Mniszki Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu, Bernardynki
Moniales Tertii Ordinis Regularis Sancti Francisci (Bernardinae) (OSF-B)
ul. Poselska 21
31-002 Kraków
tel. (0-12) 422-22-46
e-mail: [email protected]
ul. Kościuszki 1/3
96-140 Brzeziny k. Łodzi;
tel. (0-46) 874-24-69
ul. Małogoska 11
26-060 Chęciny
tel. (0-41) 315-10-67
al. Sienkiewicza 15
99-400 Łowicz
tel. (0-46) 837-34-63
e-mail: [email protected]
ul. Rudzka 55/57
93-423 Łódź
tel. (0-42) 684-18-49
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.archidiecezja.lodz.pl/bernardynki
ul. Kielecka 2
26-010 Bodzentyn; Święta Katarzyna
tel. (0-41) 311-22-19
e-mail: [email protected]
strona internetowa: https://bernardynkiklauzur.wixsite.com/swietakatarzyna
ul. Klasztorna 7
98-290 Warta
tel. (0-43) 829-40-35;
e-mail: [email protected]
ul. Krakowskie Przedmieście 1
98-300 Wieluń;
tel. (0-43) 843-81-42
e-mail: [email protected]
Kończyska 5
32-840 Zakliczyn n. Dunajcem
tel. (0-14) 665-34-98
e-mail: [email protected]
Siostry Bernardynki należą do wielkiej rodziny zakonów franciszkańskich. Jego korzenie związane są z trzecim zakonem św. Franciszka z Asyżu, którego początki sięgają roku 1221. Pod koniec XIV w. siostry żyjące według wskazań św. Franciszka rozpoczęły regularny tryb życia. W Polsce pierwsze informacje o siostrach bernardynkach pochodzą z roku 1453, kiedy to Jan Kapistran założył pierwszy klasztor franciszkanów-obserwantów w Krakowie pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny.
Z czasem zakonników zaczęto nazywać bernardynami. Pod wpływem kazań Jana Kapistrana wiele kobiet wstępowało w szeregi trzeciego zakonu. Zgromadziły się one w pobliżu kościoła Ojców Bernardynów, przez co z czasem ludzie zaczęli nazywać je bernardynkami.
Pierwszy klasztor sióstr żyjących wspólnie powstał w Krakowie w roku 1454. Ich życie oparte było na regule trzeciego zakonu świeckiego, która została zatwierdzona przez papieża Mikołaja V. Obecnie na terenie Polski znajduje się 9 domów sióstr bernardynek, wszystkie są domami autonomicznymi posiadającymi swój zarząd i własny nowicjat.
Św. Franciszek jest jedną z najbardziej znanych postaci w hagiografii chrześcijańskiej. Osoba św. Franciszka inspirowała pisarzy, poetów, literatów, artystów, historyków, polityków i reformatorów. Urodził się w umbryjskim miasteczku Asyż we Włoszech. Był synem kupca Piotra Bernardone i Joanny Piki pochodzącej z Francji. Na chrzcie świętym otrzymał imię Jan, ale ojciec zdrobniale i żartobliwie zwykł go nazywać Francesco i imię to przylgnęło do niego na zawsze. Był chłopcem szczerym, wrażliwym, muzykalnym, towarzyskim i radosnym.
Zawsze marzył, by stać się rycerzem. Jako rycerz wziął udział w nieudanej wyprawie przeciwko Perugii, gdzie też dostał się do niewoli. Wtedy właśnie po przebyciu ciężkiej i długiej choroby, Franciszek uświadomił sobie swoje powołanie do życia poświęconego służbie Chrystusowi. Prawdziwe szczęście i wolność człowieka ujrzał w naśladowaniu Chrystusa a zwłaszcza w powrocie do ewangelicznego ubóstwa – głosząc innym pokutę i nawrócenie.
Mając dwadzieścia pięć lat porzucił dostatki oraz rodzinny dom i zaczął żyć jak żebrak. Wydziedziczony przez ojca, odszedł bez grosza, „ażeby poślubić Panią Biedę” i służyć ubogim jako pustelnik pod Asyżem. Jego przykład wkrótce przyciągnął naśladowców.
Trzy lata później, w roku 1210 miał już dwunastu towarzyszy, napisał dla nich pierwszą Regułę Braci Mniejszych, która sprowadzała się do kilku zdań z Ewangelii, a miała stanowić program życia owych ubogich braci. Regułę zatwierdził ustnie papież Innocenty III. Kardynał Jan z bazyliki świętego Pawła z upoważnienia papieża udzielił dwunastu braciom tonsury, co dało im immunitet kościelny. Po powrocie do Asyżu bracia musieli opuścić schronienie w Rivotorto. Wówczas Franciszek otrzymał od opactwa benedyktyńskiego z Monte Subasio Porcjunkulę, gdzie odkrył swoje powołanie ewangeliczne. Z czasem Porcjunkula stała się centrum wspólnoty braterskiej.
W ten sposób narodził się Zakon Braci Mniejszych, prowadzący działalność kaznodziejską „bardziej przykładem niż słowem” w całych Włoszech, wzywający do wiary i pokuty, głosząc wszystkim orędzie pokoju. Bracia odmówili posiadania jakiejkolwiek własności, nie przyjmowali także żadnych godności kościelnych. Sam św. Franciszek nigdy nie był i nie czuł się godny być kapłanem (pozostał diakonem).
W roku 1215 Biedaczyna prawdopodobnie uczestniczył w obradach Soboru Laterańskiego IV. Praktyka ewangelicznego ubóstwa i przybliżanie ludziom Chrystusa sprawiły, iż na nowo rozpłomieniło się serce stygnącego świata, szarpanego bratobójczymi walkami, świata ucisku i chciwości, krwi i żelaza.
Wkrótce ruch franciszkański ogarnął całą Europę. W ciągu roku 1219 zakon liczył już ponad pięć tysięcy mnichów. Z pomocą św. Klary św. Franciszek założył drugi zakon – żeński i trzeci, którego członkami mogli być zarówno zakonnicy, jak ludzie świeccy, mężczyźni i kobiety.
29 listopada 1223 roku papież Honoriusz III bullą „Solet annuere” zatwierdził regułę świętego Franciszka. Na Boże Narodzenie tegoż roku Biedaczyna urządził w Greccio żywą stajenkę betlejemską. Odczytał Ewangelię o narodzeniu Pana Jezusa i wygłosił kazanie o tak radosnej tajemnicy wcielenia Syna Bożego. Św. z Asyżu dał początek plastycznemu przedstawieniu tajemnicy Bożego Narodzenia. Należy wspomnieć, iż Franciszek rozmawiał z każdym człowiekiem napotkanym, każdy dla niego był bratem i siostrą. Braćmi były dla niego także wszelkie zwierzęta, a siostrami trawy i kwiaty. Przemawiał do każdego i wszystkich kochał, kochał Jezusa a w Nim wszelkie stworzenie. Znany jest epizod z życia św. Franciszka dotyczący kazania do ptaków czy obłaskawienia groźnego wilka.
Kult męki Chrystusa podsycił pragnienie świętego do odbycia podróży do Ziemi Świętej. Wyczerpany olbrzymim trudem apostolskim, cierpiący ból od stygmatów Męki Pańskiej, które otrzymał w roku 1224, na wpół niewidomy św. Franciszek zmarł o zmierzchu 3 października 1226r.śpiewając ósmy werset psalmu 142: „Wyprowadź mnie z więzienia, bym dziękował Imieniu Twojemu”.
Kanonizowany w roku 1228 ten „seraficki święty” jest najpopularniejszą postacią wśród bohaterów wiary i wzorem apostolskiego życia. Nawet innowiercy są pod urokiem tej postaci i można powiedzieć, iż niemal cały świat czci go jako wysłannika Pana – jako Jego rycerza. Św. Franciszek umiał świat zwrócić na dobrą drogę i przyprowadzić do jedynego Dawcy szczęścia i pokoju do Jezusa Chrystusa. Nie sposób przywołując osobę św. Franciszka pominąć prośbę członków Międzynarodowego Instytutu Badań Środowiska i Ekologii (Planning Environmental and Ecologycal Institute for Quality Life) rozpatrzoną pozytywnie przez Stolicę Apostolską. Papież Jan Paweł II Listem Apostolskim ogłosił św. Franciszka z Asyżu Patronem Ekologów. Jeszcze jedną rzecz warto dodać, iż św. Franciszek to radosny święty.
