Rok 2014/2015
Rok Życia Konsekrowanego
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię – Pielgrzymi Drogi Perfectae caritatis
Wprowadzenie
Podobnie jak w latach ubiegłych również i w tym roku otrzymujemy propozycję programu stałej formacji życia konsekrowanego w naszej Ojczyźnie. Jest on oparty na programie duszpasterskim Kościoła w Polsce, który skupiony jest wokół hasła: Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię. Wpisuje się ono w czteroletni program duszpasterski, którego realizacja rozpoczęła się w roku 2013 tematem „Wierzę w Syna Bożego”. Tematyka czterech lat duszpasterskich objętych programem jest następująca:
2013/2014 – „Wierzę w Syna Bożego”
2014/2015 – „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię”
2015/2016 – „Nowe życie w Chrystusie”
2016/2017 – „Idźcie i głoście”
Z poszczególnymi latami związane są symbole: świeca, krzyż, woda i szata.
Rok 2015 w Kościele Powszechnym dedykowany jest życiu konsekrowanemu, jest Rokiem życia konsekrowanego. Rozpocznie się w dniu 21 listopada 2014 r., a zakończy dnia 1 lutego 2016 r. Będzie on upamiętnieniem pięćdziesiątej rocznicy powstania Dekretu II Soboru Watykańskiego Perfectae caritatis, o odnowie życia konsekrowanego, który wyznaczył zasadnicze linie odnowy życia zakonnego w Kościele wzywając do powrotu do źródeł, w duchu wierności Panu Bogu, Kościołowi, własnym charyzmatom i współczesności. Prefekt Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, kard. João Braz de Aviz, podaje trzy główne cele Roku Życia Konsekrowanego, a mianowicie:
– uczynić przedmiotem pamięci pełnej wdzięczności przeszłość i doświadczenie tych 5O lat;
– uznać i wyznać nasze słabości, ale też z mocą pokazać światu, ile wśród nas jest świętości i żywotności, że konsekrowani są „żywymi ikonami Boga” i przyjąć przyszłość z nadzieją, mimo kryzysu, który dotknął Kościół, społeczeństwa, w tym także zakony, przyjąć ten kryzys nie jako przedsionek śmierci, ale jako Kairos, czas łaski, okazję wzrastania w głąb, czas nadziei, w przekonaniu, że życie konsekrowane nie może zaniknąć w Kościele;
– odnowić dynamizm życia konsekrowanego przez rozmiłowanie w Bogu, prawdziwą przyjaźń i głęboką jedność z Bogiem, przeżywać teraźniejszość z pasją, tj. z miłością, prawdziwą przyjaźnią, w głębokiej komunii, aby obudzić świat swym profetycznym świadectwem.
Wspomniana kongregacja przygotowuje program obchodów tego roku, jako roku łaski, w którym ma się rozlegać głoszenie z mocą świętości i dynamizmu życia konsekrowanego.
Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię
jako program dla życia konsekrowanego w Kościele w Polsce
Program duszpasterski Kościoła w Polsce będąc skierowanym do wszystkich jego członków, tym samym jest on propozycją dla życia konsekrowanego.
Św. Jan Paweł w adhortacji Redemptionis donum pisał: „Profesja zakonna – zakorzeniona na sakramentalnym podłożu Chrztu – jest nowym «zanurzeniem w śmierć Chrystusa»: nowym – poprzez świadomość i wybór, nowym – poprzez miłość i powołanie, nowym – poprzez nieustanne «nawrócenie»” (RD 7).
Jak to ma się wyrażać w życiu konsekrowanym, które nie tylko powinno się oprzeć zeświecczeniu, ale ma być radosnym świadectwem i znakiem ważności wartości nadprzyrodzonych w życiu chrześcijańskim, w życiu osób poświęconych Bogu oraz w świecie, który Boga odrzuca, ale który ma być przemieniony według planu Bożego, a nie według ludzkich projektów. Wiele inspiracji na ten temat znajdziemy w liście Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego Rallegratevi (Radujcie się) wydanym w związku z Rokiem Życia Konsekrowanego.
Pierwszym krokiem na drodze nawrócenia jest słuchanie Ewangelii, w której Chrystus uczy, że jest ono podstawową przemianą w życiu Jego uczniów. Przemiana taka czyni bardziej transparentnym życie konsekrowane, a osoby konsekrowane czytelnym znakami Boga. Takie podejście uchroni nas od dążenia do przemieniania naprzód innych, wszystkiego wokół i struktur, zamiast samych siebie.
Jeśli nawrócenie leży u podstaw odrodzenia życia chrześcijańskiego, to tym bardziej służy ono odrodzeniu życia konsekrowanego i osób konsekrowanych.
Propozycja tematyki formacyjnej
Św. Jan Paweł II w adhortacji Vita consecrata skierował do osób konsekrowanych bardzo czytelne słowo: „Nasi współcześni chcą dostrzegać w osobach konsekrowanych radość, której źródłem jest przebywanie z Chrystusem” (VC 109). Papież Franciszek przestrzega przed mirażami życia konsekrowanego (por. Przemówienie do przełożonych generalnych, 2013). Bez nawracania się takie miraże nam zagrażają zawsze.
Propozycja tematyki formacyjnej oprócz sugestii tematycznych do konferencji i medytacji zawiera pewne propozycje służące zdynamizowaniu spotkań formacyjnych we wspólnotach lokalnych czy podczas spotkań międzyzakonnych.
Sugestie tematyczne nie określają dokładnie tematów, lecz kierunek, w jakim można pójść w głoszeniu konferencji i w podejmowaniu osobistych medytacji. Bardziej bowiem potrzeba nam rozgrzania serca co zawsze umożliwia mistagogiczne podejście do poszczególnych sugestii. Każde spotkanie formacyjne może zaczynać się od uroczystego wniesienia krzyża, który w tym roku duszpasterskim winien być bardziej eksponowany. Jest on bowiem znakiem zbawienia.
W programie spotkamy się z niektórymi biblijnymi postaciami, które mogą nas poprowadzić po drogach życia Jemu oddanego, natomiast w tradycji naszych wspólnot żyjących na terenie diecezji znajdziemy osoby, które nadawały styl i klimat, kształtując duchowość naszych zgromadzeń i form życia konsekrowanego. Każdego miesiąca w nawiązaniu do danego tematu proponujemy przywołać świadectwo życia świętych i błogosławionych z tych rodzin zakonnych.
W każdym miesiącu należy też podsunąć do osobistej, krytycznej refleksji nad własną tożsamością pytanie sugerowane osobom konsekrowanym przez papieża Franciszka.
Nowa ewangelizacja, jako wyzwanie dla naszych czasów, nie może się dokonywać bez udziału osób konsekrowanych (por. VC 81), ale nie może ich ominąć, ponieważ jest ona odpowiedzią na wszelkie osłabienie wiary, nadziei i miłości, z których wyrasta życie duchowe i religijne.
Papież Franciszek powiedział, że „zakonnicy powinni być mężczyznami i kobietami zdolnymi obudzić świat” (Przemówienie papieża Franciszka do przełożonych generalnych w Rzymie, 29 listopada 2013 r.). Może tego dokonać ten, kto jest blisko Boga, ponieważ wtedy lepiej Boga słyszeć i dzięki temu można wiedzieć do czego Bóg nas wzywa. Do takiej bliskości z Bogiem jesteśmy powołani. Nawracanie się i wiara w Ewangelię niosą radość i nadzieję.
Tematyka
Sugestie i propozycje
ROK 2014
Wrzesień – Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię – czy to tylko hasło?
Wezwanie Soboru Watykańskiego II do przystosowanej odnowy życia konsekrowanego (PC 4; VC 14-16)
Droga, jaką przeszły osoby konsekrowane w latach odnowy. Blaski i cienie soborowej odnowy zakonów i zgromadzeń (Sympozjum: W 40. Rocznicę Perfectae Caritatis, zorganizowane przez cztery Konferencje Przełożonych Wyższych w Polsce w roku 2006, w: Biuletyn nr 27 KPWŻZZ; s. Jolanta Olech, USJK, Życie zakonne w Polsce po 1989 r. w: Leksykon zakonów, 2009 r.)
Przyjąć wezwanie Chrystusa (Mk 1, 15) jako wyraz Jego miłości i troski o jakość mojego życia i zbawienia. Św. Jan Paweł II uczy w adhortacji Vita consecrata: „Dobrze wiecie, że weszliście na drogę nieustannego nawrócenia, wyłącznego poświęcenia się miłości do Boga i braci, aby dawać coraz wspanialsze świadectwo łaski, która przemienia chrześcijańską egzystencję” (VC 109).
„Życie konsekrowane, to rzeczywistość złożona z grzechu i łaski. W tym roku chcemy uznać i wyznać naszą słabość, ale chcemy też «wykrzyczeć» światu z mocą i radością świętość i dynamizm, które są obecne w życiu konsekrowanym” (Przemówienie papieża Franciszka do przełożonych generalnych zakonów męskich w Rzymie, 29 listopada 2013 r.). Radość i nadzieja jako owoc spotkania z Chrystusem, który przyszedł „aby szukać i zbawić to co zginęło” (Łk 19, 10).
Postać: Zacheusz – bardzo chciał zobaczyć Jezusa i zbawienie stało się udziałem jego domu (por. Łk 19, 1-10).
Propozycja: Wnieść uroczyście krzyż na rozpoczęcie spotkania formacyjnego. Tak będziemy czynić przy każdym spotkaniu formacyjnym.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy mojemu przeżywaniu powołania towarzyszy radość?
Październik – Karmić się Słowem Bożym i modlitwą. Przyjmować naukę Magisterium Kościoła (PC 5-6; VC 93-95)
Wiara jako warunek i owoc nawrócenia. Słuchanie Ewangelii, która ma moc przemiany, jako pierwszy krok w nawracaniu się. „Słuchaj, Izraelu” (Pwt 6, 4). „Uważajcie, jak słuchacie” (Łk 8, 18), „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha” (Mk 4, 9). „To Słowo Boże dotyka serca, nawraca je do Boga i Jego logiki, tak różniącej się od naszej; to Słowo Boże odnawia nieustannie nasze wspólnoty” (Papież Franciszek, Przemówienie do osób konsekrowanych w Asyżu, 4.10.2013).
„Ewangelia to jest droga pięknego życia człowieka albo też droga trudnego piękna życia ludzkiego” (Jan Paweł II, Przemówienie do profesorów i studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Częstochowa, 6.06.1979). Grzech jako niesłuchanie słowa Bożego (Adh. Verbum Domini 26). Słowo Boże i życie konsekrowane (Adh. Verbum Domini 83).
Wiara prowadzi do nawrócenia, ale nawrócenie wyraża się w wierze, która jest „decyzją, aby być z Panem i z Nim żyć” (PF 10). Życie wierzące to życie nawrócone i nawracające się.
Postać: św. Piotr – „Panie do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6, 68-69).
Propozycja: Nabożeństwo pokutne (w czasie spotkania diecezjalnego) lub (a) Liturgia Sakramentu Pokuty i Pojednania (we wspólnocie w dniu sakramentu pokuty). Rachunek sumienia osoby konsekrowanej.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy masz w swym sercu pragnienie czegoś wielkiego, czy też masz serce czymś uśpione? Wierzysz, że Bóg czeka na Ciebie?
Listopad – Zgromadzeni w imię Pana, jedni drugich brzemiona nosząc (por. Ga 6,2) . Wspólnota nawracająca się i przebaczająca. (PC 15; VC 41-45)
Mt 18 – Chrystusowa reguła życia we wspólnocie.
Nawrócenie i zdolność przebaczania idą w parze. Przebaczenie jako wyraz ducha braterskiego/siostrzanego. „Bóg zapytał Kaina: «Gdzie jest brat twój, Abel?»” – Wielorakość form niszczących braterskie więzi we wspólnocie (Rdz 4, 1-16). Realizm życia we wspólnocie wezwaniem do nawrócenia. „W życiu wspólnotowym musi też w jakiś sposób wyrażać się fakt, że braterska komunia jest nie tylko narzędziem służącym określonej misji, ale przede wszystkim przestrzenią teologalną, w której można doświadczyć mistycznej obecności zmartwychwstałego Pana (por. Mt 18, 20)” (VC 42).
Komunia Osób Trójcy Świętej wzorem komunii we wspólnocie zakonnej. Przykład życia Gminy Jerozolimskiej (trwali na modlitwie, w nauce Apostołów, na łamaniu chleba i wszystko mieli wspólne) – modelem wspólnoty na wszystkie czasy (Życie braterskie we wspólnocie – dokument KIŻKSŻA z 1994 roku.)
Obraz: Wieża Babel – symbol podziałów we wspólnocie jako skutek nieliczenia się z Bogiem (RP 14-15). Pierwsza wspólnota w Wieczerniku w oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego – Dz 1, 12-14; 2, 1-13.
Propozycja: Adoracja krzyża. „On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość” (Ef 2, 14).
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy mówił/abyś źle o twojej matce, o ojcu, o twych braciach? Nigdy! A dlaczego to robisz w życiu konsekrowanym?
Grudzień – Ubóstwo krzyża i żłóbka objawieniem Bożej miłości. Wybór Boga w życiu konsekrowanym jako wybór największego Skarbu. Miłość Boga większa niż grzech (PC 13; VC 89-90)
Obietnica przyjścia na świat Syna Bożego. „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 J 4, 10). „Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują” (Hbr 9, 28). „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna” (Iz 1, 18). Miłość odrzucona przebacza, gdy człowiek uznaje swój grzech, a siebie za grzesznika. „Uznanie swego grzechu, co więcej — po głębszym spojrzeniu na własną osobowość — uznanie siebie grzesznikiem, zdolnym do popełnienia grzechu i skłonnym do grzechu, jest konieczną zasadą powrotu do Boga” (RP 13). Rachunek sumienia jako modlitwa miłości, która jest bólem z powodu lekceważenia przeze mnie Miłości Boga. Bóg moim największym bogactwem. „Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Kor 8, 9). Nędza grzechu i bogactwo miłosiernej miłości Boga. Ubóstwo konsekrowane, aby lepiej było widać Boga i Jego Miłość.
Postać: św. Jan Chrzciciel – (Mt 3, 1-12; Łk 3, 1-18; J 1, 19-40) „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3, 30).
Propozycja: Krzyż i żłóbek – dwa znaki miłości Boga do grzesznego człowieka – zestawić razem w domu zakonnym.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Co z moim niepokojem o miłość? Czy jest ona motywem mojego działania i stosunku do innych, czy potrafię dzielić się z innymi moim czasem i darami, czy raczej pozostaję zamknięty/a w sobie i własnej wygodzie?
ROK 2015
Styczeń – Posłuszeństwo jako droga i owoc nawrócenia (PC 14; VC 91-92)
Od trudu posłuszeństwa do posłuszeństwa zbawczego, na wzór posłuszeństwa Chrystusa. Posłuszeństwo to nie przepisy, lecz mądrość myślenia po Bożemu, która pełni wolę Boga. Posłuszeństwo jako wyraz mądrości rodzącej się z uwierzenia w Ewangelię i nawrócenia. Posłuszeństwo wymaga pokory, aby mogło być współdziałaniem z Bogiem. Zagubienie pokory sprowadza życie na manowce. Dać się prowadzić Bożej mądrości za przykładem Trzech Mędrców, którzy przyszli, zobaczyli, oddali pokłon (Adhortacja Jana Pawła II z roku 1996 –Vita Consecrata; Instrukcja KIŻKISŻAp – Posługa władzy i posłuszeństwo z 2008r).
Postaci: Jonasz – prorok posłuszny z oporami. Św. Józef – posłuszny natychmiast (por. Mt 1, 24; 2, 14. 21).
Propozycja: Kontemplacja krzyża otrzymanego w jakimś momencie życia zakonnego, który przypomina o przymierzu z Bogiem. [Chrystus] „W zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 7-8). „A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” (Hbr 5, 8).
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy w rozumieniu posłuszeństwa i pełnieniu Woli Bożej nie ulegam trendom współczesnej kultury tymczasowości i źle pojmowanej wolności?
Luty – Konsekracja i oblubieńczość (PC 12; VC 34 i 88))
Życie poświęcone Bogu kochającemu i nade wszystko umiłowanemu. Ps 45. Eschatologiczny wymiar konsekracji i oblubieńczości. (por. Przypowieść o pannach mądrych i głupich – Mt 25, 1-13; Adhortacja Jana Pawła II – Vita Consecrata,1996 r.; Raniero Cantalamessa, Czystego serca, Warszawa 2003 r.)
Postać: św. Jan Apostoł i Ewangelista – Uczeń, którego Jezus miłował, świadek tajemnicy przyjaźni Chrystusa i mistycznych zaślubin Baranka (por. J 15; Ap 19, 1-10).
Propozycja: Uroczyste odnowienie ślubów. Wspólnotowe, uroczyste dziękczynienie za dar życia konsekrowanego.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy nie zadomowiłem/łam się w życiu zakonnym i czynię wszystko z miłości do siebie, czy raczej z miłości do innych i troski o sprawy Boże?
Marzec – Słowo Boże i sakramenty źródłem przemiany życia osoby konsekrowanej na wzór Chrystusa (PC 1i 6; VC 35i 38)
(por. VC 35. 38; RD 1. 7; List Jana Pawła II do osób konsekrowanych, 1988). Grzech – tajemnica bezbożności – nieposłuszeństwo wobec Boga i utrata życia Bożego (por. RP 15). Sakrament Pokuty i Pojednania – sakrament zbawienia, duchowego odrodzenia. Duch pokuty i wynagrodzenia za grzechy.
„Służba ubogim jest aktem ewangelizacji, a zarazem rękojmią ewangeliczności życia konsekrowanego i bodźcem, który pobudza je do nieustannego nawrócenia” (VC 82).
Postać: Dawid (1 Sm 16, 1-13; 2 Sm 11-12; Ps 51) – Wybrany przez Boga, słaby, grzeszny, ale nawracający się król, Boży psalmista.
Propozycja: Dzień pokuty i ekspiacji. Nabożeństwo ekspiacyjne za niewierności w życiu konsekrowanym (w Kościele, w zgromadzeniach, we wspólnotach).
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy mam wielkie wizje i pragnienia? Czy pożera mnie gorliwość i pragnienie przemiany siebie i świata?
Kwiecień – Paschalny wymiar życia konsekrowanego (VC 24). Radość nowego życia z Chrystusem (PC 7; VC 24)
„Wierność jedynej Miłości” (VC 24), która sięga dalej niż trudności, przeszkody, stawia wobec Boga, który otwiera przyszłość i uzdalnia do służby. Wiara w Chrystusa zmartwychwstałego daje siłę do przechodzenia z ludzkiej słabości do zawierzenia mocy Bożej.
Radość nawrócenia jako radość paschalna. „Zawsze tam, gdzie są konsekrowani, zawsze jest radość!” – papież Franciszek. Radość i nadzieja jako szczególny rys misyjności życia konsekrowanego.
Postaci: Uczniowie idący do Emaus i ich powrót do wspólnoty uczniów w Jerozolimie jest pełen entuzjazmu i radości. „Zniechęcenie i zmęczenie” życiem konsekrowanym zaprzeczeniem piękna tej drogi. Im większa odległość od Chrystusa tym większe niebezpieczeństwo zniechęcenia, rezygnacji i notorycznego zmęczenia.
Propozycja: „Droga do Emaus” – dzień z Jezusem zmartwychwstałym w drodze (Droga światła). Podziel się z innymi we wspólnocie radością ze zmartwychwstania Chrystusa.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Jaka jest moja gorliwość apostolska? Jaka jest moja płodność duchowa?
Maj – Obudzić świat. Piękno życia konsekrowanego (PC 8; VC 28 )
Życie konsekrowane jako kwiat Ewangelii. (por. Jan Paweł II, Przemówienie do wyższych przełożonych żeńskich zakonów i zgromadzeń zakonnych, Częstochowa. 5.06.1079). Przemieniająca moc sakramentu pokuty źródłem odnawiającego się piękna osoby konsekrowanej. Piękno życia konsekrowanego musi być widoczne. Ono pociąga i ośmiela do wstępowania na drogę życia poświęconego Bogu. Świętość jako piękno człowieczeństwa przemienionego przez łaskę. Troska o powołania. „Wspólnota bez powołań jest jak rodzina bez dzieci” (Jan Paweł II, Orędzie na Światowy Dzień Modlitwy o Powołania, 1986). Radość z powołania jest powołująca.
Postać: Najświętsza Maryja Panna, Niepokalana – wybrana, konsekrowana dla Boga, cała piękna. Na wzór Maryi, „«wszystko zaryzykować» dla Chrystusa” (VC 40). Życie zaryzykowane dla Boga – w tym wyraża się piękno życia konsekrowanego, ale jest to także warunek tego piękna.
Propozycja: Dzień Ain Karim (miejscowość św. Elżbiety, którą nawiedziła NMP) – odwiedzenie rodzin ubogich, z problemami, ludzi zapomnianych w środowisku, by zanieść im bliskość kochającego Boga i oblubieńczą radość z przynależności do Chrystusa.
Świadectwo życia błogosławionych i świętych…
Pytanie do refleksji: Czy, jak Maryja, niosę innym Boga i troszczę się o to by był przez nich poznany i kochany?
Literatura pomocnicza
- Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium.
- Sobór Watykański II, Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis (– PC).
- Jan Paweł II, Adhortacja Redemptionis donum. (– RD)
- Jan Paweł II, Adhortacja Vita consecrata. (– VC)
- Jan Paweł II, List do osób konsekrowanych z okazji Roku Maryjnego. 1988.
- Jan Paweł II, Orędzie do osób konsekrowanych, Częstochowa 1997.
- Jan Paweł II, Orędzia na Światowe Dni Modlitw o Powołania.
- Jan Paweł II, Adhortacja Reconciliatio et poenitentia. (– RP)
- Jan Paweł II, Zakonnicy i życie konsekrowane we wspólnocie chrześcijańskiej, Poznań 1998.
- Benedykt XVI, Do osób konsekrowanych, Kraków 2009.
- Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek, O życiu konsekrowanym, Kraków 2014.
- Franciszek, Adhortacja Evangelii gaudium. (– EG)
- Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Życie braterskie we wspólnocie, 1994 r.
- Instrukcja Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego – Posługa władzy i posłuszeństwo, 2008 r.
- List Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego Radujcie się, Watykan 2.02.2014.
- Program duszpasterski Kościoła w Polsce 2014-2015, Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię.
- Adrienne von Speyer, Spowiedź, Poznań 1993.
- Augustyn Józef SJ, Sakrament pojednania, Kraków 2000.
- Wons Krzysztof ks., Grzech i przebaczenie w świetle słowa Bożego, Kraków 2002.
- Zdrzałek Jacek CSsR, Trójca Święta źródłem życia zakonnego, Kraków 2002.
- Hylla Bernard CR, Wojtowicz Kazimierz CR, Miłość doskonała. Perfecte caritatis – tekst dwujęzyczny, wprowadzenie, komentarz i apendyks, Kraków 2003.
- Maggioni Bruno, Trudna wiara. Postacie Starego Testamentu, Kielce 2003.
- Raniero Cantalamessa, Czystego serca, Warszawa 2003 r.
- Rupnik Marko Ivan, Poradnik dla spowiadających się z rachunkiem sumienia, Kraków
- 2003.
- Kiernikowski Zbigniew bp, Dobra Nowina dla grzesznika, Pelplin 2004.
- Płońska Elżbieta Maria CR, Rachunek sumienia konsekrowanych, Kraków 2004.
- Paszkowska Teresa s., Misterium konsekracji osób w perspektywie duchowości Soboru Watykańskiego II, Lublin 2005.
- Langkammer Hugolin ks., Rachunek sumienia z Biblią, Lublin 2007.
- Kudasiewicz Józef ks., Powołane do służby. Szkice z teologii i duchowości biblijnej, Lublin 2011.
- Wojtowicz Kazimierz CR, Podobne do drzewa. Silva rerum ex vita consecrata, Kraków 2008.
- Perego Giacomo, Nowy Testament a życie konsekrowane, Częstochowa 2010.
- Ravasi Gianfranco, Bramy grzechu. Siedem grzechów głównych, Kraków 2011.
- Kijas Zdzisław Józef OFMConv, Życie zakonne. Turystyka czy pielgrzymowanie, Kraków 2011.
- Pascal Ide, Luc Adrian, Siedem grzechów głównych. O starych sprawach po nowemu, Ząbki 2012.
- Gogola Jerzy Wiesław OCD, Oddanie Bogu. Teologia i duchowość życia konsekrowanego, Kraków 2013.
Uwaga:
Dokumenty o życiu konsekrowanym od Soboru Watykańskiego II znajdziemy w pozycji wydanej przez Wydawnictwo Alleluja, pt. „Życie konsekrowane w dokumentach Kościoła”, Kraków 2003.
