Misjonarki św. Antoniego Marii Klareta,
Missionárias de S. Antonio Maria Claret (MC)
Dane teleadresowe
Aleksandria, ul. Zielona 31
42-274 Konopiska
strona internetowa: www.klaretynki.pl
Historia
Historia Zgromadzenia ma swoje korzenie w Zgromadzeniu franciszkańskim Ubogich Córek św. Antoniego z Padwy istniejącym we Włoszech, które odpowiedziało na apel Ojca Świętego, dotyczący rozpoczęcia działalności misyjnej. 5 grudnia 1952 roku pierwsze cztery siostry zostają wysłane do dalekiej Brazylii. W 1953 roku była wysłana następna grupa sióstr z Przełożoną misji Matką Leonią Milito, jako Delegatką Przełożonej Generalnej, która jednocześnie była mistrzynią nowicjatu młodych misjonarek.
Czas mijał, Włoszki szybko przyzwyczaiły się do nowych warunków. Prowadzone przez Matkę Leonię z entuzjazmem i gorliwością apostolską oddawały się służbie Bogu poprzez dzieła charytatywne oraz kształcenie dzieci ubogich i opuszczonych. Pracowały także z ludźmi starszymi otwierając dla nich domy spokojnej starości. Prowadziły katechezę dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Pomagały we wszystkich pracach parafialnych. Dając z siebie wszystko, młode siostry zyskały sobie sympatię narodu brazylijskiego. Owocem były dziewczęta – Brazylijki, pragnące wstąpić do Zgromadzenia, aby wspomóc działalność instytutu.
W tym okresie rozpoczęły się dla misjonarek bardzo trudne i niespokojne dni: przełożone we Włoszech zostają zmienione; nowy zarząd generalny podjął decyzję o natychmiastowym powrocie misjonarek do ojczyzny i zaprzestaniu działalności misyjnej. W zaistniałej sytuacji Matka Leonia robi wszystko, aby przełożone we Włoszech zrozumiały po co i dlaczego potrzebne są misje w Brazylii. Widząc niemożliwość porozumienia, zwraca się do władz kościelnych w Brazylii, które kierują jej prośbę do ojca Geraldo Fernandesa, misjonarza klaretyna, opiekującego się siostrami zakonnymi w Brazylii.
W 1957 roku o. Geraldo zostaje mianowany biskupem Londriny. Jako biskup jest powołany przez Nuncjusza Apostolskiego do opieki nad siostrami. Wizytator Apostolski, po odwiedzeniu wszystkich wspólnot, rozpoznał specyficzną sytuację Matki Leonii i jej współsióstr. Potrzebne było prawne określenie sytuacji sióstr. Dlatego też biskup Geraldo Fernandes udał się do Rzymu, aby w sposób ostateczny rozstrzygnąć kwestię założenia zgromadzenia.
Kongregacja do spraw Instytutów Zakonnych za jego pośrednictwem autoryzuje, aprobuje i błogosławi fundacji nowego Zgromadzenia. 19 marca 1958 roku, w dniu św. Józefa, Matka Leonia otrzymała pocztówkę od biskupa Geraldo, na której napisał: „Te Deum laudamus”. Wszystko zostało załatwione z Sekretarzem do spraw instytutów zakonnych… Magnificat.” I tak rozpoczęło działalność nowe zgromadzenie. Widząc zaangażowanie i gorliwość ojca Geraldo Femadesa, Matka Leonia wraz z siostrami, pełne wdzięczności poprosiły go, by stał się ich założycielem. W niedługim czasie po fundacji nastąpił wielki rozwój, a misjonarki otwarte na potrzeby Kościoła podążyły na spotkanie z braćmi żyjącymi i blisko i daleko.
22 sierpnia 1958 roku Zgromadzenie zostało zaaprobowane przez Stolicę Apostolską jako Pobożne Zrzeszenie o nazwie „Misjonarki św. Antoniego Marii Klareta”. Matka Leonia została mianowana Przełożoną Generalną. Funkcję tę pełniła aż do śmierci. 7 maja 1962 roku biskup Geraldo podniósł Instytut do miana zgromadzenia na prawach diecezjalnych. Dnia 22 sierpnia pierwsze dwadzieścia sześć sióstr złożyło śluby wieczyste.
W dniu l stycznia 1963 roku Matka Leonia otrzymała od Stolicy Apostolskiej pozwolenie wystawienia Najświętszego Sakramentu na wieczystą adorację w domu formacyjnym, w Londrinie. 24 czerwca 1965 roku zgromadzenie przybyło do Europy: do Włoch i Szwajcarii, następnie do Francji, a w 1967 roku do Niemiec. Dnia 31 maja 1967 roku zgromadzenie otrzymało od Stolicy Apostolskiej „Decretum Laudis”, dzięki czemu stało się instytutem życia apostolskiego na prawach papieskich. W geście podziękowania za tę aprobatę, w 1969 roku Matka Leonia otworzyła pierwszą placówkę w Afryce: na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
8 grudnia 1975 roku zgromadzenie otrzymało od Stolicy Apostolskiej definitywną aprobatę Konstytucji odnowionej według wskazań Soboru Watykańskiego II. W 1979 roku zgromadzenie przybyło na odległy kontynent australijski (Melbourne). Wkrótce potem Matka Leonia otworzyła kolejne domy w Afryce, w Gabonie. A na początku 1980 roku rozpoczęła nową misję w Argentynie, a zaraz potem w Chile. W 1980 roku ginie w wypadku samochodowym Matka Leonia, a w dwa lata później umiera abp Geraldo Femandes. Młode zgromadzenie obecnie kontynuuje swoją drogę już bez założycieli, ale zawsze stara się, aby odpowiadać na znaki czasów o potrzeby Kościoła. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku zostały otwarte domy na Filipinach, w Paragwaju, w Portugalii i w Polsce.
Założyciele
MATKA LEONIA MILITO
Matka Leonia urodziła się we Włoszech, w Sapri, w prowincji Salerno 1913 roku.Już jako mała dziewczynka przejawiała wielką miłość do Boga i do każdego napotkanego człowieka. Będąc nastolatką działała w Młodzieżowym Ruchu Akcji Katolickiej. Tam otwiera swoje serce na wielkie i szlachetne ideały oraz kultywuje miłość do Jezusa w Eucharystii, do Maryi i Kościoła, w którym widzi wielką potrzebę działalności misyjnej.
Trochę później słyszy powołanie do życia poświęconego Bogu – modli się, jednocześnie walczy i cierpi ponieważ jej decyzja nie zostaje zaakceptowana przez rodzinę. Dzięki pomocy Pana przezwycięża trudności i wstępuje do zakonu franciszkanek mając 22 lata. Był to rok 1935. W 1943 składa śluby wieczyste. Nie długo potem zostaje mianowana mistrzynią nowicjuszek, rozbudzając w nich ideał życia poświęconego Bogu i misji powszechnej.
W czasie II wojny światowej z odwagą działa pomagając ludziom z miasta jak również zdobywając żywność dla współsióstr.
Wraz z wielkim entuzjazmem Matki Leonii, Zgromadzenie Ubogich Córek św. Antoniego z Padwy otwiera swoje drzwi na apel Kościoła o rozpoczęcie misji. I tak, w roku 1952 wyjeżdżają do Brazylii pierwsze cztery siostry, a w pół roku później w 1953 zostaje posłanych na misje do Brazylii osiemnaście młodych sióstr z przełożoną i jednocześnie odpowiedzialną za całą misję Matką Leonią Milito, mistrzynią ich nowicjatu. W krótkim czasie zostają otworzone pierwsze domy w Brazylii. Pod koniec 1953 roku zostaje zmieniony zarząd generalny Zgromadzenia Ubogich Córek św. Antoniego z Padwy, który nie widzi potrzeby rozwijania misji i podejmuje decyzję o zamknięciu wszystkich domów w Brazylii. Matka Leonia zostaje poddana wielu próbom i cierpieniom, które kończą się w 1957 odłączeniem się od Zgromadzenia Ubogich Córek św. Antoniego z Padwy. Za pozwoleniem papieża Piusa XII zostają w Brazylii, aby kontynuować swoją działalność apostolską i misyjną. Duch Święty, który działa nieustannie w Kościele, nie pozostawia Matki Leonii samej, odpowiedzialnej za 22 młode siostry, stawiając jej na drodze wielu dobrych i pragnących jej pomóc (pomocnych) ludzi. Wśród nich byt również bp. Geraldo Femandes- misjonarz klaretyn, razem z którym 19 marca 1958 roku założyła nowe Zgromadzenie.
W duchowości klaretyńskiej Matka Leonia zobaczyła siebie i swoje powołanie misyjne, dlatego też nadała swemu nowemu zgromadzeniu charyzmat misjonarski a z wdzięczności za pomoc i opiekę w trudnych chwilach, razem z siostrami poprosiła bp. Geraldo Fernandesa, aby został Założycielem nowego Zgromadzenia Misjonarek św. Antoniego Marii Klareta.
Matka Leonia stała się matką duchową nowej rodziny zakonnej, prowadząc ją aż do chwili śmierci. Swoim ideałem i świadectwem ujmuje wiele młodych dziewcząt, które tak jak ona pragną, oddać swe życie dla służby Bogu i bliźnich, Nowa rodzina zakonna powiększa się i rozszerza wkrótce na cały świat.
Matka Leonia już od 27 lat jest u Pana. Zginęła w wypadku samochodowym w Londrinie w 1980 roku. Całe swoje życie oddała służąc bliźnim. Przez miłość do Boga, pragnęła wszystkich prowadzić do Chrystusa. W swoim testamencie duchowym napisała do swoich córek: Córki i siostry moje. ja zakończyłam moją pielgrzymkę na ziemi. Jezus Chrystus pouczy was ile jeszcze macie do zrobienia. Będę się modlić za wszystkie i za każdą osobno.
BISKUP GERALDO FERNANDES
KLARETYN W SŁUŻBIE UBOGIM
Geraldo Fernandes urodził się w Contagem – Minas Gerais w Brazylii, 2 lutego 1913 roku. Od wczesnych lat dziecięcych jego życie naznaczone było cierpieniem. Mając zaledwie 9 lat, ze względu na trudną sytuację finansową rodziny, musiał podjąć trud pracy zarobkowej. Ale Bóg wejrzał na niego i wezwał go by uczynić zeń „rybaka ludzi”. To właśnie jego matka, zdawszy sobie sprawę z powołania syna, ofiarowała go Panu, i przyprowadziła do seminarium klaretyńskiego w Contagem. Taki oto początek miało jego życie w cieniu ojca Klareta.
Utożsamiając się całkowicie z jego charyzmatem, Geraldo Fernandes rozwijał wszechstronną działalność na odpowiedzialnych stanowiskach w zarządzie Zgromadzenia jako wiceprowincjał i rektor Instytutu Teologicznego w Curitibie. Nie dziwi zatem fakt, że pod koniec swego życia, jeszcze jako arcybiskup Londriny. Pragnął dopełnić dni swego życia jako misjonarz w Afryce, mimo zaawansowanego już wieku i delikatnego zdrowia. Inspirowała go żarliwość misjonarska, dla której nie istnieją żadne ograniczenia czy uwarunkowania.
