Jan Paweł II
APOSTOŁOWIE SŁOWIAN. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Rzym, 07 lipca 1985 r.
Wzywam was wszystkich dzisiaj do tego, abyście połączyli się duchowo z naszymi braćmi i siostrami z Czechosłowacji, uroczyście obchodzącymi w Welehradzie 1100-lecie śmierci św. Metodego, który – jak głosi tradycja – zmarł właśnie w tym mieście.
Podczas ubiegłego tygodnia Kościół powszechny wspominał świętych braci Cyryla i Metodego. Wierni pochodzenia czeskiego i słowackiego, mieszkający w różnych krajach Europy, zebrali się w Ellwangen i w Reichenau w Niemczech. Mieszkańcy Jugosławii uczcili obu świętych Braci w Djakovie, 4 i 5 lipca. Podobne obchody odbywają się w Kanadzie, w Unionville w pobliżu Toronto.
Dzisiaj rano odprawiłem Mszę św., w której uczestniczyli Czesi i Słowacy mieszkający w Rzymie. Na uroczyste obchody w Djakovie i w Welehradzie, w których – wbrew memu pragnieniu – nie mogę uczestniczyć osobiście, wysłałem mojego Legata, kardynała Agostino Casaroli, Sekretarza Stanu, ażeby zamanifestować, że duchowo i w sposób intensywny uczestniczę w tej doniosłej rocznicy, która wiąże się z religijnością, kulturą i dziejami ludów słowiańskich całej Europy i całego Kościoła.
Myśl nasza podąża w dniu dzisiejszym do Welehradu, do mojego Legata kardynała Casaroli, do kardynała Tomáška, do biskupów, kapłanów, do rodzin zakonnych i do wiernych całej Czechosłowacji, którzy tam właśnie, przy grobie św. Metodego, pragną zamanifestować publicznie, że z całym przekonaniem przylgnęli do wiary chrześcijańskiej, którą zawdzięczają dziełu ewangelizacji dokonanemu przed jedenastoma wiekami przez świętych Braci.
Z tą właśnie rocznicą, tak doniosłą dla Kościoła, wiąże się ogłoszona w tych dniach encyklika Slavorum Apostoli, która nosi datę 2 czerwca, uroczystości Trójcy Przenajświętszej.
Poprzez tę encyklikę chciałem przypomnieć święte życie i wielkie zasługi apostolskie braci Cyryla i Metodego, pochodzących z Salonik (dawna Tesalonika), którzy podjęli misję ewangelizacyjną wśród ludów słowiańskich, poświęcając jej całe swoje życie.
Dzięki wysiłkom misyjnym obu Świętych, Słowianie mogli uświadomić sobie własne powołanie i uczestniczyć w historii zbawienia; dzięki ich przepowiadaniu mogli poczuć się, wspólnie z innymi narodami świata, duchowymi potomkami i dziedzicami obietnicy, danej przez Boga Abrahamowi. Przekład świętych Ksiąg, jakiego dokonali święci Cyryl i Metody wraz ze swymi uczniami, wzbogacił starosłowiański język liturgiczny i podniósł jego rangę kulturalną, tak że stał się on również językiem urzędowym i literackim, a nawet językiem używanym na co dzień przez klasy wykształcone wśród większości narodów słowiańskich, a zwłaszcza Słowian obrządku wschodniego.
Dzięki zasługom, jakie święci Bracia położyli dla kultury słowiańskiej, ich dzieło ewangelizacji jest w pewnym sensie stale obecne w dziejach i w życiu tych ludów i narodów. W krótkim czasie rodzina ludów słowiańskich słusznie uznała świętych Braci zarówno za ojców swojego chrześcijaństwa, jak i swojej kultury.
Ze względu na to, że święci Cyryl i Metody, wraz ze św. Benedyktem są Patronami Europy, Episkopaty kontynentu europejskiego przygotowują się do uroczystych obchodów ku czci obu Świętych, które odbędą się w październiku w Rzymie. Również nasi prawosławni bracia uczcili świętych Cyryla i Metodego w ich rodzinnym mieście – Salonikach, potwierdzając tym samym, że obaj Święci są niejako duchowym pomostem pomiędzy tradycjami Wschodu i Zachodu, które łączą się w jedną wielką Tradycję Kościoła powszechnego. W tym sensie święci Cyryl i Metody – jak napisałem we wspomnianej encyklice – są „wzorem i patronują wysiłkowi ekumenicznemu siostrzanych Kościołów Wschodniego i Zachodniego w odnalezieniu poprzez dialog i modlitwę widzialnej jedności w doskonałej i całkowitej wspólnocie”.
Śledząc w duchu głębokiego uczestnictwa obchody ku czci świętych Cyryla i Metodego, modlę się o to, aby chrześcijańskie dziedzictwo, jakie pozostawili ludom słowiańskim, było zachowywane, umacniało się i wciąż przynosiło owoce prawdy, dobra i łaski tym ludom, które jako pierwsze poznały dobrodziejstwa płynące z ich dzieła, a także całej Europie i całemu Kościołowi.
Historia potwierdza fakt, iż Cyryl i Metody, realizując swój charyzmat, wnieśli decydujący wkład do ukształtowania się Europy nie tylko jako chrześcijańskiej wspólnoty religijnej, ale także jako rzeczywistości świeckiej i kulturalnej. Kościół katolicki, idąc za ich przykładem, gotów jest działać wciąż z nowym zapałem i zaangażowaniem, ażeby wszystkie narody świata żyły w duchu wzajemnego zrozumienia, dzieląc się swymi duchowymi i kulturalnymi dobrami, w pokoju i zgodzie, i by mogły także osiągnąć pełną jedność w Chrystusie.
Było obowiązkiem Kościoła okazać raz jeszcze świętym Braciom głęboką wdzięczność za nieoszacowany wkład, jaki wnieśli w głoszenie Ewangelii wśród ludów słowiańskich, a zarazem w sprawę pojednania, przyjaznego współżycia, ludzkiego postępu i poszanowania godności każdego narodu.
Święci Cyrylu i Metody, módlcie się za nami!
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 414-415
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana