnych,
antyklerykalnych, antypapieskich a z drugiej strony w obliczu wielkiego
głodu duchowego. Podkreślił, że szczególnie na ziemiach polskich, pomimo
tych przeciwności – a dodatkowy czynnik stanowiło wrogie stanowisko
zaborców wobec kościoła – przełom XIX i XX wieku należy do złotego wieku
polskiej duchowości, który przyniósł największą liczbę świętych i
błogosławionych naszego narodu.
Ponieważ temat
sympozjum odwoływał się do najwyższego spośród dziewięciu chórów
anielskich – serafinów – którego cechą szczególną jest dar doskonałej
miłości ks. dr Roman Majeran z KUL, choć sam nieobecny, w swoim
referacie przedstawił zagadnienie chórów anielskich, ich liczbę, imiona,
funkcje, wzajemne relacje w teologii kościoła od Dionizego
Pseudo-Areopagity z końca okresu patrystycznego do św. Bonawentury.
Br. Wiesław Block, kapucyn z Papieskiego Uniwersytetu
Antonianum w Rzymie odpowiedział – w ciekawie opracowanym multimedialnym
wystąpieniu – na postawione we wstępie pytania: w czym wyraża się idea
serafickości Franciszka z Asyżu? Kto i dlaczego użył po raz pierwszy
sformułowania „Seraficki Franciszek”? Jakie znaczenie miał ten zwrot i
jaką rzeczywistość miał opisywać?
Br. Juliusz
Pyrek, kapucyn z CDH w Zakroczymiu również zajął się analizą określenia
„seraficki” – w tekstach Modlitewnika Warszawskiej Prowincji Kapucynów, w
którym serafickość pojawia się wielokrotnie, następnie w „Notatniku
Duchowym” bł. Honorata Koźmińskiego a później w monumentalnym dziele
tegoż Błogosławionego pt. „Święty Franciszek z Asyżu”.
W samo południe uczestnicy sympozjum
udali się do kościoła pokamedulskiego, gdzie uczestniczyli w
Eucharystii, której przewodniczył kard. Józef Glemp, Prymas Polski
senior. Główny celebrans w okolicznościowym kazaniu, mówił m.in. o św.
Franciszku z Asyżu, rozmiłowanym w Bogu i doskonale posłusznym Jego
woli.
Popołudniową część sympozjum
rozpoczęła s. Maria Antonella Gawlik, felicjanka z Krakowa,
przedstawiając jak seraficki duch św. Franciszka stał się siłą
przewodnią Zgromadzenia Sióstr Felicjanek a już wcześniej jego
założycielki bł. Marii Angeli Truszkowskiej.
s.
Elżbieta Chychłowska, westiarka z Podkowy Leśnej, mówiła o uwielbieniu
Boga, które jest motywem troski Sióstr Westiarek Jezusa o przyozdabianie
świątyń. Troska ta wypływa z zapatrzenia w św. Franciszka, którego
seraficka miłość do Chrystusa i Kościoła, stała się źródłem wszelkich
dążeń do „naprawy Domu Bożego” a rozpoczęła się od naprawy i odbudowy
zniszczonych świątyń pod Asyżem.
W jednym z pism
bł. Honorat posłużył się symbolem serafina i jego sześć skrzydeł do
wskazania charakterystycznych cech duchowości serafickiej. Przy piątym
skrzydle opisał ducha serafickiego zapału. Do tego tekstu odniosła się
s. Julia Wąsala, obliczanka z Otwocka, omawiając poszczególne przejawy
ducha świętego zapału w odniesieniu do twórców Rodziny Honorackiej oraz
wybranych postaci zgromadzeń honorackich.
W
ostatnim wystąpieniu, s. Ancilla Stasiowska, serafitka z Krakowa,
przedstawiła seraficką miłość Boga i bliźniego wpisaną w duchowość
pobożności i miłosierdzia sióstr Serafitek – Córek Matki Bożej Bolesnej.
Podczas sympozjum można było nabyć książkę, która jest
zbiorem referatów wygłoszonych podczas sympozjum uzupełnionym o kilku
artykułów poszerzających temat serafickiej miłości św. Franciszka i jej
wpływu na różnych ludzi w historii Kościoła. Tytuł książki jest taki sam
jak temat sympozjum – „Duchowość Seraficka” a wydana została jako
siódmy tom w serii „Bibliotheca Honoratiana”.
ds. informacji
Prowincji Warszawskiej Kapucynów
Za: www.kapucyni.pl.