Jan Paweł II
ZAPROSZONY PRZEZ BOGA. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI POŚWIĘCONE ŚW. BERNARDYNOWI ZE SIENY
Castel Gandolfo, 31 sierpnia 1980 r.
Liturgia dzisiejszej niedzieli – zwłaszcza Ewangelia – mówi do każdego z nas, do każdego człowieka, iż jest „zaproszony”. Na różne sposoby usiłowano w ciągu dziejów – i usiłuje się współcześnie – wyrażać prawdę o człowieku, dawać odpowiedź na pytanie: kim jest człowiek? Niektóre z tych odpowiedzi odznaczają się wielką głębią i trafnością – nieraz przeto do nich się odwołujemy.
Chrystus nazywa człowieka „zaproszonym” i daje temu wyraz bezpośrednio w niektórych przypowieściach, a pośrednio w całej Ewangelii. Człowiek jest kimś „zaproszonym” przez Boga. Nie tylko powołanym do istnienia, jak wszystkie inne stworzenia w świecie widzialnym, ale zaproszonym od pierwszej chwili swego zaistnienia i poprzez całe swoje ziemskie bytowanie – zaproszonym „na ucztę”, czyli do obcowania i komunii z Bogiem samym ponad miarę tegoż ziemskiego bytowania.
W dniu wczorajszym miałem szczęście oddać szczególną cześć pamięci św. Bernardyna ze Sieny w L’Aquila – w związku z 600 rocznicą jego urodzin. Święty Bernardyn w szczególny sposób odsłaniał Kościołowi i światu tajemnicę Jezusa Chrystusa, głosił cześć samego imienia Jezus. Był on człowiekiem posłanym do ludzi swojej epoki, ażeby uświadomić, że każdy z nich jest właśnie „zaproszony” w Jezusie Chrystusie, „zaproszony” przez Boga, Stwórcę i Odkupiciela. To zaproszenie stanowi o właściwym wymiarze życia ludzkiego. Nadaje mu ostateczny sens.
Człowiek przyjmując to, że jest „zaproszony”, odnajduje pełną prawdę o sobie. Odnajduje też właściwe dla siebie miejsce wśród innych ludzi. Na tym polega zasadnicze znaczenie pokory, o której mówi Chrystus w dzisiejszej Ewangelii, zalecając zaproszonym na „ucztę”, ażeby nie zajmowali sami pierwszych miejsc, ale ostatnie – czekając, jakie miejsce wskaże im ostatecznie gospodarz przyjęcia.
Kryje się w tej przypowieści bardzo głęboka zasada: żeby odkryć, iż „być człowiekiem” znaczy „być zaproszonym”, trzeba kierować się pokorą. Niezdrowe mniemanie o sobie przesłania człowiekowi to, co najgłębiej jest wpisane w jego człowieczeństwo, mianowicie tajemnicę zaproszenia, która pochodzi od Boga.
W modlitwie, jaką za chwilę będziemy odmawiać, powtórzą się słowa Maryi z Nazaretu: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według Słowa Twego”. Niechaj te słowa pomogą nam zawsze na nowo odnajdywać tę prawdę, że każdy z nas jest „zaproszony” w Jezusie Chrystusie. Niech nam pomogą odpowiadać temu zaproszeniu przez Boga, w którym streszcza się właściwa godność człowieka.
W tych dniach z radością przyjąłem biskupów hinduskich rytu malabarskiego, przybyłych wraz z kardynałem Parecattil ad limina Apostolorum, by złożyć wymowne świadectwo żywotności swoich osiemnastu diecezji.
Jest to Kościół bardzo starego obrządku wschodniego, którego początki tradycja łączy z przepowiadaniem Apostoła Tomasza. I rzeczywiście, wierni malabarscy są do dziś dnia określani mianem „chrześcijan świętego Tomasza”.
Jest chwałą tego Kościoła, iż nie był on nigdy odcięty od wspólnoty z Kościołem Rzymu, a ciągłości tej nie była w stanie naruszyć ogromna odległość geograficzna.
Jest chwałą tego Kościoła wspaniały rozkwit powołań kapłańskich i zakonnych, męskich i żeńskich, a z jego rozmachu misjonarskiego korzystają inne Kościoły w Indiach i na całym ś wiecie.
Jest chwałą tego Kościoła lokalnego, dynamicznego i autochtonicznego, już od dwu tysięcy lat włączonego w życie ogromnej hinduskiej ojczyzny, że tak rozwinął duchową, kulturalną i opiekuńczą działalność, iż zyskał tym uznanie rodaków, choć są oni innego wyznania.
Wraz z biskupami malabarskimi przybyli, również z Indii, biskupi malankarscy, należący do Kościoła, który dopiero w 1930 roku połączył się z Rzymem i w tym roku obchodzi pięćdziesięciolecie życia katolickiego. Rocznica ta będzie uroczyście obchodzona w grudniu tego roku, a weźmie w niej udział jako mój wysłannik kardynał Rubin, prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich.
Oto jak Pan zaprasza do swego Królestwa wszystkie ludy, od wschodu do zachodu, od północy do południa! Módlmy się za biskupów i za wiernych Wschodnich Kościołów hinduskich, ażeby za wstawiennictwem Błogosławionej Dziewicy, Wniebowziętej, Patronki Indii, wciąż rozkwitały w Chrystusie, „Panu naszym i naszym Bogu”.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 135-136
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
