Jan Paweł II
PIERWSI BŁOGOSŁAWIENI PONTYFIKATU. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ REGINA CAELI PO BEATYFIKACJI FRANCISZKA COLA I JAKUBA LAVALA
Rzym, 29 kwietnia 1979 r.
Siostry i Bracia najdrożsi!
Dzień dzisiejszy jest dniem radości dla nas wszystkich. Kościół czci dwóch nowych błogosławionych, Franciszka Cola i Jakuba Lavala. Przed chwilą zakończyliśmy uroczystą ceremonię liturgiczną, ale pragnę powrócić jeszcze krótko do tych dwóch wspaniałych postaci, świadków Ewangelii i autentycznych katechetów ubiegłego stulecia.
Franciszek Coli, syn Hiszpanii, urodzony w Gombreny, w Pirenejach Katalońskich, był dominikaninem. Kiedy w 1835 roku nastąpiła w tym kraju kasacja klasztorów, Franciszek – wierny swej konsekracji zakonnej – oddał się całkowicie głoszeniu słowa Bożego przez tzw. misje ludowe. W sierpniu 1856 roku założył Zgromadzenie Dominikanek od Zwiastowania, pragnące poświęcić się w szczególny sposób wychowaniu dziewcząt. Zmarł w kwietniu 1875 roku.
Jakub Laval był synem Francji. Urodzony w Croth, w diecezji Evreux, w 1803 roku. Był najpierw lekarzem. Potem, po latach walk wewnętrznych, poddał się wreszcie wezwaniom Chrystusa. Wyświęcony na kapłana w roku 1838, już w roku 1841 wyjechał na Wyspy Mauretańskie, aby poświęcić się ewangelizacji tamtejszej ludności, stając się Mauretańczykiem z Mauretańczykami. Na tych wyspach spędził dwadzieścia trzy lata, aż do swej śmierci w 1864 roku, oddany całkowicie głoszeniu Ewangelii w warunkach tak trudnych, że – po ludzku biorąc – wydawały się nie do pokonania.
Dziś cały Kościół raduje się darem, który uczynił mu Bóg w osobach tych nowych pośredników w niebie i w tych nowych przykładach do naśladowania tu na ziemi. Stanowi to też szczególny powód do radości dla mnie, ponieważ Franciszek Cola i Jakub Laval są pierwszymi błogosławionymi mego pontyfikatu. Ufam, że będą też mymi opiekunami.
W tym tak radosnym momencie pragnę wyrazić me uznanie dwóm rodzinom zakonnym: Zakonowi Dominikańskiemu – dzisiaj także i z racji święta liturgicznego św. Katarzyny Sieneńskiej, patronki Italii – i Zgromadzeniu Ducha Świętego. Ubogaciły one Kościół i ludzkość i dziś cieszą się przywilejem ofiarowania nam tych swych Synów. Nie można też zapomnieć o złożeniu gratulacji ich ojczyznom, Hiszpanii i Francji, a w przypadku błogosławionego Laval, także i Wyspom Mauretańskim, jego przybranej ojczyźnie. Kościół jest im szczególnie wdzięczny za ten nowy, wspaniały dar świętości.
Osobowość tych dwóch błogosławionych, tak bogata, tak otwarta na problemy duchowe i społeczne współczesnego im świata, zachęca nas do ponowienia życzeń, aby wszystkie narody, wszystkie ludy, wszystkie kontynenty mogły być reprezentowane w ziemskim Kościele pielgrzymującym ku swej pełni w wiecznej chwale.
Dwaj nowi błogosławieni przypominają nam dzisiaj w sposób praktyczny, zawsze aktualny nakaz, który Jezus dał Apostołom i Kościołowi: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię całemu stworzeniu” (Mk 16,15). W październiku 1977 roku IV Zebranie Plenarne Synodu Biskupów rozważało temat: „Katecheza w naszych czasach, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci i młodzieży”. Na zakończenie prac Ojcowie Synodu prosili świętej pamięci papieża Pawła VI, aby dał Kościołowi dokument mówiący o katechizacji. Taki dokument będzie prawdopodobnie opublikowany w najbliższych miesiącach. Ojcowie Soboru zwrócili się też do całego ludu Bożego z orędziem, w którym – między innymi –wyrazili swą wdzięczność i uznanie dla katechetów w następujących słowach: „Jest wiele osób, mężczyzn i kobiet, ludzi młodych, a także i dzieci, którzy poświęcają swój czas – na ogół bez wynagrodzenia materialnego – tak ważnemu dziełu, jak budowanie Królestwa Bożego, pełnego miłości, przez formowanie w sercach ludzkich Chrystusa aż do pełni”.
Pamiętny tych słów, zwracam się dziś z serdecznym pozdrowieniem, należnym podziękowaniem i żywą zachętą do wszystkich katechetów świata: księży, zakonników, sióstr zakonnych, ludzi świeckich, mężczyzn i kobiet. Zwracam się przede wszystkim do rodziców, którzy są i powinni być pierwszymi, niezastąpionymi i wzorowymi katechetami własnych dzieci, ucząc ich od dzieciństwa poznawania i ukochania Jezusa i Jego posłannictwa czynnej wiary, miłości i powszechnej solidarności. Zwracam się też do tych wszystkich, którzy uczą religii w szkołach, w różnych krajach, a zwłaszcza w Italii.
Dla wszystkich obecnych moje życzenia i Błogosławieństwo Apostolskie!
Wybiegam dziś myślą ku Afryce, ziemi niosącej tyle radości i nadziei Kościołowi i głoszącym Ewangelię. Myślę w szczególny sposób o Ugandzie w dniach pełnych tak bolesnych doświadczeń dla tego Narodu. Módlmy się razem za Naród Ugandy, aby odzyskał spokój, aby nie dochodziło więcej do przelewu krwi, aby zwyciężył duch pojednania, którego Kościół chciałby być znakiem, a jeśli to możliwe, także i narzędziem. Kościół w Ugandzie jest bardzo żywotny i gorliwy w wierze. Jest to Kościół zbudowany dzięki gorliwości tamtejszych biskupów, kapłanów i wiernych, jak również dzięki pracy misjonarzy, kapłanów, zakonników, zakonnic i świeckich, którzy przybyli tu, aby nieść Ewangelię Chrystusa. Wczoraj doszła wiadomość o śmierci jednego misjonarzy Kombonianów, Ojca Lorenzo Bono. Został on zabity. Módlmy się za niego.
Łączę się serdeczną myślą ze wszystkimi „robotnikami Ewangelii”. Towarzyszę serdeczną myślą wszystkim rodzinom przeżywającym w tych dniach niepokój, lęk i niepewność o losy osób drogich. Proszę Boga, aby wszyscy otrzymali pocieszające wiadomości także i z tych terenów, z którymi nie ma w tej chwili kontaktu.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 47-48
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
