Karmelitanki Bose

Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel , Karmelitanki Bose
Ordo Beatissimae Mariae Virginis de Monte Carmelo Carmelitarum Discalceatarum (OCD)

Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Klasztor Niepokalanego Serca Maryi i św. Józefa w Zakopanem
Kościelna 8
34-500 Zakopane
tel. (0-18) 201-29-42
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.karmel.pl/zakopane

Karmelitanki Bose
Klasztor pw. Niepokalanego Poczęcia NMP
ul. Kajki 5
82-300 Elbląg
tel.+fax (0-55) 234-14-27
e-mail: [email protected]

Klasztor Opatrzności Bożej i Niepokalanego Serca Maryi
Nowe Osiny, ul Św. Józefa 23
05-300 Mińsk Mazowiecki
tel (0-25) 759-65-58,
e-mail: [email protected]

Karmel jest zakonem, który korzeniami swej duchowej tradycji sięga Starego Testamentu, czasów proroka Eliasza (por. 2Krl 2,9). W okresie wypraw krzyżowych niektórzy rycerze chrześcijańscy pragnąc naśladować pustelnicze życie proroka, osiedlili się za jego przykładem w grotach na górze Karmel, by wieść tam pustelnicze życie, poświęcone wyłącznie modlitwie. Dla tych eremitów w początkach XIII w.(ok.1214) św. Albert Jerozolimski dał Regułę, określającą styl ich życia. Wraz z upadkiem Królestwa Krzyżowców w roku 1291 karmelici przybyli do Europy.

Sytuacja w Europie inna niż w Palestynie wymusiła zmiany w sposobie życia. Zakon z pustelniczego przerodził w zakon żebrzący. W roku 1452 Jan Soreht założył żeńską gałąź Karmelu. W XVI wieku św. Teresa od Jezusa zreformowała Zakon nadając mu nowe oblicze ściśle kontemplacyjne i „wyznaczyła nowej rodzinie Karmelu cel apostolski – ukierunkowując modlitwy, praktykę samotności i cale życie karmelitanek bosych ku służbie Kościołowi” /Konstytucje5/.

Zakładając pierwsze żeńskie klasztory, powróciła do samych początków Karmelu, do życia samotnego, oddanego modlitwie, gdzie wspólnota na charakter bardzo rodzinny. Sercem naszego życia jest modlitwa. Do zachowania specyficznego „klimatu modlitwy” służą trzy środki, którymi są: oddzielenie od świata (klauzura), samotność i milczenie.

Żyjąc samotnie z Bogiem samym, są w ciągu dnia także chwilę życia wspólnego. Eucharystia, celebracja tajemnic Chrystusa, życie liturgiczne (odmawianie „Godzin Brewiarza”), posiłki i rekreacje jednoczą wspólnotę. Nie zajmujemy się żadnym apostolstwem zewnętrznym, nasze apostolstwo to nieustanna modlitwa; wyrzeczenie się dla Niego, wszystkiego co może dać świat, nawet apostolstwa zewnętrznego, mogącego cieszyć osiągniętymi rezultatami poświęcenia i pracy.

Klasztor Niepokalanego Serca Maryi i św. Józefa położony jest w Stolicy Tatr, z widokiem na Giewont i Gubałówkę. Przybyłyśmy tutaj w 1944 roku z łódzkiego Karmelu, by w sercu Tatr, wspierać modlitwą naszych braci i siostry w ich jakże często trudnym życiu. Zamieszkałyśmy w willi Zakrzówek przystosowanej do potrzeb naszego życia. W latach 1981 – 1984 na tym samym miejscu dzięki pomocy św. Józefa i wielu ofiarnych serc powstał obecny klasztor.

Klasztor w Elblągu założony został 7 grudnia 1958 roku przez Karmel łobzowski z Krakowa. Pierwszej Eucharystii w dniu rozpoczęcia fundacji przewodniczył J.E.Ks.Bp Józef Drzazga. Zgromadzenie przeżywało duże trudności lokalowe ze strony ówczesnych władz i lokatorów oraz personalne. W roku 1974 Wspólnota liczyła tylko dwie siostry. Dnia 8 grudnia 1974 roku nastąpiła refundacja Karmelu w Elblągu przez zasilenie go siostrami z klasztorów: krakowskiego /Wesoła/ i poznańskiego. Od 1977 roku nastąpił szybki liczebny rozwój Zgromadzenia. W 1981 roku osiem sióstr wyjechało na fundację do Gdyni-Orłowa.

Dnia 21 maja 1982 roku Ks.Abp Józef Glemp, Prymas Polski, położył kamień węgielny pod kaplicę i nową część klasztoru, a dnia 8 grudnia 1983 roku dokonał poświęcenia nowo zbudowanej kaplicy. W 1984 roku Zgromadzenie podjęło refundację klasztoru w Hafnarfjórdur (Islandia), a 19 grudnia 1993 roku osiem sióstr wyjechało na trzecią z kolei fundację do Spręcowa k. Olsztyna.

Św. Teresa od Jezusa, (zwana też Teresą Wielką, Hiszpańską, z Avili), urodziła się w mieście Avila, w Hiszpanii, 28 III 1515 r. jako trzecie dziecko Alfonsa Sanchez de Capeda i jego drugiej żony Beatrycze Ahumada. Miała 2 siostry i 9 braci. Rodzice jej byli ludźmi głęboko religijnymi i dawali dzieciom dobry przykład. Ojciec oddawał się czytaniu licznych i dobrych książek, natomiast matka nauczyła dzieci modlitwy, a także czci do Najświętszej Maryi Panny i niektórych świętych.

W wieku 7 lat, Teresa pod wpływem przeczytanych żywotów świętych, postanowiła wraz z młodszym bratem Rodriguezem uciec do Afryki, aby tam ponieść śmierć męczeńską z rąk Maurów za wiarę. Jednakże wuj odkrył plany Teresy i nie pozwolił na ich realizację. W wieku 12 lat straciła matkę i jak pisała, poprosiła wówczas Matkę Bożą, aby była dla niej matką. Przekonała się wielokrotnie, że Maryja przychodziła jej z pomocą. Ojciec oddał Teresę w roku 1530 do internatu Sióstr Augustianek w Avili, jednakże ciężka choroba zmusiła ją do powrotu do domu.

Teresa pragnęła jednakże całe swoje życie poświecić Bogu w życiu zakonnym, dlatego też mając 21 lat wstąpiła do klasztoru karmelitanek w swoim rodzinnym mieście. Karmelitanki stanowią II zakon karmelitański. Początki karmelitanek są związane ze wspólnotami pobożnych kobiet skupiających się przy klasztorach karmelitów od około 1450 r., szczególnie we Włoszech, żyjących pod ich kierownictwem i według ich reguły zakonnej (karmelici w danym klasztorze żyli pod władzą przełożonego przez siebie wybranego – w posłuszeństwie, ubóstwie, czystości, milczeniu i surowym poście, mieszkając w oddzielnych celach i spotykając się wspólnie jedynie na codziennej Mszy Świętej oraz na tygodniowym zebraniu, tzw. kapitule).

W czasie, gdy Teresa wstępowała do karmelitanek, w ich klasztorach mających hojnych fundatorów, nastąpiło odejście od pierwotnego ducha i złagodzenie reguły, co wyrażało się między innymi w dyspensach od postu i wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych, noszenie cieplejszego habitu i trzewików (stąd karmelitanki trzewiczkowe), przyjmowanie gości itp. To właśnie ona postanowiła zreformować zakon karmelitański, doprowadzając go do pierwotnej reguły, co stało się faktem w roku 1953. Związane to było z wielkim cierpieniem naszej Patronki, niezrozumieniem u wielu osób, nawet jej prześladowaniem.

Zreformowane karmelitanki, zwane bosymi zobowiązywały się do życia w ścisłej klauzurze, z surową ascezą i modlitwą kontemplacyjną. Za fundament życia zakonnego reformatorka uznała „miłosne poszukiwanie Chrystusa, stałe zjednoczenie z Bogiem, wzajemną miłość, modlitwę, samotność, pokutę oraz pracę (jako warunek ubóstwa)” [M. Daniluk]. Była też ona obdarzona łaską przeżyć mistycznych, pozostawiła po sobie dzieła: Życie, Sprawozdania duchowe, Twierdza wewnętrzna, Droga doskonałości, Podniety Bożej miłości, Wołania duszy do Boga, Księga fundacji, a także utwory poetyckie oraz 440 listów.

Zmarła w opinii świętości 4 X 1582 r. w Avili, beatyfikował ją w roku 1614 papież Paweł V, natomiast kanonizował papież Grzegorz XV w 1622 r. Papież Paweł VI ogłosił w roku 1970 św. Teresę od Jezusa doktorem Kościoła, nadając jej tytuł „doktora mistycznego”. W roku 1996 było w Kościele katolickim 882 klasztorów karmelitanek bosych (reformy św. Teresy od Jezusa), a w nich 12282 zakonnice.