Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi
Congregatio Sororum Laboris Communis a Maria Immaculata(ZSNM)
Dane teleadresowe:
Dom Generalny
ul. Orla 9
87-800 Włocławek
tel. 54/ 231 32 28; 232 36 41
e-mail: orla@diecezja.wloclawek.pl lub orla@siostrywspolnejpracy.pl
strona internetowa: http://siostrywspolnejpracy.
Historia:
Początki Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi sięgają drugiej połowy XIX wieku. Grupa kobiet we Włocławku, zrzeszona wokół krawieckiej spółki zawodowej pod przewodnictwem Franciszki Rakowskiej, postanowiła prowadzić życie wspólne oparte na radach ewangelicznych. Ze względu na represje ze strony zaborców, działały one nieoficjalnie, w ramach bractwa różańcowego przy włocławskim klasztorze ojców franciszkanów. Rolę kierownika, spowiednika i rekolekcjonisty pełnił o. Ksawery Sforski. Zatwierdzenie zrzeszenia pod nazwą: Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy Rzymsko-Katolickiego wyznania w mieście Włocławku, miało miejsce 31 grudnia 1910 roku. W 1911 r. Stowarzyszenie nabyło nieruchomość przy ul. Mickiewicza (obecnie Orla), gdzie znajduje się dom generalny Zgromadzenia.
Po śmierci o. Sforskiego, od 1911 roku opiekę duchową przejął ks. Wojciech Owczarek, a po śmierci Franciszki Rakowskiej objął on pełne kierownictwo nad wspólnotą. Nakreślił podstawy duchowości, nadał kierunek działania i zadbał o stworzenie struktury organizacyjnej przyszłego zgromadzenia. Napisał ustawę zakonną, opartą na prawie kanonicznym i regule św. Augustyna, zatwierdzoną przez Ministerstwo Wyznań Religijnych 19 października 1922 roku. Biskup włocławski Stanisław Zdzitowiecki kanonicznie erygował Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy pw. Niepokalanego Poczęcia N.M.P. w dniu 27 października 1922 roku. Dzięki tym aktom żyjące od dawna duchem rad ewangelicznych Stowarzyszenie zostało przekształcone we wspólnotę zakonną, której hasłem jest zawołanie benedyktyńskie: „Módl się i pracuj”. Od samego początku Patronką Zgromadzenia jest Najświętsza Maryja Panna Niepokalanie Poczęta (stąd nasza nazwa). Zgromadzenie istniało na prawach diecezjalnych sześćdziesiąt lat, prawa papieskie uzyskało w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – 15 sierpnia 1983 roku.
Wspólnota sióstr, od 1922 roku do wybuchu II wojny światowej przeżywała pełny rozkwit. W 1939 roku liczyła 214 członkiń w trzynastu domach. Siostry pracowały w placówkach oświatowo-wychowawczych: w przedszkolu we Włocławku, Kaliszu, Poznaniu; sierocińcach i ochronkach: we Włocławku, Kaliszu, Uniejowie, Bierzwiennej, Zduńskiej Woli, Łowiczu, Pyzdrach i Sompolnie. We Włocławku prowadziły internat dla młodzieży szkolnej, szkołę gospodarczo-ogrodniczą, wewnętrzną szkołę dla młodych sióstr z programem szkoły średniej. Organizowały rekolekcje oraz kolonie letnie dla dzieci i młodzieży. Zajmowały się również prowadzeniem domów opieki dla osób starszych i samotnych: w pensjonacie we Włocławku, w Dąbiu nad Nerem i Pyzdrach. Założyły warsztaty rzemieślniczo-usługowe: trykotarnie, introligatornie, pralnie, hafciarnie i szwalnie. Działalność Zgromadzenia była odbiciem ówczesnych dążeń Kościoła i potrzeb odrodzonej Ojczyzny. Obejmowała prace społeczne, oświatowe, wychowawcze, charytatywne ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb parafii, a także niesienie pomocy samotnej kobiecie i troskę o właściwą formację młodzieży żeńskiej. Pobudką, która mobilizowała siostry do pełnej poświęcenia pracy, była dewiza Założyciela: „Tak gorliwie spełniać każdą czynność, jakby zależała od niej nasze zbawienie – owszem, świata całego!” .
Wybuch II wojny światowej zahamował działalność zgromadzenia. Większość domów znalazła się w tzw. Kraju Warty i uległa likwidacji. Siostry na terenach wcielonych do Rzeszy zostały zatrudnione przez Niemców w hotelach, stołówkach, domach starców, szpitalach, w rodzinach niemieckich jako pomoce domowe. Jednak w Generalnej Guberni, gdzie były przychylne warunki, władze zakonne zdecydowały się założyć nowe domy w Warszawie, Lesznie k. Błonia, Sobocie i Nieborowie. Siostry pracowały przy parafiach, zajmowały się dziećmi i młodzieżą żeńską. W Łowiczu utrzymywały sierociniec, szkołę zawodową i stołówkę.
Po 1945 roku zgromadzenie z nowym zapałem rozpoczęło działalność wychowawczo-opiekuńczą. We Włocławku i Kaliszu siostry utworzyły pensjonaty oraz internaty dla chłopców i dziewcząt. W Poznaniu wynajmowały pokoje dla studentek. Otworzyły przedszkola: we Włocławku, w Warszawie, Poznaniu, Lubrańcu, Lipnie, Kaliszu, Gdańsku, Uniejowie, Zduńskiej Woli, Pyzdrach, Kłodawie, Kowalu i Sompolnie. Prowadziły świetlice dla dzieci i młodzieży, półkolonie, szkołę krawiecką w Gdańsku, wydawały obiady dla biednych oraz kontynuowały działalność rękodzielniczą. Kolejne lata, przyniosły represje ze strony władz państwowych PRL-u, dlatego działalność zgromadzenia została znacznie ograniczona. Odebrano siostrom prawo prowadzenia placówek wychowawczo-oświatowych, nękano podatkami, odmawiano
ubezpieczeń społecznych, uniemożliwiano kształcenia w szkołach państwowych. Z tego też powodu, po roku 1960, podjęły prace przy parafiach jako katechetki, organistki, kancelistki, zakrystianki, pielęgniarki środowiskowe oraz w innych instytucjach kościelnych.
W 1970 roku siostry podjęły pracę wśród Polonii w Domu Spokojnej Starości w Laxton Hall oraz w Londynie przy Polskiej Misji Katolickiej. Od roku 1986 prowadzą dom przy Polskiej Misji Katolickiej w Hamburgu. W 1993 roku wyjechały na Białoruś. Po przemianach politycznych w Polsce, w 1989 roku, Zgromadzenie odzyskało przedszkole w Poznaniu, a siostry katechetki powróciły do szkół. Natomiast w 2007 roku otworzono we Włocławku dom dziecka pod patronatem Caritas diecezjalnej, a w Gdańsku udostępniło dom i ogród dla Edukacyjnej Kliniki Poradni Profilaktyki Uzależnień prowadzonej przez ojców jezuitów z przeznaczeniem na dzienny ośrodek dla młodzieży poszukującej sensu życia.
Na przestrzeni lat w centrum zainteresowań Zgromadzenia była troska o wychowanie dzieci i młodzieży, opieka nad biednymi i chorymi. Siostry prowadząc swoją działalność w kraju i za granicą, pogłębiały jednocześnie wykształcenie zgodnie z kierunkiem podejmowanych prac apostolskich. Zadaniem wspólnoty jest całkowite oddanie się Bogu na własność, poświęcenie się Jego służbie i dążenie do świętości oraz zgodnie z charyzmatem pomoc Kościołowi w różnych pracach apostolskich.
Jesteśmy Zgromadzeniem apostolskim, habitowym, o ślubach publicznych i na prawie papieskim.
Cechy charakterystyczne naszej wspólnoty:
- Nadprzyrodzone umiłowanie pracy i niezwykła w niej pilność. Praca tak pojęta ma stać się dla nas środkiem własnego uświęcenia, ubogacenia osobowości i współdziałaniem ze Stwórcą w doskonaleniu świata.
- Zdobywanie cnót: cichości, pokory i prostoty, jako upodobnienie do Chrystusa, który wzywa: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca”.
- Naśladowanie Niepokalanej Maryi, która jest pełną łaski i pogromicielką mocy ciemności. Jest dla nas wzorem oraz potężną obroną w codziennej walce i pomocą w drodze do Boga