Jan Paweł II
ZNAK NADZIEI I POCIECHY. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Castel Gandolfo, 14 sierpnia 1996 r.
„Wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12,1).
Jutro, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, powtórzymy te słowa z Apokalipsy św Jana. Kościół wyznaje za ich pośrednictwem, że w Maryi wypełniły się całkowicie oczekiwania mesjańskie. Zachowana od grzechu pierworodnego, aby się stać dziewiczą świątynią Wcielenia Syna Bożego, Maryja z całą swoją egzystencją stanowi „wielki znak”, który oświeca los każdej istoty ludzkiej. W Niej wierzący mogą zobaczyć urzeczywistnienie zbawczych obietnic: wyzwolenie z grzechu i będące tego następstwem zwycięstwo nad śmiercią.
Odkupiona w sposób niezwykły ze względu na zasługi Syna, razem z Nim Maryja zwyciężyła śmierć. W wierze przebyła całą drogę Zbawiciela. Lud chrześcijański dostrzegał coraz wyraźniej, że ta całkowita wspólnota Maryi z losem Jezusa musiała wyrazić się także udziałem w Jego chwale i dlatego wyznawał, że została Ona wzięta do nieba z duszą i ciałem.
Drodzy bracia i siostry, dziś kierujemy spojrzenie ku Świętej Dziewicy, która z nieba przyświeca naszej ziemskiej pielgrzymce „jako znak pewnej nadziei i pociechy, póki nie nadejdzie dzień Pański”. Maryja towarzyszy nam na drodze życia, wspomagając nas również w sytuacjach trudnych i złożonych.
W styczniu 1941 r., na kilka miesięcy przed swoją męczeńską śmiercią, św. Maksymilian Kolbe napisał: „Pozwólmy się Jej poprowadzić czy to drogą gładką, czy też wyboistą i ciernistą. Nawet upadki nie powinny nas nigdy zniechęcać. Dość jednego aktu miłości i to miłości nie uczucia, ale tylko woli, tj. jednego aktu zakonnego posłuszeństwa dla Niej wykonanego, by taki upadek na większy tylko pożytek się obrócił (List do br. Kasjana Tetichy, 16 stycznia 1941).
Świadomi, że możemy zawsze liczyć na pomoc naszej czujnej i troskliwej Matki, mówimy do Niej z ufnością: „Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona”.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.16, Modlitwy i rozważania, cz. II Niedzielna modlitwa maryjna 1993-2005, Rozważania, modlitwy, Kraków 2009, s. 237
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana