Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej, Rycerki Niepokalanej
Congregatio Sororum Franciscalium Militiae Immaculatae (CFSM)
38-507 Strachocina 1
tel. (0-13) 462-62-62
ul. Kościelna 11
65-064 Zielona Góra
tel. (0-68) 320-63-57
Rycerstwo Nieokalanej (MI – Militia Immaculatae) – to ruch maryjno-apostolski, którego założycielem jest św. Maksymilian Maria Kolbe. Jego istotą i podstawowym warunkiem jest osobiste oddanie się Niepokalanej. Ma ono cel apostolski – pogłębienie świadomego i odpowiedzialnego życia chrześcijańskiego, nawrócenie i uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej.
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej powstało w Japonii w 1949 r., w japońskim Niepokalanowie (Mugenzai no Sono) – ośrodku Rycerstwa Niepokalanej w Nagasaki. Założył je franciszkanin z Polski, ojciec Mieczysław Maria Mirochna, który do Japonii przyjechał wraz ze św. Maksymilianem Kolbe, założycielem Zgromadzenia Męskiego.
Żeńskie Niepokalanowy – ośrodki Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej istnieją także w Korei i w Polsce.
Żeński Niepokalanów w Strachocinie jest pierwszym w Polsce i w Europie. Za dzień jego powstania należy uznać dzień 17 września 1988, kiedy to śluby zakonne złożyły pierwsze polskie franciszkanki, Rycerki Niepokalanej. Tego samego dnia poświęcono i wmurowano kamień węgielny pod klasztor Zgromadzenia. Jego budowę, opodal strachockiego kościoła, rozpoczęto 7 maja tegoż roku. W uroczystościach wziął udział założyciel żeńskiego Niepokalanowa w Nagasaki, ojciec Mirochna.
Przygotowania do tej inauguracji rozpoczęły się już w 1983 roku. Wtedy to na formację zakonną wyjechały do Japonii cztery polskie dziewczęta. Rok później, w 1984 przyjęto do Zgromadzenia trzy polskie aspirantki, które zamieszkały w Strachocinie, w starej, drewnianej organistówce. Zajęły się nauczaniem katechezy, opieką nad chorymi i pracą w kościele. Opiekunem nowej wspólnoty został strachocki proboszcz ks. Józef Niżnik.
Siostry aspirantki w Polsce pozostawały w stałej korespondencyjnej łączności z Matką Generalną siostrą Franciszką Nakayama i Polkami formującymi się w Japonii. 6 sierpnia 1987 r. do Strachociny przybyły siostry Japonki. Przełożoną powstałej w ten sposób wspólnoty została siostra Kaliksta. Trzy polskie aspirantki otrzymały strój zakonny, nowe imiona i rozpoczęły postulat. Zakończył się on ślubami, właśnie 17 września 1988.
1 października 1989 roku odbyło się poświęcenie klasztoru, do którego przeniosły się siostry. Była organistówka została rozebrana dopiero w roku 2002. Na jej miejscu powstał nowy budynek klasztorny mieszczący klauzurę (na parterze także pokoje dla pielgrzymów, dla których Dom Pielgrzyma stał się już zbyt mały).
22 sierpnia 1992 r., w uroczystość Królowej Nieba i Ziemi pierwsze trzy Polki złożyły profesję wieczystą. Od tego dnia datuje się również początek nowicjatu Rycerek Niepokalanej na ziemiach polskich. Odtąd tutaj siostry przygotowują się do złożenia ślubów zakonnych i uczą się żyć na wzór Św. Maksymiliana pod opieką Niepokalanej, by później podejmować różne zadania zgodnie z potrzebami Kościoła lokalnego, odczytując wyzwania i znaki obecnego czasu.
W 1994 roku, również w sierpniu, w setną rocznicę urodzin Św. Maksymiliana ks. abp Józef Michalik poświęcił w Strachocinie nowy dom pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. Mieści się tu Ośrodek Zdrowia, w którym pracują siostra lekarz i siostry pielęgniarki, Rycerki Niepokalanej. Dom z całym sprzętem medycznym ufundowała Japonka, dr Kumano Kimiko – jako wotum wdzięczności za pracę misyjną św. Maksymiliana, łaskę nawrócenia i wiary. Od l stycznia 1995 siostry przeprowadzają badania lekarskie i wykonują zabiegi fizykoterapeutyczne.
Z inicjatywy sióstr w Strachockim Niepokalanowie organizowane są konferencje dla służby zdrowia. Staraniem dr L. Kułakowskiego, ordynatora oddziału kardiologicznego w sanockim szpitalu, z myślą o chorych, erygowano w tym szpitalu kaplicę pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli. Zwieńczeniem wielu spotkań lekarzy w Strachocinie jest założone w 1999 roku Stowarzyszenie Lekarzy Katolickich.
Siostry służą rekolektantom przybywającym do sanktuarium Św. Andrzeja Boboli. W czasie wakacji organizują kolonie dla dzieci z różnych stron Polski. Dzieci z parafii należą do Rycerstwa Niepokalanej, biorą udział w inscenizacjach slowno-muzycznych, przygotowują jasełka, z którymi chodzą po domach. Siostry współredagują "Rycerza Niepokalanej" i "Małego Rycerzyka Niepokalanej". W znaczny sposób przyczyniają się do prac w utrzymaniu pięknego wyglądu kościoła i obejścia zarówno w czasie świąt, jak i na co dzień. Japońskie elementy krajobrazu wprowadziły do małego parku z oczkiem wodnym, wodospadem i krzewami w różnych odcieniach zieleni oraz drzewkami japońskiej "kwitnącej wiśni" (w Polsce, poza Strachociną nie spotykane).
Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się 08.10.1894 r. w Zduńskiej Woli. Jego rodzice, Juliusz i Marianna z Dąbrowskich, byli tkaczami. W poszukiwaniu pracy krótko przebywali w Łodzi, a następnie w Pabianicach, gdzie Rajmund spędził dzieciństwo. Uczył się w domu. Tylko przez rok chodził do miejscowej szkoły handlowej. W 1907 r. , razem ze starszym bratem podjął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, gdzie też obaj, w 1910 r. wstąpili do zakonu.
Wraz z habitem zakonnym otrzymał imię Maksymilian. W 1912 r. wysłano go na studia do Rzymu. Tam uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie "Gregorianum" w 1915 r., a z teologii w 1919 r. na wydziale ojców franciszkanów. W Rzymie też przyjął święcenia kapłańskie (28.04.1918). W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady w seminarium ojców franciszkanów w Krakowie, które po roku przerwał z powodu gruźlicy płuc.
W Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 roku, stowarzyszenie Rycerstwa Niepokalanej, które po powrocie do kraju szerzył najpierw w środowisku zakonnym, a od 1920 r. także wśród świeckich. Ma ono cel apostolski – pogłębianie świadomego i odpowiedzialnego życia chrześcijańskiego, "nawrócenie i uświęcenie wszystkich pod opieką i za przyczyną Niepokalanej", jak czytamy w pierwszym jego statucie. Dla realizacji celu stowarzyszenia i dla utrzymania kontaktu z jego członkami zaczął od stycznia 1922 r. wydawać w Krakowie miesięcznik "Rycerz Niepokalanej". Pod koniec tegoż roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo, a miesięcznik zaczął pełnić rolę pisma katechetycznego dla masowego czytelnika.
W 1927 r. założył pod Warszawą klasztor-wydawnictwo Niepokalanów, który wkrótce stał się znaczącym katolickim ośrodkiem prasowym i wydał kilka wielonakładowych miesięczników a od 1935 r. także tani dziennik katolicki – "Mały Dziennik". W 1930 r. św. Maksymilian wyjechał do Japonii i zaczął tam wydawać japoński odpowiednik "Rycerza Niepokalanej", a wkrótce założył także, "Niepokalanów Japoński". Rozpoczął organizacje podobnych ośrodków w Chinach i Indiach.
W 1936 r. sprowadzono go do Polski, aby pokierował Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie. W chwili wybuchu II wojny światowej było tam 700 zakonników i kandydatów. Jego działalność bowiem opierała się na pracy zakonników, których liczbę wciąż pomnażali nowi kandydaci, choć wspólnota prowadziła życie bardzo surowe i ubogie.
Wojna zatrzymała tę działalność. Zakonnicy musieli rozjechać się do domów, a pozostałych około 40 razem ze św. Maksymilianem Niemcy aresztowali 19.09.1939 r. Po powrocie św. Maksymilian zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. 17.02.1941 r. znów został aresztowany razem z 4 bliskimi współpracownikami. Przesłuchiwano go na Pawiaku, a w maju przewieziono do Oświęcimia, gdzie stał się numerem 16670 i w powszechnie znanych okolicznościach ofiarował się dobrowolnie na śmierć głodową za współwięźnia, ojca rodziny. Zmarł dobity zastrzykiem trucizny 18.08.1941 r.
Św. Maksymilian prowadził działalność czysto religijną. Dążył do osiągnięcia celu nakreślonego w Ewangelii – zbudować królestwo Boże, czyli wspólnotę chrześcijan, żyjących według wzoru Chrystusa i Jego Matki. Ukazując jego życie jako przykład dla wiernych, zwłaszcza dla kapłanów, Papież Paweł VI ogłosił go błogosławionym (17.10.1971 r.), a Jan Paweł II świętym (10.10.1982 r.)