W Polsce Rok Życia Konsekrowanego zostanie uroczyście zainaugurowany na Jasnej Górze w I niedzielę Adwentu. Do sanktuarium przyjadą wtedy siostry, bracia i księża zakonni z całej Polski. Wezmą oni udział również w uroczystym Apelu Maryjnym na Jasnej Górze. Natomiast ci, którzy nie będą mogli przyjechać – w duchowej łączności z Rzymem i Jasną Górą rozpoczną ten Rok w swoich wspólnotach.
Ważnym wydarzeniem Roku Życia Konsekrowanego będzie sympozjum zaplanowane na 21-23 kwietnia, które podejmie refleksję „wokół drogi, jaką przebyliśmy i drogi ku przyszłości”. W tym roku mija bowiem 50 lat od wydania soborowego dekretu „Perfectae caritatis” o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego.
Klasztory klauzurowe postanowiły ustanowić „sztafetę modlitwy”. Włączą się w nią poszczególne zakony kontemplacyjne, w wybranej przez siebie formie. Wiele wydarzeń będzie też organizowanych w parafiach i diecezjach – m.in. różne spotkania z osobami konsekrowanymi, pielgrzymki, olimpiada dla młodzieży, okolicznościowe katechezy itp.
Logo Roku Życia Konsekrowanego
Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj
Ewangelia, Proroctwo, Nadzieja
Na logo Roku Życia Konsekrowanego widoczny jest gołąb, który podtrzymuje swoim skrzydłem wielościenny globus, kładąc się na wodach, z których wynurzają się trzy gwiazdy, osłonięte drugim skrzydłem.
Logo roku życia konsekrowanego w swojej symbolice wyraża podstawowe wartości życia konsekrowanego. Podkreśla ono „nieustanne działanie Ducha Świętego, który w ciągu wieków pomnaża bogactwa płynące z praktyki rad ewangelicznych poprzez liczne charyzmaty, a także w ten sposób sprawia, że w Kościele i w świecie, w czasie i przestrzeni nieustannie jest obecne misterium Chrystusa” (VC 5).
W tym znaku graficznym przestawiającym gołębia można dopatrzeć się arabskiego słowa oznaczającego Pokój. Jest to przypomnienie, że powołanie do życia konsekrowanego ma być przykładem powszechnego pojednania w Chrystusie.
Symbole
Gołąb nad wodami
Gołąb należy do klasycznej symboliki przedstawiającej działanie Ducha Świętego, źródło życia i natchnienie stwórcze. Jest to przypomnienie początków historii: na początku Duch Boży unosił się nad wodami (por Rdz 1,2). Gołąb, osiadający na morzu pełnym ukrytego życia, przypomina cierpliwą i ufną płodność, a znaki, które go otaczają, ukazują stwórcze i odnawiające działanie Ducha Świętego. Gołąb przywołuje również konsekrację ludzkiej natury Chrystusa w jego chrzcie.
Wody, utworzone z mozaiki, wskazują na złożoność i harmonię elementów ludzkich i kosmicznych, w których Duch Święty sprawia, że „jęczą i wzdychają” zgodnie z tajemniczym planem Boga (Rz 8,26-27), dążąc do otwartego i owocnego spotkania, prowadzącego do nowego stworzenia. Wśród fal historii gołąb przelatuje nad wodami potopu (Rdz 8,8-14). Osoby konsekrowane, od zawsze pielgrzymując między narodami pod sztandarem Ewangelii, przeżywają różnorodność charyzmatów i posług jako „dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej” (1 P 4,10); naznaczeni krzyżem Chrystusa aż do męczeństwa, wypełniają historię mądrością Ewangelii, Kościoła, który obejmuje i uzdrawia wszystko co ludzkie w Chrystusie.
Trzy gwiazdy
Przypominają tożsamość życia konsekrowanego w świecie, którą stanowi wyznanie Trójcy Świętej, znak braterstwa i posługa miłości. Wyrażają powiązanie i relacyjność miłości trynitarnej, którymi osoby konsekrowane starają się żyć na co dzień w świecie. Gwiazdy przypominają również potrójną złotą pieczęć, która w ikonografii bizantyjskiej ozdabia Maryję, całą Świętą, Matkę Boga, pierwszą Uczennicę Chrystusa, wzór i patronkę każdego życia konsekrowanego.
Wielościenny globus
Mały wielościenny symbol globu oznacza świat z różnorodnością narodów i kultur, jak mówi papież Franciszek (por. EG 236). Tchnienie Ducha Świętego podtrzymuje go i prowadzi w przyszłość. Wyraża zaproszenie skierowane do konsekrowanych mężczyzn i kobiet, „aby starali się być niosącymi Ducha (pneumatophóroi) – ludźmi prawdziwie duchowymi, będącymi ukrytym zaczynem historii” (VC 6).
Napis:
Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj
Ewangelia, Proroctwo, Nadzieja
Treść napisu kładzie kolejny nacisk na tożsamość i horyzonty, doświadczenie i ideały, łaskę i drogę, które życie konsekrowane przeżyło i nadal przeżywa w Kościele jako Ludzie Bożym, w pielgrzymce narodów i kultur ku przyszłości.
Ewangelia (Evangelium): wskazuje na podstawową zasadę życia konsekrowanego, którą jest „naśladowanie Chrystusa ukazane w Ewangelii” (PC 2a). Najpierw jako „żywa pamiątka życia i działania Jezusa” (VC 22), a następnie jako mądrość życia w świetle wielu rad zaproponowanych uczniom przez Mistrza (por. LG 42). Ewangelia daje ukierunkowującą mądrość i radość (por. EG 1).
Proroctwo (Prophetia): Przypomina proroczy charakter życia konsekrowanego, które jest „szczególną formą uczestnictwa w prorockiej funkcji Chrystusa, którego Duch Święty udziela całemu Ludowi Bożemu” (VC 84). Można mówić o prawdziwej posłudze prorockiej, która rodzi się ze Słowa i karmi się Słowem Bożym, przyjmowanym i przeżywanym w różnych okolicznościach życia. Funkcja ta wyraża się w odważnym napominaniu, w ogłaszaniu nowych „odwiedzin” Boga i w poszukiwaniu „nowych dróg realizacji Ewangelii w historii, w dążeniu do Królestwa Bożego” (VC 84).
Nadzieja (Spes): Przypomina ostateczne wypełnienie się chrześcijańskiego misterium. Żyjemy w czasach powszechnej niepewności i braku dalekosiężnych projektów. Nadzieja pokazuje swoją kruchość kulturową i społeczną, horyzont staje się ciemny, ponieważ „ślady Boga wydają się często zatarte” (VC 85). Życie konsekrowane cechuje ciągłe spojrzenie eschatologiczne: daje ono świadectwo o tym, że każda nadzieja będzie ostateczne spełniona i przemienia oczekiwanie w „misję, aby Królestwo rozszerzało się już tu i teraz” (VC 27). Życie konsekrowane jako znak nadziej staje się bliskością i miłosierdziem, parabolą przyszłości i wolnością od wszelkiego bałwochwalstwa.
Ożywieni miłością Bożą, rozlaną w sercach przez Ducha Świętego (por. Rz 5,5), osoby konsekrowane ogarniają świat i stają się pamięcią miłości trynitarnej, pośrednikami komunii i jedności, trwającymi na modlitwie wartownikami na skraju historii, solidarnymi z ludzkością w jej utrapieniach i cichym poszukiwaniu Ducha.
tekst oryginalny: Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
tłumaczenie: Tadeusz Bargiel OFMCap
Dom Rekolekcyjny Braci Mniejszych Kapucynów w Tenczynie
Za: www.pijarzy.pl