Nie jest znana dokładna data urodzin św. Rocha. Z pewnością był to koniec XIII w. lub początek wieku XIV. Mając 19 lat stracił oboje rodziców. Po sprzedaniu znacznego majątku rodziców, rozdał wszystko ubogim i wyruszył do Rzymu. We włoskim miasteczku Acquapendente zastała go epidemia dźumy. Tam w miejscowym szpitalu opiekował się zarażonymi. W Rzymie spędził 3 lata, gdzie dokonał wielu cudownych uzdrowień. W czasie powrotu do Francij zaraził się dżumą w Piazenzie. By nie zarażać innych ukrył się w pobliskim lesie. Według podania wytropił go tam pies, który przynosił mu pożywienie. Miał wówczas cudownie wyzdrowieć. Udał się w drogę powrotną do Francji, lecz na granicy wzięty został za szpiega włoskiego, umarł potem w więzieniu nierozpoznany.
W całej Europie szybko zaczął się szerzyć kult św. Rocha. W Polsce był czczony już w XV wieku, obok św. Sebastiana stał się patronem chroniącym od zarazy. W tym czasie w Wenecji i Rzymie powstawały bractwa Jego imienia. W Rzymie papież Aleksander VI wystawił ku jego czci kościół, papież Pius IV ufundował szpital, oddając go bractwu św. Rocha (1560). Papież Pius IX ogłosił św. Rocha patronem Montpellier. W 1585 papież Grzegorz XIII umieścił Jego imię w Martyrologium Rzymskim. Powstała rodzina zakonna rochici, wiele miast nosi na cześć świętego Jego imię i wybudowano tysiące kościołów i kaplic ku Jego czci.
W ikonografii św. Roch przedstawiany jest jako młody pielgrzym lub żebrak w łachmanach, z psem liżącym mu rany albo biegnącym obok. Jego atrybutami są: anioł, pies trzymający w pysku chleb, torba pielgrzyma.
Kaplica św. Rocha, która gromadzi uczestników odpustu w Wąchocku pochodzi z XIX wieku. W tym roku dochód uzyskany z loterii fantowej organizowanej podczas Cysterskiego Festynu Parafialnego będzie przeznaczony na jej remont.
Więcej na: www.wachock.cystersi.pl