Początki procesu beatyfikacyjnego Matki Marii od Apostołów sięgają końca 1943 r. i początków 1944 r. Już wówczas w ramach procesu informacyjnego zaczęto zbierać świadectwa dotyczące świątobliwej pierwszej przełożonej generalnej Sióstr Salwatorianek.
Dzięki temu zachowało się oświadczenie drugiego przełożonego generalnego salwatorianów ks. Pankracego Pfeiffera SDS o Matce Marii [ks. Pfeiffer umarł 12 maja 1945 r.]. Funkcję postulatora pełnił karmelita o. Emilio Federeci.
Po przeprowadzeniu w latach 1948-1949 w wikariacie Rzymu i czterech innych diecezjach (Milwaukee, Passau, Wiedeń i Fryburg) przewidzianych procesów kanonicznych przede wszystkim odnośnie do istnienia opinii świętości akta sprawy zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. Obrzędów [dzisiaj jej kompetencje ma Kongregacja ds. Świętych].
W 1952 r. nastąpiła ekshumacja i przeniesienie doczesnych szczątków Matki Marii z cmentarza Campo Santo Teutonico w pobliżu Bazyliki św. Piotra do Domu Macierzystego Sióstr Salwatorianek, a 23 grudnia tegoż roku został wydany specjalny dekret odnośnie do pism czcigodnej służebnicy Bożej.
W marcu 1955 r. papież Pius XII wyznaczył komisję dla wprowadzenia sprawy i wydał dekret o braku nienależnego kultu [tzw. decretum de non cultum]. Następnie w wikariacie rzymskim i wspomnianych wyżej czterech kuriach diecezjalnych przeprowadzono proces apostolski odnośnie do heroiczności cnót i cudów zakończony uznaniem przeprowadzonego postępowania dekretem z 16 stycznia 1959 r.
Kwestia heroiczności cnót sługi Bożej Marii od Apostołów była rozpatrywana przez osoby i gremia kompetentne w ramach wspomnianej kongregacji Kurii Rzymskiej (specjalne spotkania w dniach 28 czerwca 1960 r., 6 listopada 1963 r., 12 stycznia 1965 r. i 18 maja 1965 r.). Dekret o heroiczności cnót służebnicy Bożej Marii od Apostołów został wydany w dniu 15 lipca 1965 r.
W latach 1957-1958 w wikariacie rzymskim oraz w archidiecezji Milwaukee w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zostały przeprowadzone procesy apostolskie odnośnie do dwóch cudów przypisywanych wstawiennictwu czcigodnej służebnicy Bożej Marii od Apostołów. Dotyczyły one uzdrowienia 37-letniego Antoniego Di Mauro, które miało miejsce pod koniec 1951 r. w Rzymie, oraz uzdrowienia 82-letniej wdowy Rosy Dettlaff z Milwaukee, które nastąpiło w 1946 r. Po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Medycznej przy Kongregacji ds. Obrzędów, kwestia tych zdarzeń uznawanych za cudowne była rozpatrywana przez osoby i gremia kompetentne w ramach samej kongregacji Kurii Rzymskiej (specjalne spotkania w dniach 20 czerwca 1967 r., 6 maja 1968 r.). Dekret określający, iż natychmiastowe i całkowite uzdrowienie Antoniego Di Mauro „ab embolia pulmonari septica” oraz natychmiastowe i całkowite uzdrowienie Rosy Dettlaff „a pemphigo gravi” zostały uznane za cuda dokonane przez Boga za wstawiennictwem czcigodnej służebnicy Bożej Marii od Apostołów został wydany z datą 4 lipca 1968 r.
19 września 1968 r. papież zdecydował, że można podejmować dalsze kroki zmierzające ku uroczystej beatyfikacji czcigodnej służebnicy Bożej Marii od Apostołów, co znalazło wyraz w specjalnym dekrecie Kongregacji ds. Obrzędów. Niecały miesiąc później, 13 października 1968 r., w Patriarchalnej Bazylice św. Piotra na Watykanie odbyła się uroczystość beatyfikacji współzałożycielki Kongregacji Sióstr Boskiego Zbawiciela. Aktu beatyfikacji dokonał osobiście papież Paweł VI. Tekst homilii papieża Pawła VI w czasie uroczystości beatyfikacji bł. Marii od Apostołów można znaleźć na oficjalnej stronie watykańskiej >>>, a jej polskie tłumaczenie jest dostępne tutaj >>>.
W datowanym właśnie na 13 października 1968 r. specjalnym liście apostolskim Pawła VI ogłaszającym Marię od Apostołów błogosławioną czytamy: „(…), Nos, vota Instituti Sororum a Divino Salvatore implentes, harum Litterarum vi et auctoritate Nostra apostolica facultatem facimus ut venerabilis famula Dei Maria ab Apostolis Beatae nomine in posterum nuncupetur, euisque corpus ac lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam ut Beatae euisdem imagines radiis decorentur”. Papież polecił odmawianie oficjum i celebrację Mszy św. o nowej błogosławionej w diecezji Aachen, czyli akwizgrańskiej, w granicach której urodziła się błogosławiona (w czasach Matki Marii był to teren archidiecezji kolońskiej), w diecezji rzymskiej, gdzie spędziła wiele lat swego życia, oraz w rozsianych na całym świecie kościołach i kaplicach używanych przez Siostry Boskiego Zbawiciela [zob. AAS LX (1968) 673-680].
Odczytując w obchodzonym obecnie w Kościele Roku świętego Pawła tekst listu apostolskiego Pawła VI ogłaszającego Marię od Apostołów błogosławioną uderzają nawiązania do historii Apostoła Narodów. Papież przedstawia długą drogę poszukiwania miejsca realizacji swojego misyjnego powołania przez Teresę von Wüllenweber. Pisze o jej przynależności do wspólnoty sióstr Sacre Couer w Blumenthal, o okresie życia i posługi we wspólnocie Sióstr Nawiedzenia w Meuhlheim w Westfalii oraz w założonym przez Annę de Meeus zgromadzeniu Sióstr Najświętszego Sakramentu w Belgii. Jak stwierdza Paweł VI zasadniczym celem powstania tych zgromadzeń nie była działalność misyjna, stąd Teresa wracała za każdym razem do domu rodzinnego wciąż zadając sobie Pawłowe pytanie: „Domine, quid me vis facere?”.
Pawłowe „co mam czynić, Panie?” z pewnością rozbrzmiewało nadal w jej umyśle, gdy wraz z ks. Ludwikiem von Essen rozpoczynała posługę w Instytucie św. Barbary w Neuwerk, nie dającym jej jednak szerokich możliwości działalności apostolskiej, zwłaszcza tak upragnionego zaangażowania na rzecz misji. Właśnie w Neuwerk na Wielkanoc 1882 r. opatrznościowo – jak zauważa Następca św. Piotra – trafia w jej ręce czasopismo „Der Missionär”, a w nim informacja o założonym w Rzymie Apostolskim Towarzystwie Nauczania, którego celem było wiarę i religię Chrystusową rozszerzać w ojczyźnie i poza jej granicami, wśród osób żyjących blisko i daleko. „Czy to właśnie było to, czego Teresa już tyle lat poszukiwała?” – pyta Paweł VI oddając tym pytaniem napięcie, jakie mogła rodzić ta notka prasowa w osobie od lat poszukującej miejsca realizacji powołania.
Teresa przeczytawszy wspomnianą informację wysłała list do ks. Jordana, który owo towarzystwo założył, wyrażając gotowość włączenia się do grona kobiet poświęcających się działalności misyjnej. W kwietniu 1882 r. została włączona do grona członków trzeciego stopnia ATN, a we wrześniu złożyła na jeden rok śluby prywatne jako członkini pierwszego stopnia. Niecały rok później złożyła na ręce ks. Jordana śluby wieczyste przyjmując imię Marii Teresy od Apostołów, które później zastąpi krótszym imieniem Marii od Apostołów. „Czy zobaczyła już niebo otwarte i słońce jaśniejące?” – pyta znów papież i zaraz odpowiada: „w żadnym razie” wyjaśniając, że dopiero sześć lat później (1888 r.), po wielu zmaganiach i trudach, będzie mogła zakrzyknąć: „Hic pax mihi in aeternum” [„Oto pokój ze mną na wieki!]”. Wówczas – w 1888 r., gdy wraz z ks. Jordanem zakładała zgromadzenie sióstr, obecnie nazywane Kongregacją Sióstr Boskiego Zbawiciela – miała 55 lat.
Po życiu pełnym prac i zasług zmarła 25 grudnia 1907 r. w dzień uroczystości Narodzenia Pańskiego, „gdy głęboka cisza zalegała wszystko, a noc w swoim biegu dosięgała połowy” (tak określi czas jej odejścia z tego świata papież korzystając w liście beatyfikacyjnym ze słów formularza mszalnego Niedzieli w Oktawie Bożego Narodzenia).
za: www.sds.pl
