Umiłowani w Chrystusie Panu!
W liturgii Kościoła przeżywamy Adwent, czas przygotowania na przyjście Chrystusa w tajemnicy Bożego Narodzenia. Pierwsza Niedziela Adwentu to początek nowego roku liturgicznego. Kościół w Polsce realizuje czteroletni program duszpasterski nawiązujący do tysiąc pięćdziesiątej rocznicy Chrztu Polski, która przypada w roku 2016. Polska będzie wtedy gospodarzem Światowych Dni Młodzieży – z tej okazji będziemy gościć Ojca Świętego Franciszka oraz młodych ludzi z całego świata. Młodzi przybędą także do naszej archidiecezji, odwiedzą nasze parafie i rodziny. Trwają przygotowania do tego wielkiego święta wiary, które ma uświadomić nam i naszym gościom, że ten kto wierzy, nigdy nie jest sam.
Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię
Na początku nowego etapu pracy duszpasterskiej z wdzięcznością spoglądamy na kończący się rok, który był dla nas rokiem łaski od Pana. Dziękujemy za dar kanonizacji Jana Pawła II, tak bardzo związanego z Lublinem i z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Dziękujemy za misje ewangelizacyjne trwające od marca w naszej archidiecezji. Wielbimy Boga za gorliwych kapłanów i ewangelizatorów świeckich, za wiernych otwierających serca i mieszkania na dzieło ewangelizacji. Dziękujemy za nawiedzenie Chrystusowego Krzyża przynoszące duchowe owoce w życiu osobistym, rodzinnym i parafialnym. Wszyscy, którzy autentycznie spotkali się z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym, potwierdzają prawdę papieskich słów z adhortacji Evangelii gaudium, że z Chrystusem zawsze rodzi się i odradza radość.
Za patronkę Nowej Ewangelizacji w Archidiecezji Lubelskiej obraliśmy Matkę Bożą czczoną w Latyczowskim Obrazie. Papież Klemens VIII podarował go przed wiekami polskim dominikanom, wysyłając ich na misję ewangelizacyjną. Ponad czterysta lat trwała wędrówka tej czcigodnej Ikony po ziemiach dawnej i nowej Rzeczypospolitej, wpisana w dramatyczne dzieje naszego narodu. Zakończyła się 4 października tego roku w parafii Matki Bożej Różańcowej w Lublinie, gdzie Maryja czczona w słynącym łaskami Obrazie znalazła swój trwały dom. Ale Jej obecność nie jest ograniczona do konkretnego miejsca. Ona idzie ze swoim ludem w pielgrzymce wiary, uczy nas apostolskiego pośpiechu, pokazuje jak z Jezusem w sercu wyruszać na spotkanie człowieka, głodnego miłości, Boga i Ewangelii.
Okazją do wielkiej wdzięczności Bogu w Trójcy Jedynemu był obchodzony niedawno jubileusz trzechsetlecia naszego Metropolitalnego Seminarium Duchownego. Umocnieni osobistym błogosławieństwem Papieża Franciszka obchodzimy tę pamiątkę przez cały rok. Dziękujemy Bogu za pokolenia kapłanów, wychowanków naszego Seminarium, podejmujących dzieło ewangelizacji w archidiecezji, w Polsce i na całym świecie. Kulminacją naszej radości była uroczysta Eucharystia w dniu 25 października, celebrowana w Archikatedrze pod przewodnictwem Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, Arcybiskupa Celestino Migliore, z udziałem kilkunastu biskupów, licznych kapłanów i wiernych. Dzień wcześniej Mszy Świętej sprawowanej w kościele seminaryjnym przewodniczył Prefekt Kongregacji Nauki Wiary, Kardynał Gerhard Müller. Wspominaliśmy Eucharystię, jaką w naszym seminarium sprawował 26 lat wcześniej ówczesny Prefekt Kongregacji, Kardynał Józef Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI. Modliliśmy się o liczne i święte powołania do naszego seminarium. Ta modlitwa musi trwać nieustannie, bo nie może nigdy zabraknąć tych, którzy rozdają Chrystusowe Ciało, Słowo i przebaczenie.
Hasłem nowego roku duszpasterskiego są słowa „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię” (por. Mk 1,15). Adwent jest stosownym czasem do realizacji tego Chrystusowego wezwania. Okres Adwentu ma za zadanie ożywić na nowo nasze serca, umysły i sumienia. Ma nas skłonić do wkroczenia na drogę przemiany życia. Ma nam przypomnieć i przekonać nas, że Bóg, który przychodzi, działa w naszym życiu o wiele skuteczniej niż wszystkie ludzkie wysiłki. Czuwając przygotowujemy się także na nasze ostateczne spotkanie z Panem, w chwili naszej śmierci, kiedy skończy się adwent naszego życia i rozpocznie nasza wieczność.
„Tyś, Panie, naszym Ojcem, ‘Odkupiciel nasz’ to Twoje imię odwieczne.” Taką modlitwę z Księgi Izajasza słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu. „Czemuż, o Panie – pyta dalej prorok – dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serce nasze staje się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił – przed Tobą skłębiły się góry.” Taka żarliwa modlitwa może być początkiem naszego nawrócenia i otwarcia się na światło wiary jaśniejące w Ewangelii.
Ewangelia, proroctwo i nadzieja
Rozpoczynający się nowy rok duszpasterski posiada jeszcze jeden ważny wymiar. Z woli Ojca Świętego Franciszka inaugurujemy dziś w całym Kościele Rok Życia Konsekrowanego. Będzie on przeżywany pod hasłem: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. Zakończy się 2 lutego 2016 roku w święto Ofiarowania Pańskiego.
Na całym świecie żyje obecnie ok. 950 tys. osób życia konsekrowanego: sióstr zakonnych, braci i ojców, osób należących do Instytutów Świeckich i Stowarzyszeń Apostolskich oraz do Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego. Warto sobie uświadomić, że jest ich ponad dwa razy więcej niż kapłanów. Wszystkie te osoby oddają całych siebie na służbę Bogu i ludziom poprzez naśladowanie Jezusa na drodze rad ewangelicznych. Bez ich świadectwa i poświęcenia trudno sobie wyobrazić życie Kościoła.
W Polsce mamy ok. 35 tys. osób życia konsekrowanego. Żyją obok nas i między nami. Od setek lat modlitwą, pracą i świadectwem wzbogacają życie Kościoła i społeczeństwa. Tak bardzo wrośli w naszą codzienność, iż prawie ich nie zauważamy. Niewiele też o nich słychać w mediach, a przecież prowadzone przez nich szpitale, domy opieki społecznej, szkoły i przedszkola, różnorakie dzieła charytatywne i apostolskie, służą nam i naszym rodzinom oraz całemu społeczeństwu. Jesteśmy również dłużnikami sióstr klauzurowych, które modlą się nieustannie i ofiarują swoje życie za nasze zbawienie.
Rozpoczynający się rok będzie więc dobrą okazją, aby podziękować Panu Bogu za dar, jakim dla całego Kościoła jest życie zakonne. To również zachęta do wyrażenia wdzięczności za wszelkie dobro, jakiego doznaliśmy i wciąż doznajemy dzięki modlitwie i pracy osób poświęconych Bogu. Życie konsekrowane zostało dane nam wszystkim, byśmy korzystali z jego dobrodziejstw i błogosławieństw, ale też byśmy się o nie troszczyli, ochraniali je i wspierali.
Powołania do życia konsekrowanego są owocem żywej wiary, gorącej modlitwy i świadectwa życia chrześcijańskiego w rodzinach, w parafiach i we wszystkich innych wspólnotach Kościoła. Oby Pan Bóg rozbudził w nas pragnienie wiary żywej i konsekwentnej, oby nasze rodziny, parafie i wspólnoty stały się środowiskiem przyjaznym rodzeniu się i wzrastaniu powołań kapłańskich i zakonnych.
„Niech ich świadectwo nie będzie zapomniane”
Z takim apelem zwracał się do nas św. Jan Paweł II, wspominając polskie ofiary II wojny światowej. Niedawno minęła siedemdziesiąta piąta rocznica jej wybuchu. „Była ona – jak czytaliśmy niedawno w słowie biskupów polskich – straszliwym doświadczeniem dwudziestowiecznej Europy i świata. Pochłonęła dziesiątki milionów istnień ludzkich, odcisnęła się na losach narodów i państw. (…) Ujawniła otchłań zła, do jakiego zdolne są zbrodnicze ideologie i systemy polityczne, które odwróciły się od Boga, przekreślając Jego prawa. Z drugiej zaś strony ukazała też piękno i siłę ludzkiego ducha, czerpiącego często swą siłę ze źródeł wiary.”
Tak było w przypadku lubelskich biskupów i kapłanów aresztowanych 75 lat temu przez hitlerowskich najeźdźców. 17 listopada 1939 roku do domu biskupiego, do kurii i do seminarium wtargnęła hitlerowska policja bezpieczeństwa. Aresztowany został biskup diecezjalny Marian Fulman, który właśnie w tym dniu obchodził 21. rocznicę swoich święceń biskupich oraz bp Władysław Goral, od roku biskup pomocniczy diecezji lubelskiej. Razem z nimi zabrano także kanclerza, pracowników kurii diecezjalnej oraz innych kapłanów, których policja zastała w tych instytucjach.
Początkowo osadzono ich w więzieniu śledczym na Lubelskim Zamku. Dziesięć dni później, 27 listopada obaj biskupi oraz 11 księży zostało skazanych na śmierć. Na początku grudnia wszystkich przewieziono do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg koło Berlina. Następnie przewieziono księży do obozu koncentracyjnego w Dachau, który stał się Golgotą polskiego duchowieństwa. Biskup Goral pozostał w bunkrze obozu Sachsenhausen. Więziony przez wiele lat, ściśle izolowany od innych, oddał życie na początku 1945 roku.W roku 1999 został wyniesiony na ołtarze przez papieża Jana Pawła II wśród 108 polskich męczenników II wojny światowej.
Schorowanego Biskupa Mariana Fulmana po interwencji dyplomatycznej przekazano krakowskiej gestapo, a następnie internowano w Nowym Sączu, w diecezji tarnowskiej. Mimo licznych próśb władze niemieckie nie zgodziły się na powrót biskupa do Lublina i przez całą okupację zajmowały budynek seminarium, domu biskupiego i kurii diecezjalnej. Biskup Fulman znalazł gościnne przyjęcie na plebanii parafii kolegiackiej pw. św. Małgorzaty w Nowym Sączu, gdzie przebywał przez pięć lat. Stamtąd potajemnie kierował naszą diecezją, przyjmował wizyty księży z Lublina oraz udzielał sekretnie święceń kapłańskich. 17 listopada 1943 roku obchodził w prywatnym gronie srebrny jubileusz święceń biskupich. Kiedy w lutym 1945 roku wrócił do Lublina, witano go jak bohatera i męczennika. W grudniu tego samego roku zmarł i został pochowany w podziemiach katedry lubelskiej. 70 lat po uwolnieniu biskupa, 9 lutego 2015 r., delegacja naszej archidiecezji uda się do Nowego Sącza. W tamtejszej kolegiacie będziemy celebrować Eucharystię a następnie wmurujemy na plebanii pamiątkową tablicę. Chcemy, aby bohaterskie świadectwo naszego Pasterza nie zostało zapomniane.
Umiłowani w Chrystusie Panu!
Czas Adwentu, oprócz refleksji, modlitwy i ponownego odkrywania tajemnicy Bożej miłości, jest szansą na spotkanie z drugim człowiekiem. Tradycyjnie w tych dniach myślimy o innych, wspieramy dzieła miłosierdzia, dzielimy się tym, co mamy, z bardziej potrzebującymi. Coraz więcej jest szlachetnych pomysłów, aby pobudzić ludzkie serca do ofiarności i solidarności. Niezastąpioną rolę odgrywa tu Caritas, która zajmuje się pomocą nie tylko od święta. Adwent jest okresem, w którym przyjaciele i darczyńcy Caritas kierują swoją pomoc w stronę dzieci borykających się z chorobą, niedożywieniem, czy trudną sytuacją w domu rodzinnym. Kampania Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom finansuje potrzeby naszych małych podopiecznych. Dlatego w tym szczególnym czasie zachęcam do nabycia wigilijnej świecy. Przejawem chrześcijańskiej aktywności będzie także zaangażowanie się w szereg inicjatyw społecznych, takich jak: Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę, Szlachetna Paczka czy zbiórki żywności organizowane w sklepach i supermarketach. Pamiętajmy jednak, że dar z siebie nie ogranicza się jedynie do wymiaru materialnego. Zatrzymajmy się na chwilę i poświęćmy czas naszym bliźnim, pochylmy się nad ich problemami i włączmy ich w naszą modlitwę.
Na zakończenie pragnę skierować do Was słowa św. Pawła z 1. Listu do Koryntian, które wybrzmiały w dzisiejszej liturgii: „Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was, tak iż nie brakuje wam żadnego daru łaski. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa.”
Na radosne przeżycie Adwentu i Świąt Narodzenia Pańskiego z serca Wam błogosławię
Wasz biskup Stanisław
List pasterski Metropolity Lubelskiego na Adwent 2014 r. należy odczytać w 1. niedzielę Adwentu, 30 listopada 2014 r. podczas wszystkich Mszy Świętych /pełny tekst listu – pdf/