Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, Siostry Duszy Chrystusowej
Congregatio Sororum Sanctissimae Animae Domini Nostri lesu Christi
ul. Matki Pauli Zofii Tajber 1
31-222 Kraków
tel. (012) 415-38-45
strona internetowa: www.duszajezusa.pl
Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, założone przez Sł. B. Paulę Zofię Tajber (1923 r.), jest instytutem zakonnym habitowym o charakterze apostolskim. Charakterystycznym rysem wyróżniającym tę rodzinę zakonną spośród wielu istniejących wspólnot w Kościele świętym jest:
– kult Najświętszej Duszy Chrystusa Pana oraz szerzenie jej czci i ukazywanie przez to wartości każdej duszy ludzkiej;
– świadome życie Jezusem zamieszkałym w duszy, przypominanie tej prawdy ludziom i zapalanie ich do potęgowania w sobie życia Bożego, aby stawali się coraz bardziej żywymi i twórczymi członkami Mistycznego Ciała Chrystusowego;
– pielęgnowanie nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny jako Matki Mistycznego Ciała.
Za życia Założycielki cel ten siostry realizowały podejmując pracę w duszpasterstwie parafialnym oraz w państwowych placówkach oświatowo-wychowawczych i zdrowotnych. W późniejszym okresie Zgromadzenie bardziej włączyło się w duszpasterstwo parafialne, gdzie do dziś siostry pracują jako katechetki, organistki, kancelistki, zakrystianki oraz parafialne opiekunki chorych. W myśl założeń ustaw zakonnych mogą również: dokształcać religijnie dorosłych, organizować domy katechetyczne i rekolekcyjne, rozprowadzać dobre książki i czasopisma.
Sprawując opiekę nad chorymi mają możliwość podejmowania pracy w szpitalach, w ośrodkach zdrowia, w poradniach lekarskich, w domach dla starców, czy też służyć chorym pomocą w ich własnych domach. W ramach działalności dobroczynnej Zgromadzenie wspomaga również rodziny wielodzietne oraz ludzi biednych. Zmieniające się z czasem środki i metody apostolstwa pozwalają jednak realizować cel szczególny Zgromadzenia, jakim jest szerzenie czci Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, życie obecnością Chrystusa i budowanie Jego Mistycznego Ciała pod opieką Najświętszej Maryi Panny jako Matki tego Mistycznego Ciała.
Obecnie Zgromadzenie pracuje w pięciu diecezjach w kraju (krakowskiej, warszawskiej, szczecińsko-kamieńskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej i gdańskiej) oraz w USA i na misjach w Kamerunie.
Sługa Boża Matka Paula Zofia Tajber założycielka Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana urodziła się w Białej Podlaskiej, 23.06.1890 r. w rodzinie głęboko religijnych przemysłowców – Rudolfa i Marii z d. Lux. W latach 1895-1920 mieszkała w Żytomierzu (obecnie Ukraina).
Z wykształcenia była muzykiem. Studia rozpoczęła w 1905 roku w Warszawie i kontynuowała w latach następnych w Berlinie i w Kijowie. Lata studenckie są okresem oczyszczania motywów wiarygodności wiary i uporczywym poszukiwaniem swego miejsca w odwiecznym planie Bożym (1908-1915). Przełom w jej życiu nastąpił w Wielki Piątek 2.04.1915 r. w kościele św. Aleksandra w Kijowie. Od tego dnia zapatrzona była w Chrystusa. Kontemplacja tajemnicy Wcielenia obudziła w niej szczególne nabożeństwo do Najświętszej Duszy Zbawiciela.
W nabożeństwie tym widziała środek na odrodzenie duchowe ludzkości. Była przekonana, że człowiek mający świadomość o życiu Chrystusa w swojej duszy i naśladujący cnoty Jego Najświętszej Duszy, będzie przyczyniał się nie tylko do wzrostu osobistej świętości, ale i do świętości całego Mistycznego Ciała Chrystusa. Pod wpływem światła Bożego zrozumiała, że jest powołana do założenia zakonu, poświeconego szerzeniu tego nabożeństwa.
W roku 1919 uzyskała zgodę miejscowego ordynariusza, ks. bpa I. Dub-Dubowskiego, na założenie zgromadzenia. Toczące się walki rewolucyjno-wojenne, prześladowanie katolików i Polaków w Żytomierzu uniemożliwiły realizację dzieła. Pod koniec 1920 r. przedostała się do Krakowa i tutaj za aprobatą ks. bpa A. St. Sapiehy założyła Stowarzyszenie Katolickie dla pogłębienia wewnętrznego życia religijnego ku czci Przenajświętszej Duszy Chrystusa Pana (1923). W październiku 1949 r. zostało erygowane w Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana na prawie diecezjalnym 20.10.1949 r. W poczet instytutów na prawie papieskim wliczone zostało dnia 25.12.1981 r.
Celem Zgromadzenia jest oddawanie czci Najświętszej Duszy Chrystusa, przypomnienie prawdy o Jego życiu w duszy ludzkiej, oraz pielęgnowanie nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny jako Matki Mistycznego Ciała Chrystusa. Tak określony cel pozwala na podejmowanie różnorodnych prac apostolskich. Z. Tajber była przełożoną zgromadzenia do chwili złożenia jej z urzędu w dniu 6.10.1961 roku. W listopadzie tegoż roku, z uległością poddając się zarządzeniom władz kościelnych, wyjechała na placówkę do Siedlca.
Tam 28.05.1963 r. zakończyła swoją ziemską pielgrzymkę. Kondukt żałobny na cmentarz białoprądnicki w Krakowie poprowadził dnia 31 maja ówczesny wikariusz kapitulny ks. bp K. Wojtyła w asyście ks. bpa J. Groblickiego i ponad 50 kapłanów; w pogrzebie wzięły udział również przedstawicielki krakowskich zakonów oraz licznie zgromadzeni mieszkańcy Prądnika Białego (osiedla w Krakowie).
Na pośmiertne miano – apostołka Duszy Chrystusowej Zofia Tajber wytrwale pracowała całe swoje życie wśród różnego rodzaju prób, doświadczeń, trudów, cierpień i radości. Tej ostatniej – w ludzkim rozumieniu nie miała za wiele. Jednak żyjąc nakreślonym sobie hasłem Cierpieć nie będę, choć będę cierpiała, gdyż nie chcę mój Jezu, byś Ty cierpiał we mnie, lecz miał w mej duszy słodkie odpocznienie, promieniowała radością i szczęściem na otoczenie. Wspomniał o tym w mowie pogrzebowej ks. bp K. Wojtyła: „Patrząc na całe jej życie, życie niewiasty, Polki, zakonnicy, trzeba przecież powiedzieć, że ta radość obcowania z Chrystusem, obcowania z Duszą Chrystusową, stale była w niej silniejsza, niż jakakolwiek inna radość.
Stale Chrystus zwyciężał w niej wszystkie inne radości tej ziemi”. W ciągu życia uważana była za osobę szczególnie umiłowaną przez Boga, stąd po jej śmierci wierni zwracali się do niej i prosili ją o wstawiennictwo przed Bogiem. Niegasnąca sława świętości pozwoliła na podjęcie starań o wyniesienie jej na ołtarze. Proces kanonizacyjny został otwarty dnia 9.11.1993 r. przez ks. kard. Franciszka Macharskiego, ordynariusza krakowskiego.