Jan Paweł II
ESCHATOLOGICZNE KRÓLESTWO CHRYSTUSA. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI POŚWIĘCONE SIOSTROM KLAUZUROWYM
Rzym, 20 listopada 1983 r.
Eschatologiczne królestwo Chrystusa i Boga wypełni się, kiedy Pan będzie wszystkim we wszystkich, unicestwiwszy wpierw panowanie Szatana, grzechu i śmierci.
Królestwo Boże jest już jednak obecne „w tajemnicy” historii i działa w tych, którzy je przyjmują. Jest obecne w rzeczywistości Kościoła, który jest sakramentem zbawienia, a równocześnie tajemnicą, której granice znane są jedynie miłosierdziu Ojca, pragnącego zbawić wszystkich. Świętość Kościoła tutaj na ziemi jest zapowiedzią przyszłej pełni królestwa.
Wspaniałe określenia owego królestwa z Listu do Kolosan odnoszą się do wszystkich chrześcijan, lecz w sposób szczególny do Maryi, całkowicie zachowanej od władzy zła: „On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (1,13). To właśnie w Chrystusie królestwo Boże wtargnęło w historię, a ci, którzy je przyjęli, stali się jego uczestnikami: „tym (…) którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1,12). Maryja, Matka Jezusa i wierna uczennica Słowa, w pełni weszła do królestwa. Cała Jej egzystencja jako stworzenia umiłowanego przez Pana (kecharitoéne) i ożywianego przez Ducha jest konkretnym świadectwem i zapowiedzią rzeczywistości eschatologicznych.
Najświętsza Maryja Panna, będąca znakiem i zadatkiem przyszłych dóbr już w swym ziemskim życiu, teraz zaś przebywająca w chwale u boku Chrystusa Pana, jest obrazem i wypełnieniem królestwa Bożego. Ona jest pierwsza, która poszła za Chrystusem „pierworodnym spośród wielu braci”, „początkiem nowego stworzenia” i „Głową Kościoła” (por. Kol 1,18-20). Ona jest pierwszą, która odziedziczyła Jego chwałę. Wyniesienie do chwały Maryi, naszej siostry, jest najwspanialszym potwierdzeniem słów Pisma: „Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie” (Ef 2,6). Jej wejście do eschatologicznego królestwa Bożego jest zadatkiem i gwarancją udziału całego Kościoła, Ciała Chrystusowego, w chwale swego Pana.
Jutro, w liturgiczne wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, Kościół będzie obchodził Dzień pro orantibus, to znaczy dzień poświęcony pamięci o zakonnicach klauzurowych, rozsianych po całym świecie. One – jak stwierdza II Sobór Watykański – należą do tych Instytutów, które całkowicie oddają się kontemplacji, zajmują się jedynie Bogiem w samotności, w milczeniu, w nieustannej modlitwie i gorliwej pokucie oraz posiadają szczególne miejsce w mistycznym Ciele Chrystusa. „Bogu bowiem składają doskonałą ofiarę chwały, a ludowi Bożemu dodają blasku przez obfite owoce świętości, zagrzewają go przykładem i przyczyniają się do jego wzrostu dzięki tajemniczej płodności apostolskiej. Tak więc są ozdobą Kościoła i zdrojem łask niebieskich”.
Siostry klauzurowe – ku którym zwracają się moje i wasze najlepsze życzenia – modlą się za nas. Jest więc rzeczą słuszną, aby wszyscy członkowie Kościoła odpowiedzieli wdzięcznością na tę ich wielką duchową wspaniałomyślność. Wdzięczność ta powinna się przejawić w gorącej modlitwie, w szczerym szacunku i konkretnej pomocy – nawet ekonomicznej – wobec tych naszych sióstr, które w tak radosny i przykładny sposób poświęciły swoje życie Panu.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 336-337
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana