W polu drugim, czerwonym (linie poziome), głowa Serafina z sześcioma skrzydłami; nawiązuje do wizji Franciszka w czasie stygmatyzacji. W polu trzecim, złotym (w kropki), pięć ran krwawiących: cztery mniejsze po rogach, a piąta większa w środku; znaki stygmatyzacji św. Franciszka: na rękach, stopach i w boku. W polu czwartym, srebrnym (bez grafiki), krzyż jerozolimski; herb Ziemi Świętej, będącej od XIII w. z woli Kościoła perłą misji franciszkańskiej.
Tarczę otacza order (łańcuch) Złotego Runa, przyznany Zakonowi Braci Mniejszych za działalność ewangelizacyjną na całym świecie.
Elementami dekoracyjnymi herbu są: trzy gwoździe z krzyża Chrystusowego umieszczone nad tarczą; korona cierniowa, a pod nią gorejące miłością przebite Serce Jezusa; sztandar Zmartwychwstałego z elementem krzyża i Hostii z napisem IHS; gałązki palmowe i oliwne, białe lilie; znaki władzy ziemskiej – trzy korony: królewska, książęca i hrabiowska; znaki władzy kościelnej – tiara papieska, kapelusz kardynalski, mitra biskupia z pastorałem, a na nim otwarta księga, biret prezbitera.
Elementy dekoracyjne (symbole) odnoszą się do bogactwa świętości serafickiej, czyli naśladowców św. Franciszka, która ujawniła się w różnych warstwach społecznych i kręgach kościelnych.
Ta wersja herbu franciszkańskiego ukazała się drukiem w wersji czarno-białej pod koniec XIX wieku w "Acta Ordinis Minorum", ale była znana już wcześniej.