Zgromadzeni Sióstr Opatrzności Bożej, Opatrznościanki
Congregatio Sororum Divina Providentia (CSDP)
Dane teleadresowe
05-827 Grodzisk Mazowiecki;
te.+/fax: (0-22) 755-26-88, 724-19-12
a-mail: sob@providentia.pl
strona internetowa: www.providentia.pl
Po smierci Zalozycielki, Zgromadzenie ciagle sie rowijalo, wypelniajac zadanie i cel, dla którego zostalo powolane w Kosciele. Powstawaly nowe domy, jednak wydarzenia polityczne zmuszaly do zakladania ich w kierunku zachodnim od macierzystego Lwowa. II wojna swiatowa i nowe ustalenia terytorialne, pociagnely za soba olbrzymie skutki. siostry musialy opuscic dom macierzysty we Lweowie w kwietniu 1946r. Wszystkie placówki na ziemiach wschodnich zostaly zlikwidowane. Ostatecznie wladze generaln e zostaly przeniesione do Przemysla.
Czasy powojenne to nowy wysilek w zmienionych warunkach. Na skutek polityki rzadu PRL, odbierano Zgromadzeniu zaklady wychowawczo-poprawcze i przedszkola, przysylajac dzieci chore i uposledzone. Siostry podejmowaly ten rodzaj pracy, widzac w zachodzacych wydarzeniach dzialanie Bozej Opatrznosci. Oprócz prowadzenia Domów Pomocy Spolecznej, siostry pracowaly przy parafiach jako katechetki, zakrystianki i organistki.
Jednak gdy zmienily sie warunki polityczne, Zgromadzenie zaczelo znów zakladac przedszkola i sierociniec. Zgromadzenie prowadzi takze dzialalnosc misyjna od 1976r., kiedy to powstala placówka w Japoni. Obecnie Siostry Opatrznosci Bozej pracuja takze w Szwajcarji, we Wloszech, na Ukrainie i w Kamerunie. 17 czerwca 2002r. Jego Eminencja Ksiadz Prymas Kardynal Józef Glemp dokonal poswiecenia nowego Domu Generalnego w Grodzisku Mazowieckim.
Obecny rok jest rokiem Jubileuszu stulecia smierci Zalozycielki Zgromadzenia Slugi Bozej Matki Antoniny Mirskiej. Jest on czasem szczególnej pamieci i wdziecznosci Bogu za dar zycia Marcjanny Mirskiej i za dar naszego Zgromadzenia, za jego istnienie w Mistycznym Ciele Chrystusa – w Kosciele, który prowadzi nas do usiecenia i zbawienia.
Matka Marcjanna Antonina Mirska urodziła sie 28 lipca 1822r. w Przemyślu w rodzinie Antoniego i Marianny z Jarockich. Rodzice zaszczepili w swych dzieciach ducha wiary i miłości Boga. Mając niespełna dziesięć lat Marcjanna straciła najpierw matkę, potem ojca. Oddzielona od rodzeństwa dorastała wśród obcych ludzi. W 1840 r. wstapiła do Sióstr Szarytek we Lwowie, gdzie pracowała jako pielęgniarka. Po kilku latach, ze względu na chorobę nóg, opuściła to zgromadzenie i podjęła pracę w Stowarzyszeniu Pań Dobroczynności św. Wincentego a’Paulo.
Zjawiskiem bardzo często występującym wówczas we Lwowie i innych znaczących ośrodkach miejskich była prostytucja. Dotychczas nie bylo instytucji o charakterze resocjalizacyjnym dla dziewcząt i kobiet z ulicy. Za namową metropolity lwowskiego abpa Łukasza Baranieckiego i przedstawicielki Stowarzyszenia Jadwigi Sapieżyny, Marcjanna Mirska wyjechała do Francji, by w działającym tam zakładzie wychowawczo-poprawczym prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia w Laval, zdobyć doświadczenie i przeszczepić je na teren Polski. Po kilkumiesięcznym pobycie odbyła tam nowicjat i przybrała imię – s.Antonina. Następnie wróciła do Lwowa i podjęła z nowymi siłami pracę w istniejącym od 1854 r. Zakładzie, nazwanym później Zakładem sw. Teresy.
8 grudnia 1857 r. w archikatedrze Lwowskiej złożyła śluby pierwsze i wieczyste. Tego samego dnia do nowicjatu zostały przyjęte dwie inne kandydatki. W ten sposób zaistniało nowe Zgromadzenie – Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bozej. Przełożoną generalną zostala Matka Antonina, mianowana przez abpa Baranieckiego. Od tej chwili głównym dążeniem Matki stało się zapewnienie bytu rozrastającemu sie zgromadzeniu i coraz większej liczbie dziewcząt.
17 lipca 1867 r. Matka uzyskała urzędowy dekret Świętej Kongregacji dla Biskupów i Zakonników, mocą którego Ojciec Święty ś.. Pius IX uznał i zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej jako zgromadzenie zakonne, oparte na trzech ślubach zwyczajnych, pod kierownictwem przełożonej generalnej. Ostateczne zatwierdzenie Konstytucji nastąpiło 25 kwietnia 1949 r. Zgromadzenie przyjęło duchowość św. Ignacego Loyoli, a jego zawołanie: „Wszystko na większą chwałę Bożą”, rozbrzmiewa po dzień dzisiejszy.
W niedługim czasie Matka rozszerzyła swoją opiekę także na sieroty ze Lwowa i okolic. Powstawały nowe placówki, w których Matka i siostry podejmowały trudną i żmudną niekiedy prace reedukacji. Siostry pomagały wychowankom odnaleźć na nowo godność, jaką każda z nich miała. Poprzez cierpliwą naukę prac zwiazanych z prowadzeniem domu, gospodarstwa i zdobycia zawodu, starały sie przywrócic dziewczęta społeczeństwu. Program Pracy wychowawczej był mocno osadzony na wychowaniu religijnym. Codzienna modlitwa, praktyka sakramentów świętych były otwarciem się na nowe życie, które dawał Bóg swoim dzieciom.
Hasłem życia Matki Mirskiej były słowa: „Nic ponad miłość Chrystusa”. Ta miłość prowadziła ją do poszukiwania tych, którzy się zagubili – tych, którzy zepchnięci na margines, byli skazani na pogardę. Tacy ludzie stali sie dla Matki drogą do Jezusa, którego pokochała czystym sercem. Całe zaangażowanie i niezwykła energia, jaką miała matka, miała swój ostateczny cel – prowadzić dusze do zbawienia. Tu spełniało sie posłannictwo Antoniny Mirskiej.
Szczególnym dla niej miejscem byly Rogatycze, folwark leżący niedaleko Gródka Jagiellońskiego. Spedziła w nim ostatnie lata zycia, pełniąc nadal funkcje przełożonej generalnej. Przyczyniła się do wybudowania tu murowanego kościoła, plebani i kaplicy cmentarnej, gdzie zostala pochowana. Zmarła 23 listopada 1905 r.