Jan Paweł II
EPIFANIA – ŚWIĘTO MISYJNE. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI SKIEROWANE DO DUCHOWNYCH I OSÓB KONSEKROWANYCH
Rieti, 2 stycznia 1983 r.
„Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją” (Mt 2,11).
Gromadząc się na modlitwę maryjną Angelus, kierujemy naszą myśl ku sugestywnej scenie Ewangelii – scenie adoracji Trzech Mędrców, przytoczonej przez liturgię dzisiejszej niedzieli, w którą Kościół we Włoszech obchodzi święto Objawienia Pańskiego.
Jak wiadomo, Epifania oznacza ukazanie się Jezusa ludom, objawienie oczekiwanego od wieków Mesjasza, to jest Syna Bożego, który stał się Synem człowieczym, ażeby będąc we wszystkim solidarny z człowiekiem, w ten sposób wybawić go od grzechu. Jest to więc święto z samej swej istoty misyjne i dlatego kieruje nasze spojrzenie na cały świat i na wszystkie ludy, do których Kościół, zgodnie ze swym powołaniem, ma nieść światło zbawienia. Myśl moja zwraca się zatem ku misjonarzom i misjonarkom, rozsianym po świecie, którzy poświęcają się wspaniałomyślnie w dalekich krajach; w szczególny sposób myśl moja biegnie dzisiaj do całego duchowieństwa zakonnego i diecezjalnego oraz do sióstr zakonnych, z zapałem ukazujących Jezusa wspólnotom chrześcijańskim tej starożytnej diecezji Rieti, podobnie jak Najświętsza Panna ukazała Chrystusa Trzem Mędrcom. Pozdrowienie moje rozciągam na diakonów i seminarzystów, którzy stanowią najcenniejszą nadzieję tutejszej diecezji.
Drodzy kapłani, zakonnicy i zakonnice, którzy poświęcacie się krzewieniu życia chrześcijańskiego w diecezji Rieti. Pragnę powiedzieć wam, jak wielką miłość żywię do was i jak bardzo jestem z wami związany więzią duchowej bliskości, braterstwa, komunii w wierze i łasce, w kapłaństwie i w misji głoszenia Ewangelii Chrystusowej.
Znane mi są problemy i trudności pracy duszpasterskiej, zwłaszcza kiedy odbywać się ona musi w parafiach bardzo małych i rozczłonkowanych, lub gdy nierzadko dają znać o sobie wiek i dolegliwości zdrowotne. Znam przecież także wiarę i ducha służby, które weszły już do tradycji księży i zakonników z Valle Santa.
Niech wyróżnia was, obok intensywnego zaangażowania duszpasterskiego i zdecydowanych wysiłków, zmierzających do wzrostu powołań wśród ludzi różnego wieku i rozmaitych środowisk, stała troska o doskonalenie własnej formacji w zakresie dyscypliny kościelnej, kultury i ascezy.
Styl życia, którego wymaga Kościół, oznacza głębokie przeżywanie kapłaństwa i powołania zakonnego, jak przystoi uczniom i apostołom, którzy, urzeczeni Mistrzem, kroczą z bliska Jego śladami.
W ten sposób, podobnie jak przybywający z daleka Trzej Mędrcy, czujecie się coraz bardziej pochłonięci poszukiwaniem i odkrywaniem Zbawiciela, stawiając sobie w duchu to samo co oni pytanie: „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski?” (Mt 2,2). W ten sposób przejdziecie tę drogę, która prowadzi do Niego, poprzez przyjmowanie znaków, jakie będzie ukazywać wam Opatrzność; potwierdzicie decyzję wielkodusznej odpowiedzi na powołanie kapłańskie i zakonne; odnajdziecie żar i energię niezbędne do złożenia Panu pełnego świadectwa; odczujecie częstokroć trudną, lecz zadziwiającą radość duszpasterskiego trudu i apostolskiego zaangażowania.
Najświętsza Panna, Królowa Apostołów, niech wesprze te zamiary i sprawi, że będą owocne: niech ukaże nam Jezusa, owoc błogosławiony swojego łona oraz chroni wszystkich mieszkańców Rieti i tej przepięknej doliny, tak drogiej sercu św. Franciszka.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 289-290
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
