Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa, Westiarki
Congregatio Sororum Vestiariarum Iesu
ul. Bracka 23 m. 45
00-028 Warszawa;
tel. (0-22) 827-06-3600-028 Warszawa;
e-mail: [email protected];
strona internetowa: www.westiarki.pl
Nazwa „Westiarki” pochodzi od łacińskiego vestio, vestire – szycie szat, ubrania. A więc westiarki Jezusa to siostry szyjące szaty dla Pana Jezusa. W latach międzywojennych nastąpił rozwój zgromadzenia, kontynuowany również po wojnie. Powstawały nowe domy, a liczba sióstr systematycznie wzrastała. Zgromadzenie jest zatwierdzone przez Stolicę Apostolską na prawie papieskim. Charyzmatem Zgromadzenia jest kult Eucharystii poprzez adorację wynagradzającą oraz troskę o miejsca kultu w duchu św. Franciszka z Asyżu.
Zadaniem Zgromadzenia jest troska o miejsca kultu, o świątynie, w których w szczególny sposób jest obecny Chrystus. Siostry westiarki – realizując zlecone przez Założyciela zadania – w większości domów prowadzą pracownie haftu lub szycia, w których wykonują szaty liturgiczne (ornaty, stuły, chorągwie) i bieliznę kościelną (alby, komże). W pracowniach wykonywane są również sztandary dla instytucji świeckich. W trosce o miejsca kultu siostry westiarki pracują jako zakrystianki, dbając o porządek i czystość paramentów liturgicznych.
Błogosławiony Założyciel zlecając nam zadanie troski o miejsca kultu, o świątynie uwrażliwiał siostry także na żywe świątynie serc ludzkich. Dlatego zlecił nauczanie dzieci, aby przygotowywać je na godne przyjęcie Jezusa Eucharystycznego. Duchowym wymiarem troski o miejsca kultu jest pielęgnowanie i szerzenie przez siostry westiarki adoracji wynagradzającej dla zadośćuczynienia za grzechy i zniewagi wyrządzane Jezusowi obecnemu w Najświętszym Sakramencie.
Prace nie związane z charyzmatem Zgromadzenie podejmuje tylko w wyjątkowych przypadkach i nie na stałe. Taką właśnie pracę podjęło Zgromadzenie w 1976 r. w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Inspiratorem tego był bp Arthur Krawczak, sufragan diecezji Detroit, duszpasterz Polonii na terenie tej diecezji. Zadaniem sióstr była i nadal jest praca przy polskich parafiach wśród Polonii w charakterze sióstr miłosierdzia. Siostry odwiedzają starszych i chorych, dla tych, którzy sobie życzą – przynoszą Komunię św., zawożą do kościoła na Mszę św., do lekarzy, robią zakupy itp. Na miarę swoich możliwości siostry w ramach charyzmatu Zgromadzenia troszczą się o kościół parafialny.
Zgromadzenie zostało założone przez bł. Honorata Koźmińskiego kapucyna (1829-1916) przy współudziale m. Sabiny Józefy Kaweckiej (1821-1886) 12 listopada 1882 r. w Zakroczymiu. Jest ono jednym z wielu zgromadzeń niehabitowych zapoczątkowanych przez bł. Honorata w oparciu o Regułę św. Franciszka z Asyżu. Swoją działalność rozpoczęło w Zagórowie w diecezji włocławskiej, gdzie został założony pierwszy dom zakonny z pracownią szat kościelnych i nowicjatem.
W następnych latach powstał dom we Włocławku i w Warszawie. W 1898 r. ordynariusz włocławski, bp Kazimierz Bereśniewicz, wydał list pochwalny, udzielając kościelnej aprobaty jako „związkowi religijnemu na prawie diecezjalnym”, a w 1929 r. ordynariusz archidiecezji warszawskiej, kard. Aleksander Kakowski, wydał dekret erekcyjny pracowni „Wdzięczna Praca”
