Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, Szarytki
Institutum Puellarum Caritatis S. Vincenti a Paulo
ul. Warszawska 8
31-155 Kraków
tel. (0-12) 422- 20-46
e-mail: przystan@szarytki.pl
ul. Tamka 35
00-355 Warszawa
tel.(0-22) 826-37-83 lub (0-22) 826-15-97
e-mail: ssmilwwa@wa.home.pl
strona internetowa: www.szarytki.waw.pl
ul. Dominikańska 40
86-200 Chełmno
tel. 056 691 22 00
e-mail: szarytki@chelmnosm.pl
strona internetowa: www.szarytki.chelmnosm.pl
W 1652 r., Założyciele przekonani, że Miłość Chrystusa, która powinna naglić Zgromadzenie nie ma granic, wysłali pierwszą grupę sióstr do Polski. Siostry zamieszkały najpierw w Łowiczu na dworze królowej Marii Ludwiki Gonzagi, potem w Warszawie w pobliżu Księży Misjonarzy na terenie Parafii św. Krzyża. Siostry opiekowały się chorymi, zajmowały się wychowaniem dzieci i sierot, w czasie wojny ze Szwedami w 1655 opiekowały się rannymi żołnierzami.
W 1659 r. założono pierwszy dom sióstr w Warszawie przy ul. Tamka 35. Mieścił się tam szpital dla sierot, Siostry opiekowały się chorymi nie mającymi możliwości opieki w płatnych szpitalach, miały aptekę i ambulatorium. W 1712 r. utworzono Polską Prowincję Sióstr Miłosierdzia z Domem Centralnym w Warszawie. Czas rozbiorów Polski przyniósł utrudnienia w zarządzaniu Prowincją. Aby móc dalej prowadzić apostolstwo trzeba było dokonać podziału Polskiej Prowincji według granic przebiegających zaborów.
* w 1796 uformowała się Prowincja Litewska, która istniała do 1842 r.
* w 1850 r. erygowano Prowincję Poznańską ( w 1863 r. główną siedzibą Zarządu Prowincji stało się Chełmno, stąd późniejsza nazwa Prowincja Chełmińska)
* w 1799 utworzono Prowincję Galicyjską. Cesarz Józef II pozwolił istnieć szarytkom ze względu na ich działalność społeczną: charytatywną i wychowawczą.( w 1859 r. przeniesiono Dom Centralny ze Lwowa do Krakowa. Dało to początek nowej nazwie Prowincja Krakowska).
27 listopada 1830 r. Matka Boża objawiła się nowicjuszce szarytek s. Katarzynie Laboure powierzając jej misje wybicia Cudownego Medalika. z Jej wizerunkiem i napisem: “O Maryjo bez grzechu poczęta módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Wspolnocie Zgromadzenie pan Bóg powierzył jeszcze inne dary – znaki swojej troski i miłości.są nimi: Szkaplerz Męki Pańskiej i Szkaplerz Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.
Szkaplerz Męki Pańskiej został objawiony przez Pana Jezusa Siostrze Miłosierdzia Apolonii Andriveau w 1846 r., i zatwierdzony przez Piusa IX w 1847 r. zaś Szkaplerz Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny został przekazany Siostrze Miłosierdzia Justynie Bisqueyburu i zatwierdzony przez tego samego papieża w 1863 r. Aktualnie siostry nadal realizują swój charyzmat poprzez służbę Chrystusowi w ubogich i chorych.
Zgromadzenie założone w XVII wieku przez św. Wincentego a Paulo i św. Ludwikę de Marilac znane jest w Kościele pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytki – z franc. charite znaczy miłosierdzie). Jego początki były proste i nieoczekiwane: Kto by pomyslał, że powstaną Siostry Miłosierdzia?… Ja o tym nie myślałem… Bóg myślał za was. św. Wincenty
Święty Wincenty a Paulo (1581-1660) otwarty na natchnienia Ducha Świętego odkrył nędzę materialną i duchową swoich czasów i poświęcił swoje życie służbie i ewangelizacji ubogich. W tym też czasie zgłosiła się Małgorzata Naseau prosta , wiejska dziewczyna prosząc, by mogła pomagać ubogim. Przeniknięta miłością prawdziwie ewangeliczną, zajęła się najbardziej opuszczonymi. Jej przykład był pociągający…. tak więc niedostrzegalnie, w sposób, w jaki dokonują się sprawy Boże, zrodziło się Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.
Ludwika de Marillac. Od roku 1630, ksiądz Wincenty zaczął powierzać Ludwice de Marillac (1591-1660) pierwsze siostry. Dnia 29 listopada 1633 r. zgromadziły się one wokół Ludwiki de Marillac – był to początek Zgromadzenia. Początkowo siostry zajmowały się chorymi w ich domach, potem również w szpitalach, dziećmi porzuconymi, galernikami, rannymi żołnierzami, uchodźcami, starcami, więźniami i wszelkiego rodzaju osobami potrzebującymi pomocy. Jeszcze za życia Założycieli Siostry Miłosierdzia zostały posłane do Polski i innych krajów. W czasie Rewolucji Francuskiej zabroniono siostrom oficjalnej działalności a wiele z nich poniosło męczeńską śmierć. Sześć sióstr zostało beatyfikowanych. Dopiero w okresie napoleońskim Zgromadzenie mogło oficjalnie powrócić do swej działalności.