Był odnowicielem życia zakonnego i wewnętrznej dyscypliny. Jest nazywany drugim założycielem zakonu kapucynów. 11 marca minęła 100. rocznica jego śmierci.
Edward Christen – późniejszy Bernard z Andermatt – urodził się 23 lipca 1837 r. w Szwajcarii, był czwartym z trzynaściorga dzieci. W Lucernie w 1855 r. wstąpił do zakonu kapucynów. 29 lipca 1860 r. przyjął święcenia kapłańskie. Do 1883 r. pracował w szwajcarskiej prowincji św. Fidelisa. Był wykładowcą, magistrem nowicjatu, definitorem i prowincjałem.
Na kapitule generalnej w maju 1884 r. został wybrany generałem Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Urząd pełnił 24 lata, do 1908 r. Niestrudzenie wizytował klasztory, spotykał się z braćmi, rozpoczął dostosowywanie zakonu do zmieniających się warunków życia społecznego. Zreorganizował kurię generalną, osobiście kierował sekretariatem ds. misyjnych. Zachęcał braci do wyjazdu na misje.
Przyczynił się do zakładania niższych seminariów i kolegiów serafickich, przeprowadził gruntowną rewizję kalendarza liturgicznego, brewiarza, mszału i martyrologium zakonu kapucynów. Dał początek aktualizacji konstytucji zakonu, odnowił i umocnił studia akademickie. Umożliwił zakonnikom dostęp do studiów uniwersyteckich. Z jego inicjatywy założono w Rzymie w 1908 r. Kolegium Międzynarodowe św. Wawrzyńca z Brindisi dla kapucynów, którzy studiowali na uniwersytetach papieskich.
30 maja 1908 r. został arcybiskupem tytularnym Stauropolis. Zmarł 11 marca 1909 r. w Ingenbohl (Szwajcaria), w Instytucie Sióstr Świętego Krzyża.
OFMCap Rzym / wp
