Jan Paweł II
SŁUGA SŁOWA I SAKRAMENTU POKUTY. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI POŚWIĘCONE ŚWIĘTEMU ANTONIEMU Z PADWY
Padwa, 12 września 1982 r.
Błogosławieństwo końcowe dzisiejszej liturgii eucharystycznej poprzedzimy, odmawiając na tym wspaniałym placu, nazwanym imieniem św. Antoniego, „Anioł Pański” zgodnie z tradycją godziny południowej.
Poczęła z Ducha Świętego Maryja, Dziewica z Nazaret, poczęła Syna Bożego, Słowo współistotne Ojcu.
To „Słowo stało się ciałem i mieszkało między nami” (por. J 1,14): człowiek został wyniesiony ku Bogu przez to, że Bóg stał się Człowiekiem.
Odmawiamy przeto „Anioł Pański”, odmawiamy często – bo nigdy nie możemy dość się nasycić tą prawdą o Wcieleniu Boga i o wyniesieniu człowieka.
Dziś na tym miejscu czcimy pamięć św. Antoniego z Padwy.
Antoni przepowiadał swym współczesnym Ewangelię. Antoni spełniał z otwartym sercem posługę sakramentu pokuty.
Antoni nigdy nie mógł dość się nasycić tą prawdą, że Bóg stał się człowiekiem – i że człowiek doznał największego wyniesienia w Chrystusie.
Antoni z Padwy stale sycił się tą prawdą – i stale jej łaknął!
Przez to łaknienie Bożej prawdy otwierały się jego usta ku głoszeniu Ewangelii – i jego serce ku posłudze pokuty.
Ogromnie bliski był Bóg w Jezusie Chrystusie Antoniemu z Padwy. Ogromnie bliski stawał się ludziom przez jego posługę: posługę słowa i sakramentu.
Niech i nam, zgromadzonym tutaj po 750 latach od jego śmierci, stanie się bliski Bóg w Jezusie Chrystusie za sprawą św. Antoniego.
Odmawiajmy „Anioł Pański”, nasycajmy się Bożą prawdą i stale jej na nowo łaknijmy.
W tym łaknieniu jest początek życia wiecznego.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 271
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana