Jan Paweł II
PRZYBRANI ZA SYNÓW W CHRYSTUSIE. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI O ROLI ZGROMADZENIA NAJŚWIĘTSZYCH SERC JEZUSA I MARYI W EWANGELIZACJI POLINEZJI
Gastel Gandolfo, 12 sierpnia 1984 r.
„Wszechmogący, wieczny Boże, którego ośmielamy się nazywać Ojcem, umocnij w naszych sercach ducha przybranych dzieci, abyśmy mogli osiągnąć obiecane nam dziedzictwo …”
Tak modli się Kościół cały w liturgii Mszy św. dzisiejszej niedzieli. Modlitwę tę zanosi, jak zawsze, do Ojca, przez Chrystusa, Syna Bożego, w Duchu Świętym.
Tę samą wspólną modlitwę całego Kościoła – modlitwę liturgii niedzielnej – podejmujemy teraz, odmawiając „Anioł Pański” w godzinie południowej, i rozważając zawartą w niej tajemnicę.
Przecież właśnie dlatego ośmielamy się nazywać Boga Ojcem, ponieważ Przedwieczny Syn, Ojcu współistotny, stał się człowiekiem: jednym z nas. Począł się przy zwiastowaniu anielskim z Maryi Dziewicy i z Niej się narodził. To właśnie On – Syn Maryi – „ośmielił” nas do tego, abyśmy nazywali Boga – Ojcem.
„Ośmielił” zaś dlatego, ponieważ w Nim i przez Niego zostaliśmy przybrani przez Boga za synów i córki. Mamy to „przybranie” w Chrystusie, narodzonym z ziemskiej Matki, z Maryi. Ona też stale przyczynia się do tego, aby duch tego przybranego synostwa Bożego nie słabnął w nas, ale się umacniał.
I do tego również przyczynia się Matka Chrystusowa, Matka łaski Bożej, abyśmy, przybrani w Synu za synów i córki Boga, mogli osiągnąć przyobiecane nam w Bogu dziedzictwo. Dziedzictwo miłości i prawdy, dziedzictwo łaski uświęcającej, dziedzictwo życia wiecznego.
Pragnę przypomnieć dzisiaj 150 rocznicę założenia Kościoła katolickiego na Wyspach Pacyfiku.
Pierwsza Msza św. na tym ogromnym Oceanie została odprawioną przez misjonarza ze Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi 10 sierpnia 1834 roku, na pokładzie okrętu, w pobliżu jednej z wysp Gambier; 15 sierpnia następnego roku dwaj posłani tam misjonarze sprawowali Najświętszą Ofiarę na ziemi polinezyjskiej. Od tego czasu Kościół katolicki rozwijał się powoli aż po utworzenie obecnej prowincji kościelnej Papeete, rozrzuconej na 108 głównych wyspach, zgrupowanych w 5 archipelagów i rozsianych na przestrzeni morza równej powierzchni Europy.
Z okazji tego radosnego święta, które obchodzi się tam w sposób uroczysty, co podkreśla obecność Legata papieskiego, kardynała Bernardina Gantin, przesyłam serdeczne pozdrowienia i błogosławieństwo dla Kościoła, który jest w Polinezji i zapraszam was wszystkich do gorącej modlitwy w intencji tej niewielkiej i dalekiej, ale ważnej i istotnej w strukturze Kościoła katolickiego wspólnoty, aby Ewangelia była tam nadal z odwagą i wytrwałością głoszona i przeżywana, przyczyniając się do postępu człowieka i społeczeństwa oraz do zbawienia dusz.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 371-372
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana