807
W sobotę 8 października w katalońskim mieście Urgell prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato wyniesie na ołtarze – w imieniu Benedykta XVI – hiszpańską zakonnicę Annę Marię Janer Anglarill. Żyła ona w XIX wieku, założyła Instytut Sióstr od Świętej Rodziny z Urgell.
Głównym motywem jej działania była chęć służenia Bogu w najbiedniejszych i najmłodszych, a – jak wspominali później ci, którzy ją znali – szczególną czcią otaczała Krzyż Chrystusa.
W sobotę 8 października w katalońskim mieście Urgell prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato wyniesie na ołtarze – w imieniu Benedykta XVI – hiszpańską zakonnicę Annę Marię Janer Anglarill. Żyła ona w XIX wieku, założyła Instytut Sióstr od Świętej Rodziny z Urgell.Głównym motywem jej działania była chęć służenia Bogu w najbiedniejszych i najmłodszych, a – jak wspominali później ci, którzy ją znali – szczególną czcią otaczała Krzyż Chrystusa.
Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.
Anna Maria (Ana María) Janer Anglarill urodziła się 18 grudnia 1800 w wiosce Cervera na terenie diecezji Solsona koło Lleidy w Katalonii jako trzecia z czwórki dzieci w ubogiej, głęboko pobożnej rodzinie chrześcijańskiej. Od najmłodszych lat stykała się z biedą i nędzą ludzką, wywołaną m.in. toczącą się wówczas na tych ziemiach wojną z wojskami francuskimi. W wieku niespełna 19 lat rozpoczęła posługę jako siostra miłosierdzia w szpitalu w pobliskim Castelltort de Cervera. Opiekowała się chorymi i biednymi, była mistrzynią nowicjatu i przełożoną sióstr oraz uczyła dzieci katechizmu w Kolegium Królewskim w miasteczku. W ciągu 17 spędzonych tam lat narodziło się w niej powołanie zakonne, które zaprowadziło ją później do utworzenia nowego zgromadzenia.
W 1833 wybuchła w Hiszpanii I wojna "karlistowska" (trwała do 1840) i szpital w Castelltort stał się placówką wojskową. W nowych warunkach, gdy liczba rannych i potrzebujących opieki gwałtownie wzrosła, przyszła błogosławiona umiała zorganizować właściwą pomoc oraz przynieść ulgę i pociechę chorym i umierającym. Nazywano ją matką, gdyż troszczyła się o swych podopiecznych, jakby byli jej dziećmi. W 3 lata później nowy, liberalny rząd zdelegalizował zgromadzenia zakonne i siostry musiały opuścić szpital. Anna Maria wyjechała do Solsony, oddając się do dyspozycji miejscowego biskupa. Na prośbę przebywającego wówczas w mieście króla Karola Burbona koordynowała działalność szpitali w 4 miastach zajętych przez "karlistów".
Po zakończeniu działań wojennych musiała wyjechać wraz z siostrami do Tuluzy, ale w 1844 wróciła do szpitala w Cerverze. W 5 lat później została kierowniczką tamtejszego Domu Miłosierdzia, gdzie zajmowała się dziewczętami – sierotami i niepełnosprawnymi, a także starszymi kobietami. Uczyła również religii dzieci.
W 1858 biskup diecezji Urgell – Josep Caixal Estradé poprosił ją o prowadzenie szpitala dla biednych chorych w tym mieście. Anna Maria podjęła się tego zadania i 29 czerwca 1859 z dwiema postulantkami powołała do życia Instytut Sióstr od Świętej Rodziny. W sierpniu tegoż roku przedstawiła biskupowi regułę swego zgromadzenia i w rok później zostało ono zatwierdzone na szczeblu diecezjalnym. Siostry opiekowały się chorymi i potrzebującymi, zwłaszcza dziewczętami z ubogich rodzin, a także ich rozwojem duchowym i religijnym. Założycielka wiele czasu spędzała na modlitwie, szczególną czcią otaczając Świętą Rodzinę i Krzyż – znak męki Chrystusowej.
Od samego początku Instytut rozwijał się bardzo żywiołowo, powstawały nowe domy i szkoły, prowadzone przez siostry, w czym wielką zasługę miała sama założycielka. Ale były też trudne chwile, zwłaszcza w latach 1868-75, gdy cały kraj przeżywał kolejne wstrząsy, w tym trzecią wojnę "karlistowską" (1872-76). Zamykano wówczas liczne domy zakonne, a siostry musiały szukać nowych miejsc dla swej posługi.
Annę Marię też usunięto ze szpitala w Urgell, ale miejscowy biskup zdołał zatrzymać siostry u siebie. W 1874 mianował kierownikiem duchownym kilku wspólnot zakonnych w mieście św. ks. Józefa Manyaneta (1833-1901), który kierował ich życiem duchowym do 1880. To on w znacznym stopniu wypracował duchowość Instytutu założonego przez m. Annę Marię. W 1879 nowy biskup Urgell – Salvador Casanyas Pagés w porozumieniu z nuncjuszem apostolskim abp. Angelo Bianchim zreorganizował Instytut.
W marcu 1880 odbyła się jego pierwsza kapituła generalna, która wybrała 79-letnią wówczas założycielkę na przełożoną generalną na 3 lata. Ostatnie lata życia coraz słabsza już matka Anna Maria spędziła w domu swego zgromadzenia w Talarn (diecezja Urgell). Tam też zmarła w opinii świętości 11 stycznia 1885.
Proces beatyfikacyjny w diecezji Urgell trwał w latach 1951-57, po czym sprawę przekazano do Watykanu. W 1986 uznano cud za wstawiennictwem sługi Bożej, 3 lipca 2009 Benedykt XVI upoważnił Kongregację do wydania dekretu o heroiczności jej cnót, a 6 lutego br. Stolica Apostolska wyznaczyła datę beatyfikacji na 8 października.
Wszystko wskazuje na to, że będzie to wielkie wydarzenie, i to nie tylko dla założonego przez nową błogosławioną Instytutu i dla diecezji Urgell, ale także dla Andory. Historycznie bowiem formalnie współzwierzchnikami (współksiążętami) tego maleńkiego państewka w Pirenejach są prezydent (dawniej król) Francji i biskup Urgell. Anna Maria Janer Anglarill będzie pierwszą błogosławioną z tego terenu, toteż wśród spodziewanych ok. 4 tys. uczestników tego obrzędu będzie wielu pielgrzymów z Andory. Mają też przybyć delegacje z 11 krajów Europy, Ameryki Łacińskiej i Afryki, gdzie działają obecnie siostry od Świętej Rodziny z Urgell.
Anna Maria (Ana María) Janer Anglarill urodziła się 18 grudnia 1800 w wiosce Cervera na terenie diecezji Solsona koło Lleidy w Katalonii jako trzecia z czwórki dzieci w ubogiej, głęboko pobożnej rodzinie chrześcijańskiej. Od najmłodszych lat stykała się z biedą i nędzą ludzką, wywołaną m.in. toczącą się wówczas na tych ziemiach wojną z wojskami francuskimi. W wieku niespełna 19 lat rozpoczęła posługę jako siostra miłosierdzia w szpitalu w pobliskim Castelltort de Cervera. Opiekowała się chorymi i biednymi, była mistrzynią nowicjatu i przełożoną sióstr oraz uczyła dzieci katechizmu w Kolegium Królewskim w miasteczku. W ciągu 17 spędzonych tam lat narodziło się w niej powołanie zakonne, które zaprowadziło ją później do utworzenia nowego zgromadzenia.
W 1833 wybuchła w Hiszpanii I wojna "karlistowska" (trwała do 1840) i szpital w Castelltort stał się placówką wojskową. W nowych warunkach, gdy liczba rannych i potrzebujących opieki gwałtownie wzrosła, przyszła błogosławiona umiała zorganizować właściwą pomoc oraz przynieść ulgę i pociechę chorym i umierającym. Nazywano ją matką, gdyż troszczyła się o swych podopiecznych, jakby byli jej dziećmi. W 3 lata później nowy, liberalny rząd zdelegalizował zgromadzenia zakonne i siostry musiały opuścić szpital. Anna Maria wyjechała do Solsony, oddając się do dyspozycji miejscowego biskupa. Na prośbę przebywającego wówczas w mieście króla Karola Burbona koordynowała działalność szpitali w 4 miastach zajętych przez "karlistów".
Po zakończeniu działań wojennych musiała wyjechać wraz z siostrami do Tuluzy, ale w 1844 wróciła do szpitala w Cerverze. W 5 lat później została kierowniczką tamtejszego Domu Miłosierdzia, gdzie zajmowała się dziewczętami – sierotami i niepełnosprawnymi, a także starszymi kobietami. Uczyła również religii dzieci.
W 1858 biskup diecezji Urgell – Josep Caixal Estradé poprosił ją o prowadzenie szpitala dla biednych chorych w tym mieście. Anna Maria podjęła się tego zadania i 29 czerwca 1859 z dwiema postulantkami powołała do życia Instytut Sióstr od Świętej Rodziny. W sierpniu tegoż roku przedstawiła biskupowi regułę swego zgromadzenia i w rok później zostało ono zatwierdzone na szczeblu diecezjalnym. Siostry opiekowały się chorymi i potrzebującymi, zwłaszcza dziewczętami z ubogich rodzin, a także ich rozwojem duchowym i religijnym. Założycielka wiele czasu spędzała na modlitwie, szczególną czcią otaczając Świętą Rodzinę i Krzyż – znak męki Chrystusowej.
Od samego początku Instytut rozwijał się bardzo żywiołowo, powstawały nowe domy i szkoły, prowadzone przez siostry, w czym wielką zasługę miała sama założycielka. Ale były też trudne chwile, zwłaszcza w latach 1868-75, gdy cały kraj przeżywał kolejne wstrząsy, w tym trzecią wojnę "karlistowską" (1872-76). Zamykano wówczas liczne domy zakonne, a siostry musiały szukać nowych miejsc dla swej posługi.
Annę Marię też usunięto ze szpitala w Urgell, ale miejscowy biskup zdołał zatrzymać siostry u siebie. W 1874 mianował kierownikiem duchownym kilku wspólnot zakonnych w mieście św. ks. Józefa Manyaneta (1833-1901), który kierował ich życiem duchowym do 1880. To on w znacznym stopniu wypracował duchowość Instytutu założonego przez m. Annę Marię. W 1879 nowy biskup Urgell – Salvador Casanyas Pagés w porozumieniu z nuncjuszem apostolskim abp. Angelo Bianchim zreorganizował Instytut.
W marcu 1880 odbyła się jego pierwsza kapituła generalna, która wybrała 79-letnią wówczas założycielkę na przełożoną generalną na 3 lata. Ostatnie lata życia coraz słabsza już matka Anna Maria spędziła w domu swego zgromadzenia w Talarn (diecezja Urgell). Tam też zmarła w opinii świętości 11 stycznia 1885.
Proces beatyfikacyjny w diecezji Urgell trwał w latach 1951-57, po czym sprawę przekazano do Watykanu. W 1986 uznano cud za wstawiennictwem sługi Bożej, 3 lipca 2009 Benedykt XVI upoważnił Kongregację do wydania dekretu o heroiczności jej cnót, a 6 lutego br. Stolica Apostolska wyznaczyła datę beatyfikacji na 8 października.
Wszystko wskazuje na to, że będzie to wielkie wydarzenie, i to nie tylko dla założonego przez nową błogosławioną Instytutu i dla diecezji Urgell, ale także dla Andory. Historycznie bowiem formalnie współzwierzchnikami (współksiążętami) tego maleńkiego państewka w Pirenejach są prezydent (dawniej król) Francji i biskup Urgell. Anna Maria Janer Anglarill będzie pierwszą błogosławioną z tego terenu, toteż wśród spodziewanych ok. 4 tys. uczestników tego obrzędu będzie wielu pielgrzymów z Andory. Mają też przybyć delegacje z 11 krajów Europy, Ameryki Łacińskiej i Afryki, gdzie działają obecnie siostry od Świętej Rodziny z Urgell.
PAP/ad
Za: www.deon.pl
