Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, Pasterki
Congregatio Sororum Divini Pastoris a Providentia Divina (CSDP)
Wzgórze bł. Marii Karłowskiej 19
87-330 Jabłonowo Pomorskie
tel.+fax: (0-56) 495-70-50
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.pasterki.diecezja.torun.pl
To polskie zgromadzenie zakonne na prawie papieskim, założone zostało przeszło sto lat temu przez Bł. Matkę Marię Karłowską na terenie Poznania, aby w ślad za Jezusem Dobrym Pasterzem i razem z Nim "szukać i zbawiać to, co zginęło" (Łk 19,10). Nasze Konstytucje zakonne określają cel zgromadzenia jako dążenie do doskonałej miłości Boga i bliźniego przez naśladowanie Chrystusa Dobrego Pasterza, prowadzącego ludzi ku nabywaniu cnót, czyniącego dobrze wszystkim, a zwłaszcza posłusznego Ojcu, który Go posłał (KZ,11).
Celem szczególnym jest praca dla dobra dziewcząt i kobiet moralnie słabych (KZ,12). Pasterki – mówi Matka Założycielka – są powołane do czuwania nad owieczkami, którym zagraża zguba i nad tymi, które już zginęły, a teraz zostały odnalezione. Dlatego Zgromadzenie Sióstr Pasterek stara się dopomóc dziewczętom i kobietom, które zeszły z drogi moralności chrześcijańskiej, do pełnej rehabilitacji ludzkiej i religijnej, oraz w przygotowaniu do samodzielnego życia.
W trosce o ratowanie zagrożonego życia nienarodzonych udziela pomocy samotnym matkom i ich dzieciom w przeznaczonych na ten cel schroniskach. Siostry służą chorym jako pielęgniarki w szpitalach i zakładach opiekuńczo-leczniczych, aby przez leczenie chorych ciał trafić do dusz i zdobywać je dla Boga. Włączają się w posługę duszpasterską Kościoła przez pracę katechetyczną i parafialną jako: zakrystianki, organistki, moderatorki na oazach i rekolekcjach młodzieżowych. Otaczają opieką dziewczęta uczące się i pomagają im w przygotowaniu do życia.
Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej powołała do istnienia Błogosławiona Matka Maria Karłowska, obdarzona przez Boga szczególnym charyzmatem: naśladowania Chrystusa Dobrego Pasterza, który „życie swoje oddał za owce”, który przebaczał, podnosił, pocieszał, a nigdy nie potępiał.
Urodzona 4 września 1865 roku w Słupówce, dziś Karłowo koło Kcyni, już w młodości zafascynowała się dobrocią, miłością i miłosierdziem Dobrego Pasterza dla grzeszników. Jak On, starała się mieć oczy i serce otwarte na człowieka, szczególnie na biednych, głodnych, chorych i opuszczonych.
Jesienią 1892 roku podczas swych dobroczynnych wędrówek po zaniedbanych dzielnicach Poznania spotkała kobietę dotkniętą największą nędzą, dla której pozostał tylko margines społeczny – młodą poznańską prostytutkę, podlegającą kontroli policji obyczajowej. „Słowo Pomorskie” pisało wówczas o tej dziedzinie ludzkiej biedy: „Dziewczęta moralnie upadłe i fizycznie zgangrenowane – to była sfera tak obca i daleka, że liczyła się nie tylko do owych spraw, o których się nie mówi, ale do tych, o których się nawet myśleć nie chce”.
Tak zaczęło się „nietypowe” i „szokujące” apostolstwo Marii Karłowskiej. Podjęła śmiałą decyzję: ratowania dziewcząt, które uległy pokusie ciała i świata i zagubiły się w niemoralności. Pierwsze miejsca apostołowania Marii to: tajny dom publiczny, zaułki ulic, bramy kamienic, cmentarz. Dotarła także do szpitalnego oddziału dla kobiet wenerycznie chorych. Zachęcała spotkane kobiety i dziewczęta do porzucenia grzesznego życia i przygotowywała je do przyjęcia Sakramentów świętych. Promieniowała z Niej niezwykła moc. Zdarzało się, że dziewczynę wchodzącą do domu publicznego zatrzymywała zdecydowanymi słowami: "Nie wolno! Ty należysz do Boga!" (KKJ). I rzecz dziwna: ta szła za Marią i przyłączała się do grona „jej dziewcząt”.
Jednak brak było odpowiedniego domu dla podopiecznych, brak środków utrzymania, brak warunków potrzebnych im do odejścia od dotychczasowego życia. Lecz Marię ożywiała niezachwiana ufność w Opatrzność Bożą i nadzieja, że "Bóg da nam wszystko, czego się spodziewamy" (ZS). I nie zawiodła się. Zawsze pogodna, rozmiłowana w Bogu i kochająca człowieka takim, jakim jest, z całą nędzą jego grzechu, wierzyła, że "dusza ludzka ma większe znaczenie, jak cały świat" (DP). Dlatego oddała się całkowicie dziełu, które uznała jako Wolę Bożą.
Dzięki temu szybko pozyskała dla swego apostolatu odważne pomocnice: najpierw świecką wolontariuszkę – w jej mieszkaniu przyjmowała pierwsze podopieczne, a wkrótce potem osoby, które, podobnie jak Ona, gotowe były zrezygnować ze swych perspektyw życiowych dla ratowania zagubionych dusz. W roku 1894 utworzyła ze swych pomocnic Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej. Siostry przy składaniu profesji zakonnej dodawały – i czynią to do tej pory – przyrzeczenie poświęcenia się dla nawrócenia grzeszników. Jest ono rozpoznawalnym obliczem charyzmatu pasterek. Matka jednoznacznie nakazała siostrom: „Naszym powołaniem i poświęceniem niech będzie na zawsze praca dla dusz dotkniętych trądem grzechowym” (DP).
Mając do pomocy siostry, Matka Maria otwierała nowe Domy Dobrego Pasterza, czyli zakłady wychowawczo-resocjalizacyjne dla dziewcząt i kobiet „z ulicy”. Zaopatrywała je w odpowiednio przygotowane warsztaty rękodzielnicze, tworzyła ogrody, uznając pracę jako jeden ze sposobów rehabilitacji człowieka. Przekonała się, że „gdy dziewczyna nauczy się pracy – zacznie się modlić, a gdy będzie się modlić – nawróci się” (KKJ).
Mimo licznych trudności, Matka Karłowska otworzyła 9 domów, w tym dwa szpitale dla kobiet wenerycznie chorych, bo była przekonana, że „warto zbudować dom choćby na jedną noc, aby w nim chociaż jedną duszę uchronić od grzechu śmiertelnego” i że "warto być pasterką, aby choć jednej duszy dopomóc do zbawienia”(LMK). „Nie ma bowiem ofiary milszej Bogu, jak gorliwość o zbawienie dusz!" (DP).
Wszystkich uderzał zapał Matki Marii i Jej całkowite oddanie się sprawie, wypływające z wiary w Pana Boga i w dobro tkwiące w każdym człowieku. Siłą Matki było bezgraniczne zaufanie Opatrzności Bożej modlitwa: trwanie przed Najświętszym Sakramentem i pod Krzyżem, u stóp którego – jak uważała – zrodziło się jej zgromadzenie zakonne. Pozostawiła mu opracowane przez siebie Konstytucje i Dyrektorium, podręczniki zakonne, ascetyczne, apostolskie i praktyczne oraz dużą ilość listów, poprzez które kształtowała i nadal kształtuje duchowość zgromadzenia.
Jej apostolską miłość jednoznacznie określają słowa Ojca świętego Jana Pawła II z encykliki „Dives in misericordia”: „miłość, która objawia się jako miłosierdzie; (…) zdolna jest do pochylenia się nad każdym synem marnotrawnym, nad każdą ludzką nędzą, nade wszystko zaś nad nędzą moralną, nad grzechem. Kiedy zaś to czyni, ów, który doznaje miłosierdzia, nie czuje się poniżony, ale odnaleziony i dowartościowany.(…) To miłosierdzie objawia się /bowiem/ jako dowartościowywanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku” (6).
Matka Maria zmarła w opinii świętości 24 marca 1935 roku w Pniewitem na Pomorzu. „Kurier Warszawski” z 27.04.1935 r. pisał, że Maria Karłowska „była gwiazdą na horyzoncie polskiego miłosierdzia. Jedną z tych, co zapalane bywają ręką Wszechmocnego po to, aby ludzie nie wierzyli w wieczne trwanie ciemności i mieli odwagę żyć do rana”.
